Europa is beter af met Trump

Omdat ik niet in Amerika woon, kan het me op zichzelf weinig schelen wie er begin november tot zevenenveertigste president van de Verenigde Staten wordt gekozen. Dat is trouwens het vreemde: of nu Donald wint of Kamala, hij of zij krijgt sowieso volgnummer ’47’, terwijl Trump natuurlijk ook al nummer 45 was, anyway, who the hell cares, wij hebben Dickie Schoof, wist u trouwens dat ik heel vaak, als een soort auditieve fantasieën, voetbal-spreekkoren hoor bij zijn naam? ‘Dickie Schoof, wie kent hem niet, Dickie Schoof, Dickie Schoof, ’t is een echte Ajacied’ bijvoorbeeld of: ‘Na-na-na-na na-na-na-na na-na-na, Dickie Dickie Schoof, Dickie Schoof, Dickie Dickie Schoo-hoof’. Geen idee waar dit vandaan komt, maar het is ongetwijfeld de sleutel tot een of ander groot geheim, zoveel zelfvertrouwen heb ik inmiddels wel.

Omdat ik niet gek ben, beweer ik dat Europese landen objectief beschouwd beter af zijn met een tweede termijn voor Trump. Een driftige, onvoorspelbare figuur in het Witte Huis zal Rusland en China doen calculeren dat het beter is hun plannen voor een nieuwe, niet-westerse wereldorde vier jaar op een lager pitje te zetten. Van de grondwet mag een Amerikaanse president maximaal twee termijnen dienen, ondanks Trumps karakter is de kans groot dat hij op 20 januari ‘29 definitief vertrekt.

Omdat de wereld paradoxaal genoeg rustiger wordt wanneer de Bokito van de Amerikaanse politiek opnieuw vier jaar lang met zijn vingers op de koffer met nucleaire lanceringscodes mag trommelen, hebben Europese landen de tijd om zichzelf in vorm te brengen voor de eenentwintigste eeuw. We zullen ons continent tot het best bewaakte fort uit de geschiedenis omtoveren, waar mensen van buiten slechts welkom zijn in de hoedanigheid van toerist met een gevulde portemonnee.

Omdat ik van dergelijk liederlijk zelfbehoud enigszins walg, hoop ik net als u dat het Kamala wordt.