Gaza is nu officieel onleefbaar: onze collectieve schandvlek

Gesprekstherapie kan weliswaar voor inzicht zorgen. Maar emotionele lading neutraliseer je pas door de confrontatie met wat je verdrongen hebt aan te gaan. Door deze net zolang te doorleven dat die emotionele lading voldoende is afgezwakt.

Mark, het is aandacht. Je ziet hetzelfde bij homeopathische artsen. Zij besteden vaak meer aandacht aan patiënten vanuit wat zij noemen een holistische visie. Dat versterkt het gevoel van de patiënt dat hij serieus wordt genomen en dat draagt positief bij aan het geloof beter te willen worden. Meer is het niet. Het is niet de visie of het homeopathische aspect, het is aandacht krijgen. Het beste en goedkoopste placebo dat er is. Suggestie werkt, zeker als je er voor moet betalen. Dat is ook de reden dat mensen denken dat een Apple computer beter is dan een met Microsoft of Linux. Omdat hij zo veel duurder is. Dan moet hij wel goed zijn. Want stel je voor dat je al dat geld uit hebt gegeven aan iets dat evengoed is maar wel veel duurder. Dat zou dom staan, en dat wil je niet. Psychotherapie is suggestie en zelfbevestiging en dat verklaart het succes.

Dát is nou iets dat bepaalde mensen het liefst zouden verdringen.

@ Dirk Zeeman - ha, Dirk Zeeman neemt het op tegen de complete GGZ over de hele wereld. Zo een opstand is een nouveauté van de eerste orde. Een heel eenvoudige inleiding: https://nl.wikipedia.org/wiki/Dissociatieve_stoornis (aan 'dissociatie' verwante begrippen: vervreemding, depersonalisatie, derealisatie. Ook evenwichtige mensen maken zulke toestanden door. Als ze heel intens zijn en lang aanhouden, dan is er iets ernstigs aan de hand.) (De vergelijking met MMR-inenting en autisme is ongepast maar wél hilarisch.) Dirk Zeeman schreef hier pseudo-wetenschappelijke bullshit. (Voor de mooiste dingen in het leven is er geen wetenschappelijk bewijs. Voor de slechtste juist weer wel: ziekte, ongevallen, hongersnood, klimaatverandering, het existeren van de VVD, en de dood zelf.)

Drs, wat Dirk schrijft klopt. DIS is een verzinsel, een relikwie uit de jaren zeventig waarin het magisch denken ook zijn intrede deed in de psychotherapie. Sinds we beter begrijpen hoe ons bewustzijn werkt zijn Freudiaanse begrippen naar de prullenbak verwezen. Net als de kul van Jung. Er is geen onderbewustzijn, laat staan een collectief onderbewustzijn. Een persoonlijkheid bestaat niet uit laagjes. Er zijn geen verdrongen herinneringen, we herinneren ons narigheid maar al te goed. Het enige dat we kunnen doen is proberen er niet aan te denken en soms lukt dat. Bij traumas die ontstaan zijn op jonge leeftijd speelt verdringing geen enkele rol. Jonge kinderen hadden er alleen geen referentie kader voor. Pas op het moment dat ze dat wel kregen kwam de herinnering eraan weer terug. Maar dat is geen verdringing en kinderen lopen er door ook geen stoornissen op. Achteraf kunnen we stellen dat de Freudiaanse begrippen niets meer waren dan werk theorieën, ze gaven ons een ruwe indruk van de werking van ons brein. Nergens behalve in de psychotherapie worden die begrippen nog gebruikt. En dat zal niet voor niets zijn aangezien haar aanhangers producten zijn van hun tijd. En ze graag meester op hun gebied willen blijven, ook al is dat gebied grotendeels fictief geworden. Lees liever wat hedendaagse wetenschappers als Swaab, Sommer of Draaisma te melden hebben over DIS. Helemaal niets.

@ Martin van der Linde - dank je. Ik laat evenwel alles wat je schreef voor je eigen rekening. En je schrijft me impliciet opvattingen toe die ik niet eens huldig. Voor het overige: met het idee dat heet 'wij zijn ons brein' ben ik het hartgrondig oneens. Deze voorstelling van zaken kreeg terecht veel kritiek. Zowel uit de hoek van de neurobiologen zelf alsook van de kant van psychologen, psychiaters, en filosofen. Zeg eens Martin: heb je ervaring met de neurowetenschappen? Ik wel.

Dts. Ik denk dat de kritiek op Swaab vooral kwam van mensen die zijn boeken nooit gelezen hebben of niet begrepen in welke context de titel bedoeld is. En wauw, je laatste opmerķing is werkelijk zeer overtuigend. Ik buig mijn hoofd in nederigheid.

