Explosie in Rotterdam: overal sirenes, politiewagens en helikopters

Ik zat dus bij tekenles op Charlois, gewoon lekker ontspannen bezig met mijn potlood en papier, zoals altijd. De sfeer was zo rustig en creatief, iedereen geconcentreerd op zijn eigen werk.

Maar opeens, midden in de les, horen we allemaal dat rare geluid. Het klonk als een soort windvlaag die langs het gebouw raasde. Ik zie nog voor me hoe we allemaal geschrokken opkeken, met grote ogen naar elkaar staren, ons afvragend wat er in vredesnaam aan de hand was. En we lachten nog dat het weer in Nederland zo veranderlijk was als, nou als het weer dus.

Na de les, toen we naar buiten kwamen, was het helemaal een gekkenhuis. Overal sirenes, politiewagens die voorbij scheurden en helikopters die laag overvlogen. Alsof we op de filmset van de nieuwste Fast and Furious liepen. De lucht was gevuld met geluid en onrust, heel Rotterdam-Zuid was in rep en roer. Maar waarom wist ik nog niet.

Thuisgekomen las ik dat er een explosie was geweest in een flat aan de Schammenkamp. Echt, dat is hier vlakbij. Het voelde ineens zo onwerkelijk, zo dichtbij. Een explosie waarbij bij mensen vermist worden en waarbij onschuldige mensen zijn overleden. Het verschrikkelijke gerucht gonst door de wijk dat er twee kindjes zijn overleden.

Het is niet te bevatten.

Een vuurwerkopslag was daar ook in de buurt. Als ze niet snel dat spul hadden weggehaald, had het nog veel erger kunnen zijn. Hoe is het mogelijk dat er midden in een wijk zo'n opslag is? Ook dit is niet te bevatten. Ik zag de koppen al voor me in de krant.

Maar ja, dat is Rotterdam, hè?

We laten ons niet zomaar uit het veld slaan.

Samen staan we sterk, dat is hier op Charlois wel duidelijk.

Ondanks alle gekkigheid zou ik voor geen goud ergens anders willen wonen. Hier op Rotterdam-Zuid, daar zit echt iets speciaals. Een soort van onverwoestbare Rotterdamse spirit.

Het is misschien niet altijd makkelijk, maar het is wel écht.