Endgame Gaza

Een donkere wolk hangt over het gebied dat zowel Israël als Palestina heet.

We verkeren momenteel aan de vooravond van een ongekend bloedige wraakactie die op een humanitair drama zal uitlopen. Zo gruwelijk dat moeders, kinderen, de volkeren in het Midden-Oosten en de Westerse wereld daar nog lange tijd de traumatische gevolgen zullen ondervinden. Ondanks alle verhitte emoties, is er ook een logica in wat we de komende tijd kunnen verwachten en die belooft niet veel goeds.

Hamas weet sinds de eerdere Gaza-oorlogen heel goed hoe Israël reageert op aanvallen en agressie. In 2008 stierven 28 Israëli’s tegen ruim 1500 Palestijnen. Dat is een verhouding van 1:54. In 2014 vielen er 74 Israëlische doden tegenover ruim 2000 Palestijnen, dat is 1:27. Nu zijn er ongeveer 1200 Israëliërs vermoord door Hamas. Zou je dezelfde vergeldingspercentages hanteren dan zou de IDF daar ruim 32.000 tot 64.000 Palestijnse doden tegenover kunnen zetten. Zoals ook in de voorgaande oorlogen zouden dat merendeels burgers zijn.

Met dit soort aantallen heeft Hamas zeker rekening gehouden bij het plannen van het bloedbad van afgelopen zaterdag. Daar is zonder twijfel over gesproken. Net zoals over de totale vernietiging van de infrastructuur en bestaansmiddelen van Gaza door Israël, zoals immers ook in 2008 en 2014 gebeurde. Welk motief hebben de strategen van Hamas bij een daad die dergelijke apocalyptische gevolgen heeft? Er is maar één denkbaar motief: liever met opgeheven hoofd sterven dan te leven als slaaf, geknecht en vernederd, veroordeeld tot levenslang in de grootste openluchtgevangenis van de wereld.

En Israël? Ook hier zitten strategen en politici die al sinds 1948 plannen ontwikkelen om het Palestijnse vraagstuk op te lossen, en de manier waarop zich dat denken de laatste tijd ontwikkelt is misschien nog wel verontrustender.

Vanaf het moment dat de Likoed in 1977 aan de macht kwam is door de premiers Begin en Shamir bewust gekozen voor een strategie die diende te voorkomen dat er ooit een Palestijnse staat zou ontstaan. Dat plan was simpel en briljant. In de bezette gebieden zouden zich minimaal 100.000 joodse kolonisten moeten gaan vestigen. Ook al is dit illegaal onder internationaal recht, geen enkele Israëlische regering zou het politiek overleven om daarna zoveel joodse burgers uit deze nederzettingen te verdrijven. Dat zou dus nooit meer gebeuren. Dit zijn de woorden van Yitzhak Shamir.

Veertig jaar later overstijgt het aantal joodse kolonisten in de Westelijke Jordaanoever de 500.000. Maar nog steeds doen Europese en Amerikaanse politieke leiders alsof er gewerkt wordt aan een tweestatenoplossing van het Palestijns-Israëlisch conflict. Die weg is echter al decennia terug definitief afgesloten. En toch blijven politici ons wijsmaken dat dit kan leiden tot een duurzame vrede. Waarom? Palestijnen en Israeli’s weten beter.

Welke oplossing is er dan? Veel Palestijnen maken zich tegenwoordig hard, niet meer voor een twee-, maar voor een éénstatenoplossing. Maak van Israël/Palestina een eenheidsstaat. met gelijke rechten voor joden en Palestijnen. Palestijnen zien dan af van hun recht op een eigen staat. Joden daarentegen zien daarmee ook af van het zionisme en de joodse privileges die karakteristiek zijn voor een joodse staat. Israël zou een land als Nederland worden, zonder rechtsongelijkheid, scheidlijnen en - wie weet - ook zonder conflict. De wereld zou het toejuichen, maar voor Israël is dit onbespreekbaar. Het kabinet Netanyahu heeft een heel andere koers. Ministers uit het huidige kabinet hebben al laten weten dat het Palestijnse volk niet bestaat, en dat alle bezette gebieden een intrinsiek onderdeel vormen van de joodse staat, exclusief bedoeld voor joodse burgers.

De Israëlische politiek wordt gedomineerd door mensen die expliciet of bedekt spreken en fantaseren over een Israël zonder Palestijnen. Zoals de Jong Turken ooit fantaseerden over een Turkije zonder Armeniërs, en de nazi’s droomden van een Duits rijk zonder joden.

En voor deze politieke generatie ligt er nu een kans. Een leger van 350.000 soldaten staat klaar om Gaza in te trekken. Meter voor meter, straat na straat zal er gevochten worden en zullen Palestijnen en hun gezinnen opgejaagd worden richting het zuiden. Egypte wil vooralsnog de grens met Gaza dichthouden maar president Biden en buitenlandminster Blinken werken hard om het bevriende bewind van Al-Sisi zo ver te krijgen dat de grenspost bij Rafah opgesteld wordt voor honderdduizenden vluchtelingen uit Gaza. Misschien wordt Gaza in korte tijd zo onleefbaar dat iedereen die niet kiest voor de martelaarsdood, zal moeten vluchten. Stel je voor, heel Gaza, in één klap schoongeveegd. Ondenkbaar? In ieder geval niet onwenselijk, niet voor deze regering.

Als de grens naar Egypte onder druk van de VS en de humanitaire crisis toch open gaat, zullen deze vluchtelingen dan ooit nog kunnen terugkeren naar hun huizen? Mochten de 800.000 Palestijnen die in 1948 moesten vluchten ooit terugkeren?

Het zou de op één na laatste stap kunnen gaan worden in het creëren van een etnisch zuivere joodse staat. Een gruwelijk resultaat.