@ Martin van der Linde - dank voor je antwoord. Ik heb niet de indruk dat je al mijn berichten over dit onderwerp ook geduldig las. Ik heb het werk van Dick Swaab zelf echt gelezen. En ik heb bij mijn opleiding hem ook gezien en aangehoord gedurende colleges. Daarna heb ik hem in aimabele conversaties ook gesproken. Dat kan, onder wetenschappers. Dissociatie bestaat, en is aanvaard. Dit probleem is weer iets heel anders als 'Dissociative Identity Disorder'. Ze werden ook in heel verschillende tijden gedefiniëerd. Nu is het jouw beurt.

Drs. Misschien maar niet in de betekenis die er aan gegeven is. En helemaal niet in de betekenis die er aan DIS is gegeven. Een dissociatie kun je volgens mij het beste vergelijken met een korte black out of oponthoud in het bewustzijn. Het bewustzijn is niet een plek waar alles zomaar kan. Er zijn duidelijke regels gesteld aan wat we onszelf toelaten te weten, te zien, om ons bewust van te zijn. Er vindt schifting plaats van alles wat onze zintuigen aanleveren in combinatie met herinneringen aan de aangeleverde info. Zijn de herinneringen gekoppeld aan sterke emoties dan wordt eerst gekeken of die emoties positief of negatief van aard zijn. Nu is het bijzondere dat die schifting of triage plaats vindt onder invloed van dopamine, een neurotransmitter die waakt over ons welbehagen en zorgt dat we ons goed voelen. En in disbalans een grote rol speelt bij schizofrenie en psychoses. Dat is het filter dat we misschien verdringing zouden kunnen noemen en dat is de link naar psychoses. Het lichaam en daarmee onze geest wil in balans blijven, positief, sterk, etc. omdat dat de beste voorwaarden zijn om te overleven. Dat daarvoor dopamine gebruikt wordt zal niet toevallig zijn. Maar dat is geen verdringing in de betekenis die therapeuten er aan geven. Sterker nog, het is iets waar we met woorden weinig tot niets aan kunnen doen. Wat een therapeuten dan wel? Afleiding creëren, suggesties geven, proberen onze gedachten en gevoelens te sturen.

Benieuwd wat Herry Vos van deze vindt.

Wat later, vanwege vakantie. Dus geen andere redenen. Waarom is het apart dat ik niet vermeld bijvoorbeeld dat ik bestuurslid ben van het KTGG? Wat heeft Pepijn van Erp wat dit betreft over zichzelf toe te voegen? Het zonder argumentatie vermelden dat het KTGG een lobbyclub is, is kwalijk. Het KTGG behartigt de belangen van overlevers van georganiseerd sadistisch misbruik, en van hun therapeuten. Dit misbruik bestaat, daarover bestaat internationaal geen enkele twijfel. Zie bijvoorbeeld Duitsland, waar er zelfs een apart overheidsinstituut is dat zich hier (onder andere via wetenschappelijk onderzoek) mee bezighoudt. Dat veel mensen niet kunnen geloven dat het bestaat, is begrijpelijk want het is inderdaad te gruwelijk voor woorden. Niet echter te gruwelijk voor niet-bestaan. Misschien zou de heer van Erp eens moeten praten met een overlever. Het KTGG is niet zonder reden kritisch over het functioneren van de LEBZ en de daaraan verbonden deskundigen met banden met de rechtspsychologie van de Universiteit van Maastricht. De rapporten die de LEBZ maakt over de aangiftes waarin sprake is van 'ritueel misbruik' rammelen aan alle kanten, evenals - voor zover na te gaan - het onderzoek van de politie waarover zij adviseren. Gelukkig wordt er momenteel onderzoek gedaan naar het functioneren van de LEBZ.

Van Erp stoort zich er ook aan dat ik niet vermeld heb dat ik meegewerkt heb aan een wetenschappelijk onderzoek. Mogen wij wel weten waaraan hij heeft meegewerkt? Maar uiteraard is mijn bijdrage niet geheim. Het is jammer dat Van Erp de artikelen niet goed heeft gelezen. Zo is het bijvoorbeeld geen onderzoek met behulp van MRI, maar van de PET-techniek. Klein verschil. Het onderzoek, overigens niet alleen bij mensen met DIS maar ook met een controlegroep, toont wel meer aan dan wat Van Erp suggereert. Graag had ik onderbouwd gezien dat het onderzoek - overigens internationaal zeer gewaardeerd, maar dat terzijde, allesbehalve overtuigend is. In discussies als deze schieten we niet veel op met niet onderbouwde losse opmerkingen. In diverse reacties worden vragen gesteld bij de mogelijkheid van het bestaan van dissociatie (waar vaak een gebrek aan voldoende kennis in is waar te nemen; niet erg op zich, maar informeer je dan eerst goed voor je iets beweert) en het kwijt zijn van de toegang tot herinneringen. Het valt op dat hierbij niet wordt gedacht aan wat veel veteranen ervaren. Zij hebben vaak geen toegang, onbewust of bewust, tot wat hen overkwam, en beleven dat wel tijdens hun nachtmerries en herbelevingen als deze worden getriggered.