'Geen juridische woorden maar daden' als het om zionisme gaat

Historisch recht speelt geen rol.

Mihai Martoiu Ticu schreef deze week op Joop een scherp artikel waarin hij beweerde dat er geen juridisch gefundeerd “historisch recht” van Joden op Israël bestaat. Die voor de hand liggende conclusie verbaasde mij niet. Deze “historische rechten” spelen politiek geen rol en zijn feitelijk irrelevant.

Het zionisme gebruikt de door Ticu gewraakte “historische rechten” niet als de (internationale) juridische onderbouwing en verantwoording van het zionisme. Het zionisme start bij de binding van het Joodse volk met het Land Israël en gaat vervolgens tot actie over. Het zionisme was en is een oplossingsgerichte beweging voor Joden in de verdrukking.

Het voor en na de stichting van de staat Israël bouwen aan een Joods tehuis leidde vervolgens tot (internationale) juridische rechten en plichten waar Israël aanspraak op kan maken enerzijds en waar Israëlische regeerders - zelfs individueel - aan gehouden kunnen worden anderzijds. Beide fenomenen beheersen heden de koppen in kranten en op websites. Maar met de vroegere “historische rechten” hebben de huidige Israëlische rechten en plichten niets te maken. Toen niet; en nu niet.

Historisch thuisland
Als er in het zionisme over “historisch thuisland” wordt gesproken, gaat het over de historische, religieuze en culturele binding van het Joodse volk met het thuisland Eretz Israël. Op die binding kun je bouwen aan een Joods nationaal tehuis.

In het in 1897 verschenen zionistische programma van de toenmalige voorloper van de huidige Wereld Zionistische Organisatie (WZO) schrijft men: “het doel van het zionisme is om een thuisland voor het volk Israël te vestigen in het Land Israël, volgens de algemene wetten.” In latere programma’s tot en met 2004 spreekt de WZO van “de eenheid van het Joodse volk, zijn band met het historisch thuisland. Eretz Israël, en de centrale plaats van de staat Israël en Jeruzalem, zijn hoofdstad, in het leven van de natie”.

En na deze symbolische woorden als missieverklaring volgen de actieprogramma’s. Het zionisme is met alle plussen en minnen die daarbij horen vooral een activistische beweging. Men houdt de doelstelling superkort. Het gaat om de daden om de staat Israël als Joods tehuis op te bouwen.

Geen woorden maar daden, tegen de verdrukking in
Geen woorden maar daden. Dat was (en is) het devies in de opbouw van een Joodse maatschappij in het toenmalige Palestina en de huidige staat Israël. Men bouwde die staat omdat het voor Joden nodig was na alle pogroms door de eeuwen heen. Begin 20e eeuw lagen de tsaristische pogroms in Rusland nog zeer vers in het geheugen. Joden trokken massaal naar de VS en zelfs naar het Turkse Palestina. Na de Endlösung der Judenfrage door de nazi’s was iedere twijfel zo goed als verdwenen: er moet een Joodse staat komen. En wel nu! Daarin ligt de rechtvaardiging van het zionisme. Niet in historische rechten. Geen woorden maar daden. Tegen de verdrukking in. Zionisme is niet voor watjes. Je moet bouwen en knokken.

Zionisten bouwen vanaf het begin aan een Joodse staat in een vijandige omgeving. Men was zich daar van bewust. Het kwam volgens de harde kern aan op daadkracht en bereidheid om te vechten. Daar ging (en gaat) het om.

Een krachtig voorbeeld van dit denken was Ze’ev (geboren als Vladimir) Jabotinsky. Jabotinsky had geen illusies, dat de staat zonder krachtmeting tot stand zou kunnen komen. Hij schreef als aanvoerder van het Revisionistische Zionisme in 1923 in zijn Russische essay “De IJzeren Muur” de volgende woorden:

“De inheemse bevolking, beschaafd of onbeschaafd, heeft zich altijd koppig verzet tegen de kolonisten, ongeacht of ze beschaafd of woest waren. Als iemand tegenwerpt dat dit standpunt immoreel is, antwoord ik: het is niet waar: óf het zionisme is moreel en rechtvaardig, óf het is immoreel en onrechtvaardig. Maar dat is een vraag die we hadden moeten oplossen voordat we zionisten werden. Eigenlijk hebben we die vraag beantwoord, en wel bevestigend.”

Duidelijke taal, al is het niet politiek correct. Simpel gezegd, als je niet wilt doen wat er moet gebeuren, had je niet moeten komen.

In tegenstelling tot wat men bij deze woorden zou verwachten was Jabotinsky voorstander van gelijke rechten voor ieder - Jood of Palestijn - binnen de Joodse staat. Ze’ev Jabotinsky was geen Itamar Ben Gvir, de huidige fascistoïde minister van veiligheid en regeringspartner van Benjamin Netanyahu.

Druk op Joden vanuit de niet-Joodse buitenwereld: stormachtige tegenwind
De historische, religieuze en culturele binding van Joden buiten Israël met Israël is krachtig. Israël heeft niet alleen een sterke invloed op de moderne Joodse identiteit, maar ook op de plek als Jood in een niet-Joodse samenleving.
Als de staat Israël internationaal de wind mee heeft, heb je als Jood buiten Israël geen last. Misschien zelfs voordeel.

Bij stormachtige tegenwind zoals nu, wordt het lastig. Zelfs heel lastig. Vraag dat maar aan Joodse scholieren of studenten die als Jood in Nederland op school of op de universiteit heftig worden aangevallen over de Palestijnse slachtoffers in Gaza. Hoe als Nederlandse Jood te reageren op die misplaatst gerichte boosheid? Iedereen zoekt daarin zijn eigen weg. Men duikt weg en houdt zich buiten de deur muisstil OF men verdedigt zich. Ik ben voor het laatste.

Steun van de overheid is nodig. Geen walgelijke stok om moslims te meppen
De steun van de overheid bij het tegengaan van antisemitisme of verkeerd gerichte boosheid op Joden buiten Israël is nodig en onontbeerlijk. Ik vind in de huidige situatie het onderscheid tussen antisemitisme en misplaatst gerichte boosheid over Israël niet relevant. Het maakt niet uit of je wordt aangevallen uit antisemitische motieven of omdat men boos is op Israël.

Maar steun aan Joden vanuit ultra rechtse hoek waar men niet anders dan een stok zoekt om moslims te meppen, is hinderlijk en walgelijk. Om van te kotsen.

De binding van Joden met Israël ligt sinds 7 oktober 2023 op straat. Het is er niet beter op geworden.