De fans van Kekistan en 4chan zijn de nieuwe barbaren

Zondagavond trakteerde de VPRO ons op een documentaire over de bewoners van het fictieve land Kekistan, allen vereerders van Pepe the Frog. Daarnaast maakten wij kennis met 4chan waar vergelijkbare lieden door het plaatsen van grensverleggende memes – noemden zij het – opkwamen voor de vrijheid van meningsuiting. Aan het eind van de documentaire noemde een commentaarstem enkele locaties waar deze voorvechters van het vrije woord binnenkort zouden vergaderen.

De beeldtaal van bovengenoemde kringen lijkt nogal geïnspireerd door het Derde Rijk. Toch hebben wij, verzekerde de documentaire ons, niet te maken met neonazi’s. O heden nee, dit is een tegencultuur. Dit is de jeugd die zich afzet tegen de verstikkende atmosfeer bij papa en mama thuis waar het linksigheid is wat de klok staat. Wij zien hier creativiteit en avant garde. Zijn immers conservatisme en radicaliteit niet stuivertje aan het wisselen? Dit gaat helemaal niet om racisme en haatzaaierij, nee, dit is de bescherming van het individu tegen groepsdruk.

Zelfingenomen jongelui De woordvoerders van de beweging bleken vooral zelfingenomen jongelui, die hoog opgaven van hun gevoel voor humor en een levensvervulling zagen in wat zij noemden de draak steken met de politieke correctheid. Daarom gingen zij daar lekker tegenin. Om een indruk te geven van wat je dan bijvoorbeeld krijgt, dit was de eerste meme die ik op zondagavond tegenkwam bij 4chan.org. Als ik het goed begrijp mag je daar geen antisemitisme in zien maar is het een ludiek protest tegen de benepenheid van het klootjesvolk om maar eens een term te gebruiken uit mijn lang vervlogen jeugd.

In het bijzonder verzetten de jonge creatieven zich tegen de identiteitspolitiek en de linkse overheersing in de media. Zo ging een Nederlandse hipster tekeer tegen het feit, dat hij op de NPO wel eens meningen hoorde die hem niet bevielen. Dit achtte hij in strijd met de neutraliteit die hij als belastingbetaler van de publieke omroep verwachtte. Het leek Leo Riemens wel. Leo Riemens? Dat was in de jaren zestig de televisierecensent van De Telegraaf die elke dag tekeer ging tegen wat vies en voos was op de buis, waar de gemiddelde Nederlander geen behoefte aan had als hij na een dag van hard werken toe was aan een beetje ontspanning.

Onthoofdingsvideo’s Zou je nou jonge moslims die het salafisme omarmen ook zo mogen duiden? Dat het épater le bourgeois is en verzet tegen het geestloze leven waar hun ouders blijkbaar genoegen mee nemen. Dat het vertonen van onthoofdingsvideo’s en het citeren uit de Protocollen van de wijzen van Zion, dat zoiets alleen maar gebeurt om aan te geven dat de vrijheid van meningsuiting geen grenzen kent? Dat je door de radicale beweringen of de schokkende beeldtaal héén moet kijken? Dat dit mensen zijn – aldus een Kekistan-adept – die zich verzetten tegen de censuur van zo’n extreem linkse drijver als de oprichter van Twitter? Iets zegt mij dat dit niet het geval is. En dat de Kekistani’s de laatsten zouden zijn om de handschoen op te nemen voor hun geestverwanten omdat zij net zo goed recht hebben op d’rlui eigen memes ook al komen die uit een andere cultuur.

Tegenspraak De meeste democratische landen kennen wel wetten tegen het zaaien van haat of het oproepen tot geweld maar voor het overige is de vrijheid van meningsuiting vrij absoluut. Het is wel zo dat je tegenspraak krijgt. Je komt als jong Baudettiaan op het internet Gloria Wekker tegen en ZwartePietNiet. Europese ideologen hebben in de negentiende en de twintigste eeuw allerlei rassentheorieën wereldwijd uitgevent. Daarom is het voor de gemiddelde blanke even wennen als dit wapen ineens tegen hemzelf wordt gericht. Je ziet dat je ter verantwoording wordt geroepen omdat een of andere schrijver denkt dat je belast bent met de erfzonde van de slavernij en het kolonialisme. Zo ervaren tegenwoordig ook blanken hoe het voelt als je niet als individu wordt beschouwd maar op grond van je afkomst in het beklaagdenbankje wordt gezet om je white privilege.

Dit bedreigt echter op geen enkele wijze de vrijheid van meningsuiting. Niets verhindert je om daar stevig tegenin te gaan. Zo is de theorie van de white privilege niet alleen aanvechtbaar maar ook gevaarlijk omdat ze leidt tot rassenstrijd. Wie discriminatie daadwerkelijk wil bestrijden, moet zich juist verzetten tegen alle leringen die de mens niet allereerst zien als een individu of als een persoonlijkheid maar als behorende tot een ras en een volk. Dat je niet bepaald wordt door je karakter maar door je huidskleur.

Fictieve vijand Zulke polemiek voeren de Kekistani en hun geestverwanten niet. Integendeel. Zij ontlenen hun beeldtaal en een gedeelte van hun terminologie juist aan de meest anti-individualistische en raciaal denkende beweging die het westen ooit heeft gekend, het nationaal socialisme. Zij zijn net zo min grappenmakers als die salafisten met onthoofdingsvideo’s. Zij hebben met hen een belangrijke karaktertrek gemeen: zij vechten tegen een fictieve vijand. De gemiddelde haatimam predikt tegen de kruisvaarders die het ware geloof willen vernietigen. De laatste kruisvaarders zijn in 1291 Akko uitgeslagen en elke poging om hun beweging opnieuw in het leven te roepen is mislukt.

Op dezelfde manier bestaat er geen politiek correcte samenzwering die bezig is de vrijheid te smoren. Dat is manifeste onzin. Dat is flauwekul. Dat is een hersenschim die zich vastzet in de koppen van mensen die moeite hebben met tegenspraak. Er bestaat helemaal geen politiek correcte terreur. Het feit dat de gesmade NPO de VPRO in staat stelt een documentaire uit te zenden waarin met waardering wordt gesproken over de Kekistani en het 4chan-volk, is daarvan een duidelijk bewijs. En anders de meer dan frequente optredens als deskundige van rechtse ideologen als Afshin Elian, Wierd Duk, Syp Wynia of Marianne Zwagerman.

Voor mijn geestesoog rijst op de gestalte van professor Presser, die haast een halve eeuw geleden overleed. Volgens Presser was het altijd verstandig om ervan uit te gaan dat radicale auteurs meenden wat zij zeiden en deden wat ze beloofden. Juist de gedachte dat ze het zo niet bedoelden en dat het allemaal wel mee zou vallen, die had ertoe geleid dat in de eerste helft van de twintigste eeuw de beschaving bijna was uitgedoofd. Wat zei Huizinga (ook zo´n dooie professor) ook al weer? “De machines draaiende, de vlaggen wapperende maar de geest geweken”, of woorden van gelijke strekking.

Ze bedoelen het wél zo. Ze menen wat ze zeggen. Ze zijn bloedserieus vooral als ze zich verschuilen achter de uitvlucht dat het allemaal maar een gebbetje is en satire. Het zijn de nieuwe barbaren.