Gaat het onvermijdelijke dan toch plaatsvinden?

De botsingen tussen Hezbollah en de IDF aan de grens tussen Israël en Libanon ten noorden van bezet-Palestina zijn geëscaleerd tot het punt van kritische massa.

Veel mensen weten over de IDF en hun getreiter tegen weerloze burgers. In 2006 echter, kwam daar een hele harde klap tegenaan. 

"Het leger dat overwint, is zeker van de overwinning en zoekt vervolgens de strijd" — Sun Tzu

Laten we even terugspoelen en wat zaken doornemen... 

De botsingen tussen Hezbollah en de IDF aan de grens tussen Israël en Libanon ten noorden van bezet-Palestina zijn geëscaleerd tot het punt van kritische massa, terwijl het militaire offensief van Israël in Gaza zijn negende maand ingaat en geen einde in zicht heeft. Met dit in gedachten, en rekening houdend met de belangen die ermee gemoeid zijn, lijkt het nu een kwestie van ‘wanneer’ en niet ‘of’ Israël gedwongen zal worden een tweede front te openen tegen de Libanese sji'itische strijdmachten.  

Het was altijd onvermijdelijk dat dit het geval zou zijn. Sinds het maandenlange conflict tussen Hezbollah en Israël van juli-augustus 2006 hebben beiden zich voorbereid op de volgende, waarbij ze hun respectieve capaciteiten, tactieken en training hebben herzien en verbeterd, waarbij precies datgene wat zich nu ontvouwt cruciaal is voor hun toekomstige planning. 

Het opvallend afwezig zijn in de mengelmoes van analyses door pro-Israëlische denktanks in het Westen over het komende conflict tussen Hezbollah en de IDF is de cruciale factor geweest die beiden van elkaar scheidde. Deze cruciale factor ligt niet op het niveau van paraatheid, maar op het niveau van de psychologie. En het is hier waar Hezbollah het voordeel heeft. 

Eenvoudiger gezegd: in 2006 heeft Hezbollah de Israëli's tot verachtelijke vernedering neergeslagen. Het was de allereerste militaire nederlaag van het 'alomgeprezen' Israëlische leger door een ander leger, en de impact ervan heeft sindsdien veel bijgedragen aan het moreel van beiden. Alastair Crooke is een voormalige medewerker van MI6 (Britse buitenlandse inlichtingendienst). Hij richtte de vredesorganisatie Conflicts Forum op. Zijn analyse van het conflict tussen Hezbollah en Israël uit 2006 blijft onovertroffen in mijn ogen:

"Tot hun grote verbazing ontdekten Hezbollah-commandanten dat de Israëlische troepen slecht georganiseerd en gedisciplineerd waren. Volgens Libanese waarnemers was de enige Israëlische eenheid die aan de normen voldeed de zogenaamde Golani-Brigade. De IDF was “een bonte verzameling”, meldde een functionaris met een grondige kennis van het Israëlische leger. Maar dat is wat er gebeurt als je veertig jaar lang rubberen kogels hebt afgevuurd op vrouwen en kinderen op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza."

Bovendien: 

"IDF-commandanten waren ook verontrust door de prestaties van hun troepen en merkten een duidelijk gebrek aan discipline op, zelfs onder de best opgeleide reguliere soldaten. De reservisten waren erger en de IDF-commandanten aarzelden om ze in de strijd te brengen."

In de nasleep van de inval in Zuid-Israël door Hamas op 7 oktober 2023 mobiliseerde Israël 360.000 reservisten. Dit vertegenwoordigde, naast het reeds bestaande reguliere leger van 150.000 man, een verbazingwekkende offensieve militaire macht – althans op papier.

Oorlogen worden echter niet op papier uitgevochten, zoals de Israëliërs in 2006 ten koste van hen hebben geleerd. 

Op 15 oktober 2023 hield Hezbollah-leider Hasan Nasrallah een flamboyante toespraak, waarin hij opschepte dat Hezbollah nu 100.000 getrainde en uitgeruste strijders klaar heeft staan ​​om de strijd aan te gaan. Als dit waar is, betekent dit militair gezien een aanzienlijke opleving ten opzichte van 2006. 

