Gay clubs: safe spaces of schijnveiligheid?

Vorige week zou het eigenlijk Pride zijn geweest. Een tijd vol vreugde, glitter en feest. Maar hoe kunnen wij onze community voor de volle 100% vieren, als er nog zoveel te verbeteren valt? Kijken wij wel kritisch genoeg naar onze veilige haven?

Uit onderzoek van CDC’s is gebleken dat seksueel geweld veel vaker voorkomt bij LHBT’ers dan bij hetero’s. Dit onderzoek, stammend uit 2010, geeft onder andere aan dat 44% van de lesbiennes, en 40% van de homo’s wel eens seksueel geweld mee maakt. Waar dit ‘maar’ 35% en 22% is bij hetero’s. Uit een ander onderzoek van de GMFA blijkt dat 62% van de Britse homo-mannen wel eens tegen hun wil in zijn aangeraakt in een gay bar. Dit percentage zal in Nederland waarschijnlijk niet veel afwijken. Hoe is het mogelijk, dat een omgeving waarin iedereen zich veilig zou moeten voelen, zo’n schaduwkant heeft?

Van buiten lijkt het misschien allemaal sunshine and rainbows , want ‘die homootjes’ hebben het altijd enorm gezellig met elkaar. Het is echter na een beetje rationeel nadenken best logisch dat de negatieven niet duidelijk getoond worden aan de buitenwereld.

Seks en liefde tussen LHBT’ers wordt door die buitenwereld veelal gezien als iets vies. En wordt hierdoor vaak neergezet als taboe of zelfs bijna gecriminaliseerd. Met angstcultuur als gevolg. Kun je jezelf, en je community nog wel beschermen als je per definitie al als mindere wordt gezien? En is het oké om voor jezelf op te komen als je daarmee je omgeving in kwaad daglicht zet?

In tegenstelling tot hun hetero leeftijdsgenoten, hebben de meeste LHBT-jongeren niet in alle vrijheid kunnen experimenteren met hun seksualiteit. Hoe moet je weten wat een veilige situatie is, als je deze nooit hebt gekend? Dit werkt de normalisatie van seksueel geweld enorm in de hand. We kennen allemaal de verhalen wel van jonge jongens, die tijdens hun eerste keer in een gaybar, gezoend werden door een oudere man. Een vriendelijk kneepje in de bil lijkt bijna bij een dansavond te horen.

Ook lesbiennes geven aan regelmatig zonder toestemming aangeraakt te worden. En bij drag-queens/kings lijkt persoonlijke ruimte helemaal niet meer te bestaan. Geweld en ongewenst gedrag lijkt een onderdeel van het werk van een queen te zijn geworden. Binnen de clubs, maar vooral ook daarbuiten.

De inrichting van veel gay clubs laat te wensen over. Wat doen safe spaces om de veiligheid voor alle betrokken partijen ten allen tijde te waarborgen? En bij wie ligt de verantwoordelijkheid voor sommige gevaarlijke situaties? Is het verantwoordelijk om iemand die compleet strak staat een darkroom in te laten? Is een dronken ‘doe met me wat je wil’ wel echt toestemming? Moet je het expliciet eens zijn als iemand anders mee besluit te doen, ook al merk je het niet?

Persoonlijk denk ik dat veel uitgaansgelegenheden te veel afschuiven op eigen verantwoordelijkheid van de bezoekers. In een scene waar escapisme enorm vaak voorkomt, moet je soms mensen tegen henzelf beschermen.

Hoe veilig is een gayclub als zowel de beveiliging als het bestuur bijna volledig wit en hetero zijn? We zien dat clubs zoals De School aangesproken worden op hun acties. Maar waar blijven de call-outs dieper in de scene?

In conclusie denk ik dat we meer van safe spaces moeten gaan vragen. Maar ook de verantwoordelijkheid bij de community moeten gaan leggen. Praat met je omgeving over consent, verantwoordelijk drugs- en alcoholgebruik, en grijp vaker in als een situatie niet goed vind voelen. “But that’s none of my business” gaat niet op. In een tijdperk van #MeToo is er geen ruimte voor schijnveiligheid, zeker niet in een community die bescherming zou moeten bieden. Dit is jouw scene, en dus ook jouw zaak.

Een omgeving kan pas 100% fijn en veilig zijn als alle spelers zich aan de spelregels houden.