Fawlty Towers in de rechtszaal

We hebben net als Nederlandse burger in het Toeslagen-dossier het brevet van onvermogen van de Nederlandse belastingdienst overhandigd gekregen. Daaruit bleek onomstotelijk dat de dienst op zeer dubieuze gronden mensen de vernieling in heeft geholpen, soms zonder dat deze mensen wisten wat ze fout hadden gedaan.

Maar het kan ook heel anders, bewijst het proces tegen Robin Linschoten. Deze ex-staatsecretaris, die door middel van correspondentie uit-en-te-na is gewaarschuwd door de belastingdienst, die foutieve aangiftes heeft gedaan of laten doen door zijn boekhouder, en zelfs in een onderhoud ter verantwoording is geroepen en gewaarschuwd en dan nog niet in staat was om een kloppende aangifte te produceren, dat geeft toch te denken.

Dat hij daarbij ook nog betalingsafspraken niet nakomt lijkt bizar en was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik zie de zitting bij het Hof voor me. Net als de Spaanse ober Manuel die in een aflevering van de comedyserie Fawlty Towers roept “I know nothing, I know nothing”, roept de heer Linschoten te pas en te onpas “Ik ben slordig, ik ben slordig”. Hilarisch zou je denken, maar tot mijn grote verbazing werd zijn bewering, dat hij niet de intentie had om de belastingdienst te benadelen, geloofd.

Ik maak uit de gang der zaken qua intentie iets heel anders op. Een hof dat in een belastingzaak de intentie meeneemt, dat is waar de benadeelden in de Toeslagenaffaire op zitten te wachten, lijkt mij. Ik wil niet het woord klassenjustitie in de mond nemen, omdat ik niet van de hoed en de rand weet en mijn mening slechts baseer op de opsomming der feiten, zoals de kranten die weergeven. Maar ik hoop van harte dat Linschoten de stap naar de Hoge Raad zet die, naar ik aanneem, de vloer zal aanvegen met deze uitspraak over het wel of niet hebben van de intentie om de belastingdienst te benadelen.

Het lijkt mij dat de aanklagers deze stap zeker moeten zetten. Maar het beste wordt voor het laatst bewaard, de heer Linschoten heeft volgens zijn advocaat door zijn slordigheid maatschappelijk al een hoge prijs betaald en ik lees ook dat zijn dat zijn vrouw hem verlaten heeft. Ik hoor deze invalide redenering vaker. Het feit dat je hoog bent opgeleid en staatsecretaris bent geweest, dus zogenaamd hoog op de maatschappelijke ladder staat, maakt naar mijn overtuiging dat je juist beter zou hebben moeten weten toch? Dat neutraliseert de maatschappelijke schade, lijkt me. Iedereen is voor de wet toch gelijk? En dat sommige vrouwen je alleen voor het geld kiezen is een wrange levensles. No Mun, no Fun noemen ze dat geloof ik.