Geen adoptiekind meer voor mij

Het is eindelijk achter me. Drie IVF-pogingen met verse embryo's en één met ingevroren embryo's van mindere kwaliteit. Ik sleepte trots de mappen met foto's van de teruggeplaatste embryo's mee naar huis om ze aan intieme vriendinnen te laten zien.

In mijn rug voel ik de glimlachen priemen van jonge vrouwen die uit parken komen met kleurrijk speelgoed in hun handen. Het is niet gelukt! Niemand weet de reden. Misschien stress. Het is de gebruikelijke schuldige in de gynaecologische praktijk.

Adoptie van een kind uit het buitenland leek mijn redding. De perfecte simulatie van de voortzetting van de genen. Voortzetting van de soort. Ik was bereid om papieren te vervalsen, ergens op een afgelegen plek van deze planeet. Ik zou de moed hebben om mijn hoofd af te wenden van al die ongelukkige draagmoeders. De overheid sloot deze mogelijkheid een paar weken geleden af. Het is voorbij met het misbruik van vrouwen en kinderen vanwege mijn kinderwensen.

Door een samenloop van ongelukkige omstandigheden ben ik een medeplichtige geworden in de kinderhandel. Ik ben schuldig dat kinderen gedwongen ontvreemd worden, zodat de adoptieouders elders in de wereld genieten van hun lichamen.

De overheid moest volgens mij buitenlandse adoptie tolereren vanwege vrouwen zoals ik. Ik ben schuldig. Een verdorven vrouw zoals ik is in staat om een kind te kopen voor zijn organen om het leven van mijn zieke kind te redden. Nu is het echt voorbij.

Mijn vrienden troosten me. Hun troost eindigt altijd op dezelfde manier: dat de kinderwens alleen door geloof in God verwerkt kan worden. Ik geloof niet in wonderen. Ik leef in een wereld waar we nog steeds niet hebben afgesproken welke kleur huid God heeft. Of zelfs of Hij überhaupt bestaat en waar. Door het besluit van de overheid heb ik alle vragen over huidkleuren vermeden. DNA-banken. Ik heb ook privédetectives vermeden die op zoek hadden gemoeten naar de biologische ouders van geadopteerde kinderen ergens in Bulgarije.

Dit een reden waarom ik niet van kinderfeestjes hou. Een keer stond ik alleen voor de verjaardagstaart tussen de kinderen, omdat ik te laat merkte dat alle ouders van de tafel waren weggegaan. Ik heb geen ervaring met de kinderfeestjes gehad. De kinderen bliezen de kaarsjes uit, terwijl ze de mooiste wensen ter wereld deden. Ik heb de gewoonte vermeden om wakker te zijn met veel wensen die één voor één verdwijnen als ik slaap. Nu is het echt voorbij.

cc-foto: Jack Fussell