Er is ander leiderschap nodig, de enorme salarisverschillen zijn ook grensoverschrijdend

Grensoverschrijdend gedrag is nogal in de aandacht om maar een understatement te gebruiken. Gewoon grensoverschrijdend gedrag dan, niet seksueel, daar schrijf ik een andere keer over, nee, gewoon - onaardig zijn op je werk.

Het is niet toevallig dat als eerste machtige mannen uit de media worden aangepakt, hun zichtbaarheid maakt hun macht immers ook kwetsbaar. Als ook maar enigszins aannemelijk gemaakt kan worden dat hun lachende, inlevende gezicht van voor de camera niet hun „ware” gezicht is, dan licht je ze al uit het zadel. Ook richting politici zijn we behoorlijk alert, maar in het bedrijfsleven oefent hoogstwaarschijnlijk een veelheid aan bullebakken voorlopig zijn functie nog ongestoord uit.

Ik weet het machtloos is geen woord, maar drukt wel uit wat ik wil zeggen. Machtloos (eventueel machtsloos) leiderschap als een empathisch leiderschap dat gezamenlijke doelen formuleert en medewerkers motiveert, zonder gebruikmaking van aansporing middels macht en angst. Dit lijkt me het doel van de huidige beweging rondom grensoverschrijdend gedrag, om te komen tot een andere manier van leidinggeven met respect voor iedereen.  

Maar elke verschuiving in een machtsbalans is gebaseerd op de onvrede van de tot dan toe onderliggende partij, die levert de brandstof voor de verandering die nagestreefd wordt. Ik woon zelf in Roemenië en heb nogal uitgebreid kennis genomen van de manier waarop het communisme destijds is ingevoerd en de werking van de beruchte geheime dienst – de Securitate.

De abstracte wens om te komen tot een meer gelijke samenleving werd bepaald niet weerspiegeld in de gebruikte methodes. De rancune van boeren en arbeiders, maar ook van verongelijkte kinderen – om maar iets te noemen, werd gebruikt om af te rekenen met degenen die de macht tot dan toe in handen hadden: herenboeren, industriëlen, en dus ook liefhebbende ouders. Eenvoudigweg iedereen kon het slachtoffer worden van boosheid die zich in elke hiërarchische structuur ergens op kan kroppen. Daarom dienen we ons voortdurend te bevragen over onze beweegredenen - persoonlijke verongelijktheid en leedvermaak kunnen makkelijk verward te worden met de strijd voor een ideaal.   

Begrijp me goed, het lijkt met terecht dat we op zoek gaan naar een meer empatische vorm van leiderschap, maar het is exact empathie die ik in deze beweging niet herken, en die ik ook niet terug vind in het publiekelijk vermaak dat hieromheen georganiseerd wordt.

Zou het niet mogelijk zijn om inclusieve verandering na te streven? Het systeem dat we allemaal langdurig geaccepteerd hebben is aan vervanging toe, en iedereen die hiermee instemt (zowel de tot nog toe bevoordeelde als de tot nog toe benadeelde) krijgt hierin een aangepaste rol.

Misschien kunnen we daarin ook de vergoeding die iedereen krijgt voor zijn of haar rol hierin meenemen, ik vind het verschil tussen de hoogste en de laagste salarissen in ondernemingen en instellingen op z’n zachtst gezegd ook nogal grensoverschrijdend en respectloos.

cc-foto: Fortune CEO Initiative