Geen tranen voor Hanina

Ik moet het maar bekennen: ik treur geen seconde om Hanina Ajarai. Zoals ik overigens, gelijk aan haar, geen telbaar moment getreurd heb om de slachtoffers van MH-17. (Verbazing ja, respect voor het leed zonder meer, verontwaardiging over hoe het gebeuren kon, ook zeker, maar werkelijk treuren… nee. Het zou hypocriet zijn te beweren dat het wel zo was.)

Het is nog erger met mij: ik heb geen seconde echt getreurd om Nouri. En net als Breteldrager des Vaderlands, de enige erkende vriend van Mark, de vleesgeworden Quoteman, Jort Kelder : ik schrok van de ravage op Sint Maarten, maar treurde er geen seconde om. Het raakte niet, zoals zoveel niet raken kan. Emotie is privé. Het is een misverstand dat publiek te willen eisen.

Goddank ook. In deze tijden van sociale media, van instant news en doorregenende hype-berichten. Als een onophoudende hagelbui. Van aanslagen, vermeende of reële. Van opinies, van linkse en van rechtse gekkies. Van natuurrampen tot lekken uit de Hollandse formatie. Van 4.000 woorden van Boris Johnson tot de laatste stuipen van zijn Amerikaanse haargenoot.

Ze druipen van mij af. Als kritiek van Rutte, van Junker, van Timmermans, van Wilders, Buma en van Van der Laan. Het leven zou onhandelbaar zijn als alles raken zou.

Hanina moest evenwel wijken. Om waar ze om werd aangenomen, lijkt het. Het hoofddoekje werd haar noodlot.

Ik laat er geen traan om, dat niet. Ik kon haar al die tijd als columniste op geen originele gedachte, op geen bijzonder geformuleerde zin zelfs, betrappen. Maar toch…

De hoofdredactie van het AD is iets kwalijk te nemen. Traanloos, maar gemeend. De redactie die haar uit effectbejag aannam en nu geschrokken afdankt. In de kleine ruimtes van mijn achterhoofd bleef de afgelopen dagen ergens toch iets knagen. Tegen wil en dank, ergens in mij borrelt empathie.

Zelden heb ik zo goedkoop een eigen falen af zien schuiven. Over de rug van de ondergeschikte. Van de rechteloze ZZP-er. Zonder afvloeiingsregeling, ongetwijfeld. De goot van het publiek riool in. Met het stempel van te licht bevonden.

En de redactieraad keek juichend toe …