Er is weinig veranderd sinds de protesten tegen de Vietnamoorlog
De dwaasheid is de wereld nog niet uit. Op de Universiteit van Amsterdam wordt sinds enkele dagen gedemonstreerd door studenten en docenten om op te komen voor de Palestijnen in Gaza. Pro-Israëlische demonstranten zijn maandagavond naar het tentenkamp gegaan en hebben vuurwerk tussen de betogers gegooid en ze geslagen met stokken. Dit is duidelijk te zien op camerabeelden en toch roepen de media en diverse politici dat de pro-Palestina demonstranten erg extreem en gewelddadig zijn. Het is wonderlijk hoe dit makkelijk dit verhaal opgepikt wordt.
Op sociale media gaan zelfs berichten rond waarin staat dat de demonstraties opgezet en betaald zijn door Rusland en Iran om het Europese volk tegenover elkaar uit te spelen. Nog even en deze mensen beweren dat het Internationaal Gerechtshof, de VN, Amnesty International, Human Right Watch en andere alle organisaties die Israël op de vingers hebben getikt over mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden, ook door Poetin worden betaald of onder invloed staan van Iran. Er zijn blijkbaar altijd wel wat mensen die dat geloven. Het is om te janken. Van Agt zal zich omdraaien in zijn graf en Netanyahu wringt zich lachend in zijn handen.
En het is nog triester dat de mensen die opkomen voor de Palestijnen op sociale media worden weggezet als wappies die wakker moeten worden. Het is dan altijd de vraag uit welke droom deze zogenaamde wappies dan moeten ontwaken en in welke sluimer de zelfbenoemde wakkere mensen dan zelf hangen. Wakker worden over het lot van de Palestijnen hadden deze mensen 127, 80 of 57 jaar geleden kunnen doen of alle jaren daartussen. Documenten en boeken zat om te helpen inzien dat het innemen van land waar al mensen woonden voor geen meter deugt en dat die oorspronkelijke bewoners al decennia aan hun lot worden overgelaten. Door de VN, door Amerika, door Nederland, door dwaze berichten over de invloed van Rusland en Iran en door iedereen die dat gelooft.
De onzin die verteld wordt over de pro-Palestina demonstranten bij de Universiteit van Amsterdam doet me denken aan hoe in de jaren zestig over de protesten tegen de oorlog in Vietnam werd gesproken. De media en politiek hadden het toen in het begin ook vooral over het uiterlijk van de studenten, over hun vlaggen en hun leuzen. Het zou zelfs kunnen dat enkelen de demonstranten ervan verdachten op de hand van de communisten, en dus van de Sovjet-Unie, te zijn omdat Amerika met de oorlog immers probeerde de uitbreiding van de ‘rode vlek’ in te dammen. De demonstranten hadden al snel door dat Amerika had gelogen over de reden zich te mengen in de oorlog – het verzonnen Tonkin-incident – en dat ze op de meeste onmenselijke manier huishielden in Vietnam, en later in Cambodja.
Deze demonstranten werden in eerste instantie dus zwart gemaakt en weggezet als links gewelddadig tuig. Een paar jaar later dacht niemand dat meer en vond een grote meerderheid dat Amerika misdaden pleegde en zich moest terugtrekken uit Vietnam. Ik verwacht dat dit nu niet anders zal zijn. Over een tijdje zal iedereen inzien dat Israël fout bezig is - en al jaren was - en dat de hetze tegen de eerste demonstranten oneerlijk en onjuist was. Al kan het best zijn dat ook dan de meningen weer verdeeld zijn, net als over die oorlog uit de jaren zestig en zeventig. Wie toen niet tegen de oorlog in Vietnam was wordt nu egoïstisch, asociaal en ongevoelig genoemd en wie toen niet meevocht in die oorlog wordt nu weggezet als laf en verweten geen patriot te zijn. Zo doe je het dus nooit goed. Tenzij je veel later wakker wordt en eerst gaat vechten en daarna pas achter komt dat in een hele smerige strijd zat. Dan valt je in ieder geval niets verwijten. Je kunt een blijkbaar ook een held worden in een strijd waarvan iedereen vindt dat die strijd dwaas en onrechtvaardig is. Het is ongelofelijk maar waar. Ook hier zijn de armen van geest zalig.
Er klopt zoveel niet. Zo las ik gisteren ergens dat een docent van de Universiteit van Amsterdam de demonstrerende studenten verwijt dat ze de geschiedenis van de afgelopen 2000 jaar gemist hebben. Dat lijkt me een onterechte sneer. De strijd tussen Palestina en Israël heeft geen geschiedenis van 2000 jaar. Dit verhaal begint voor mij in 1897. De rest is nationalistische propaganda. Theodor Herzl, de man die eind negentiende eeuw met het plan kwam een Joodse staat te stichten, was immers een seculiere jood en greep pas terug op de religieuze bronnen toen hij, na wat andere opties onderzocht te hebben, vond dat het huidige Israël een geschikte plek was om de Joodse Staat stichten. En Amerika is pas geïnteresseerd in Israël sinds het nieuwe land in 1967 onverwacht de Zesdaagse oorlog won en een sterke bondgenoot in het Midden-Oosten en poort naar Azië bleek te kunnen zijn. Sindsdien speelt het herdenken van de oorlog en de Holocaust ook een grotere rol. Vooral als instrument om kritiek op Israël in de kiem te smoren.
Dit smoren van de kritiek werkt na bijna zestig jaar nog altijd heel goed. Wie moeite heeft met de bombardementen van Israël krijgt ongevraagd een lesje over de Holocaust en dient zo te leren dat met het geweld van toen, het geweld van nu goed te praten is. Het is wonderlijke manier van volksmennerij. Zeker als je, wanneer je volhard in je gevoel van onrechtvaardigheid en toch je stem laat horen, het verwijt krijgt je voor het karretje van Rusland en Iran te laten spannen en vriend te zijn van Hamas. Allemaal pogingen om de roep om menselijkheid de mond te snoeren en het kwaad zo te laten zegevieren.
Het is toch interessant om te zien hoe een roep om vrede en rechtvaardigheid steeds verdacht wordt gemaakt. We leren het nooit. We hebben weet van vrede en niet mogen doden, maar veroordelen nog altijd mensen die oproepen tot vrede en het stoppen van moord. Het is en blijft een wonderlijke wereld.