Erfenis Els Borst ingezet om kankerpatiënten te helpen

De erfgenamen van oud-minister Els Borst zetten het geld dat zij achterliet in om een kankermedicijn terug op de Nederlandse markt te brengen. Het veelbelovende middel verdween een aantal jaar terug uit Europa nadat het patent was verlopen. De schoonzoon van Els Borst, chemicus Sjaak Neefjes, heeft nu met de erfenis een productielijn opgezet in India. Dat meldt de Volkskrant.

Het gaat om het medicijn aclarubicine dat het leven van patiënten met leukemie kan verlengen en dat in een aantal gevallen ook tot genezing kan leiden. Ook zijn er aanwijzingen dat het bij andere, moeilijk behandelbare vormen van kanker kan worden ingezet. Aclarubicine, door Neefjes ook wel acla genoemd, is een chemokuur tegen acute myeloïde leukemie (aml). Vorig jaar werd deze ziekte bij 750 Nederlanders vastgesteld. Zij zouden baat hebben bij acla, ware het niet dat het enkele jaren geleden vrijwel geruisloos van de markt verdween.

In China wordt het middel nog wel verkocht, maar dat mag niet worden gebruikt voor patiënten hier wegens onduidelijkheid of het productieproces wel aan Europese eisen voldoet. Na een analyse van het medicijn uit China en de ontdekking dat het patent inmiddels weer van het medicijn af is, besluit Neefjes het middel zelf te produceren. Met het geld dat Els Borst achterliet, met wie hij een goede band had en die altijd geïnteresseerd was in zijn werk. Borst werd in 2014 thuis vermoord door Bart van U. die later verklaarde een goddelijke opdracht voor de moord te hebben gekregen vanwege het euthanasiebeleid waar Borst verantwoordelijk voor was.

Eind deze zomer moet het acla voor het eerst naar Nederland komen, waar het zal worden getest bij academische ziekenhuizen. Ook KWF Kankerbestrijding is enthousiast en heeft 1,2 miljoen euro in het project geïnvesteerd. Volgens Neefjes is het een mooie manier om Borst te eren: ‘Wat er is gebeurd kunnen we niet veranderen. Maar wij willen niet dat ze wordt herinnerd om haar dood. Ze moet worden herdacht om wat ze in haar leven heeft gedaan, niet om hoe ze is geëindigd. Daarom gebruiken we haar geld om een medicijn terug te brengen naar de patiënt. Dat vinden wij een mooie nagedachtenis.’