Fatshaming in de trein

Goede Vrijdag 2019. Ik sta op station Eindhoven. Zoals iedere vrijdag, ga ik ook nu weer voor het weekend naar mijn ouders in Maastricht. Alleen heb ik dit keer, vanwege een reis voor werk vanaf zondag, een gigantische koffer bij me. Net zoals iedere week, mag ik op vrijdag eerste klas reizen, een luxe die ik me permitteerde toen ik mijn weekendvrij-abonnement aanschafte.

Helaas verloopt het tillen van die koffer niet heel soepel, zoals ik al verwachtte. Ik poog nog snel naar de eenpersoonsstoel achter de deur te hobbelen, zodat ik mijn koffer naast me neer kan zetten, en niemand er dus last van heeft. Helaas raakt de opstopping achter mij inmiddels behoorlijk geïrriteerd en ik besluit dus maar door te lopen naar een viertje.

Als ik ga zitten, hoor ik achter me een stem, in een onvervalst Limburgs dialect mompelen: “Dit is toch zeker de eerste klasse hè?” Helaas versta ik Limburgs dialect. Ik draai mijn hoofd naar links en kijk in het gezicht van een zuur kijkende vrouw van een jaar of 55. Ik ben stomverbaasd en kijk snel weer omlaag. Het voelt alsof iemand me uit het niets, met een vlakke hand in mijn gezicht heeft geslagen. Twee seconden later hoor ik dezelfde stem: “Ach, die heeft sowieso wel 2 stoelen nodig, met die kont van haar.” Na de slag in mijn gezicht, krijg ik ook nog de spreekwoordelijke trap na.

Ik vraag me af of ik het goed gehoord heb, en sta volledig perplex. Ik krijg dit soort opmerkingen wel vaker naar mijn hoofd, maar echt wennen doet het nooit. Ik vraag me af of deze vrouw, die mij in twee seconden veroordeelt tot niet goed genoeg voor de eerste klas en veel te dik, zich realiseert wat ze hiermee doet. Zou ze zich ergens kunnen voorstellen dat ik vanochtend voor de spiegel heb staan huilen omdat ik een zorgvuldig uitgezochte outfit alsnog niet aandurf, omdat ik te bang ben om op te vallen? Zou ze zich kunnen indenken dat ik dit soort opmerkingen al zo lang als ik me kan herinneren te horen krijg? Dat zij, 55 jaar, een meisje van midden twintig weer terugbrengt naar het schoolplein van 2000-2009?

Ik app mijn vriend, die me die ochtend nog heeft verteld dat hij me prachtig vindt, en vervolgens een aantal vriendinnen. Allemaal reageren ze hetzelfde: wat een rare vrouw, en laat het je dag niet verpesten, je bent prachtig. Natuurlijk waardeer ik dat, en bedank ik ze uitvoerig. Maar de hele treinreis blijf ik bedroefd nadenken over dit klassieke voorbeeld van fatshaming.

Bij aankomst in Maastricht trek ik de conclusie dat deze vrouw waarschijnlijk niet veel beters te doen heeft. Ik zet mijn zonnebril op, en begroet mijn moeder, en ik laat haar inderdaad deze mooie dag niet verpesten. Ik zal haar wel eens laten zien wat deze dikke kont allemaal te weeg kan brengen!