Gedachten tijdens de gevechtspauze: waarom zijn er geen anti-Hamas-chants en is Israël ons voorland?

Die PVV-stemmers waren voor een groot deel Johan Derksen-klonen

Afgelopen donderdag vond in de hal van Rotterdam Centraal weer een demonstratie voor de Palestijnen plaats. De opkomst was een stuk geringer dan een week daarvoor maar het scanderen – “chants” noemt de organisatie hun leuzen – klonk een stuk professioneler. Een tsjing-boem-trom gaf het ritme aan.

Inmiddels zwijgen een paar dagen lang de wapens. Het is stil in de lucht. De verwoesting van Gaza is onderbroken. De fans van Palestina zouden deze pauze kunnen gebruiken om de verantwoordelijkheid van Hamas onder ogen te zien. Een gedeelte van hen meent dat vijfenzeventig jaar onderdrukking nu eenmaal zulke organisaties voortbrengt. Radicaler gezegd: Israël oogst wat het zaaide. Dat is een gevaarlijke redenering. Je kunt dan net zo goed zeggen: met zijn pogrom heeft Hamas deze respons van Israël uitgelokt.

Het wordt nu tijd opnieuw te benadrukken dat de overval van Hamas op de dorpen en de kibboetsen aan de andere kant van de grens niet alleen een oorlogsmisdaad was maar ook een levensgevaarlijke provocatie van een veel sterkere vijand. Datzelfde geldt voor de duizenden raketten die op burgerdoelen in Israël werden afgevuurd. Dat ze bijna allemaal door de Iron Dome zijn uitgeschakeld, doet daar niets aan af. En dit alles terwijl Hamas voor de eigen leden wel ondergrondse verschansingen bouwde maar voor de burgerbevolking niet. Daar bestaat maar een woord voor: misdadige nalatigheid.

Op het moment wordt in kleine plukjes een deel van de gijzelaars vrijgelaten, vrouwen en kinderen. De ene gijzelaar met de Nederlandse nationaliteit is daar niet bij, waarschijnlijk omdat Hamas hem als een weerbare man beschouwt en die blijven gewoon in handen van deze terreurorganisatie. Dat is nog een echo van de oude gewoonte om de mannen te executeren terwijl de vrouwen en kinderen als slaaf werden verkocht. Het nemen van gijzelaars onder de burgerij is in strijd met elk oorlogsrecht. Het is een misdaad en niets anders.

Als de pro-Palestinabeweging deze zaken blijft negeren en ook eens wat chants over Hamas maakt, verliest ze aan geloofwaardigheid. Het is bij dit soort conflicten eveneens belangrijk de politieke realiteiten onder ogen te zien: met Hamas zal een Palestijnse staat nooit tot stand komen. Zonder Hamas zal Israël zich wel moeten neerleggen bij een twee-statenoplossing omdat het anders al zijn bondgenoten en geldschieters verliest. Die twee staten moeten vervolgens ruim de tijd krijgen zich te ontwikkelen en naar elkaar toe te groeien zodat het land van de rivier tot aan de zee een nationaal tehuis kan worden voor alle joden en Palestijnen in de wereld. Die optie wordt haalbaar als zowel joden als Palestijnen beseffen dat zij allebei volkeren in ballingschap zijn (althans voor een groot deel) en dat ze elkaar daarom beter kunnen steunen. Het zal decennia duren voor dit besef indaalt. Dat geduld moet je hebben.

Menig fan van Israël heeft inmiddels met tevredenheid vastgesteld dat de pro-Palestinademonstraties – in hun kringen Hamas-demonstraties genoemd – een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de zege van Geert Wilders. Mensen passeerden die chantende jongelui op het station en redeneerden: “En nu is het afgelopen”.

Dat zal ze nog tegenvallen. Die Wilders-aanhang bestaat voor een belangrijk gedeelte uit Johan Derksen-klonen. U weet wel, de man die vindt dat de joden het er ook wel een beetje naar hebben gemaakt. De PVV heeft in Rotterdam een zeer goede uitslag geboekt ondanks de erkende onbekwaamheid van de plaatselijke activisten. Op 19 november vond op de Coolsingel een solidariteitsdemonstratie met Israël plaats. Het was een trieste vertoning van onmacht met maximaal twintig mensen die onverschrokken met de Israëlische vlag wapperden. Waar waren de duizenden Wilders-fans om Israël te steunen? Waar waren ze? Er kwam de laatste weken in Rotterdam buiten de grote Palestina-demonstratie maar één massa op de been: die liep het nieuwe kiprestaurant van Jandino in de Koopgoot onder de voet.

Het Nederlandse publiek heeft zich tot nog toe vooral onderscheiden door een gebrek aan belangstelling voor de binnenlandse politiek van Israël. Daar krijg je betrekkelijk weinig van mee tenzij je het Nieuw Israëlitisch Weekblad leest. Toch geeft dit land een prima voorbeeld van wat ons te wachten staat zodra extremisten als Wilders tot de regering toetreden. Netanyahu zocht om aan de macht te blijven zijn bondgenoten steeds dieper in de rechtse scene. Het resultaat is een tot op het bot gepolariseerde bevolking, een vastgelopen economie en een rechtsstaat in gevaar. Men heeft nog geen kans gezien de kwaadaardige clowns van extreem rechts uit het kabinet te verwijderen ondanks het toetreden van Beny Gantz en zijn geestverwanten. Dus wat dat betreft gaat de voorstelling als vanouds door. Als Israël straks deze oorlog wint, zal het toch sterk verzwakt zijn en een ongehoorde interne crisis moeten overwinnen. Is iets dergelijks ook ons voorland? Als we straks alleen staan omdat premier Wilders de steun aan Oekraïne heeft gestopt en de voortgang in de EU heeft verlamd? Als onze bondgenoten steeds meer genoeg krijgen van het Nederlandse gelazer zoals dat nu begint te gebeuren met hun houding tegenover Israël?

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke opinie mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: branchevervaging in de milieubeweging