In een artikel dat verscheen op de Libanese nieuwssite This Is Beirut schrijft journalist Natasha Metni Torbey:

"Ehud Barak, de voormalige Israëlische minister van Defensie, heeft verklaard dat Hezbollah over een voorraad raketten beschikt, die in de loop van de tijd ongetwijfeld is toegenomen en momenteel wordt geschat op 75.000."

De gevechtservaring van Hezbollah in Syrië van de afgelopen jaren zal ook haar tactiek en paraatheid hebben verbeterd. Hun strijders, die in dat conflict als stoottroepen werden ingezet, waren van cruciaal belang voor het vermogen van het Syrisch-Arabische leger om alle andere groepen te verslaan. 

Al met al is de IDF er niet in geslaagd, vooral vanwege het gedrag van het opperbevel en de grondtroepen, een effectief militair antwoord te bieden op de uitdaging die de oorlog in Libanon voor haar stelde, en dus ook niet in het verschaffen van een krachtig militair apparaat. Militaire prestaties die als basis hadden kunnen dienen voor politieke en diplomatieke actie. De verantwoordelijkheid voor deze uitkomsten ligt voornamelijk bij de IDF, maar de discrepantie tussen de werkwijze en de doelstellingen die door het politieke etappe worden bepaald, is medeverantwoordelijk. 

Hezbollah wordt in deze context vijandig bekeken door een aanzienlijk deel van het Libanese volk – minder bewaker van de soevereiniteit van het land en meer als sektarische dreiging. De publieke opinie is echter een fluïde entiteit, en al helemaal als het om oorlog en conflict gaat. 

In 2006 slaagde Israëls besluit om doelen in Libanon te bombarderen, tot en met de internationale luchthaven Rafiq Hariri in Beiroet, er bijvoorbeeld in om brede steun voor Hezbollah in het land te cultiveren op plaatsen en onder delen van de bevolking waar deze voorheen afwezig was.

Het vermogen van Hezbollah om opnieuw een grootschalig conflict met Israël aan te gaan, zou volgens velen worden belemmerd door het verdeelde karakter van de bredere Libanese samenleving. 

De verwoestende explosie in de haven van Beiroet in 2020 heeft de hachelijke staat van het bestuur van het land blootgelegd, evenals de zwakke politieke instellingen die zijn uitgehold door jaren van corruptie en wanbeheer. 

Maar een confrontatie lijkt edoch onvermijdelijk. 

“Dit zijn de tijden die de ziel van de mens op de proef stellen”, schreef de grote 18e-eeuwse kroniekschrijver van de Amerikaanse Revolutie, Thomas Paine. En wie zou ooit kunnen beweren dat we nu, vandaag, midden 2024, in zulke tijden leven?  

Het hele Midden-Oosten, een regio die in verschillende mate alleen maar conflicten en strijd heeft gekend sinds daar begin 20e eeuw olie werd ontdekt, bevindt zich momenteel op de rand van een afgrond. De lust naar bloed is nog nooit zo uitgesproken geweest als nu in menselijke aangelegenheden in een wereld die begiftigd is met 21e-eeuwse technologie die ter beschikking staat van 'bijbelse' geesten. 

Dus nogmaals; een clash lijkt onvermijdelijk, maar:

1) willen beide partijen dit?

2) en wil het volk dit? 

Laten we daarom terugkeren naar de wijsheid van de oude Chinese militaire strateeg Sun Tzu: 

"Honderd keer vechten en overwinnen is niet de perfectie van wat je kunt bereiken, want de allerhoogste kunst is om de vijand te onderwerpen zonder te vechten."

En dit liever vandaag dan morgen. Want er zijn thans genoeg onschuldige slachtoffers gevallen. 

Tot slot wil ik nog één ding duidelijk gezegd hebben; dat ik zowel op theologisch als op politiek vlak niets met Hezbollah heb noch sympathiseer, maar dat dit stuk enkel als informatief gezien dient te worden.

Strijd de goede strijd...