En we blijven maar wegkijken bij Israëls horrormisdaden…
Ik snap dat veel mensen Israël als een veilige thuishaven voor het joodse volk beschouwen en een emotionele band met het land hebben opgebouwd. Maar ik weiger te begrijpen dat deze liefde resulteert in het bagatelliseren, rechtvaardigen of zelfs ontkennen van Israëls horrormisdaden.
Op 5 augustus suggereerde de Israëlische minister van Financiën Bezalel Smotrich dat het blokkeren van humanitaire hulp aan Gaza "gerechtvaardigd en moreel" is, zelfs als dit ertoe leidt dat twee miljoen burgers sterven van de honger. Hij beklaagde zich erover dat de internationale gemeenschap dit niet toestaat.
Dat de Israëlische regering desondanks de grenzen opzoekt van wat de internationale gemeenschap nog wél bereid is te accepteren, zien we dag in dag uit via onze smartphones en tv-schermen voorbijkomen. De vraag is alleen: zíjn er nog wel grenzen die de Joodse Natiestaat níet mag overtreden? Want inmiddels acht de Israëlische regering het niet eens meer nodig de eigen horrormisdaden te ontkennen. Neem zaterdag 10 augustus; het afslachten van ruim honderd burgers in een school in Gaza werd gerechtvaardigd met het uiteraard onbewezen argument dat er zich een kleine twintig Hamas-strijders in deze burgerschuilplaats zouden hebben bevonden.
Israëls horrormisdaden zijn dagelijkse routine geworden. Deze maand ging er wederom geen dag voorbij zonder moord op talloze onschuldige burgers. "De begraafplaats is zo vol dat we nu graven op andere graven graven, we hebben de doden in niveaus opgestapeld," zei grafdelver Saadi Hassan Barakeh volgens het Britse nieuwsplatform The Guardian. Het recente beeld van de man die het volledig onthoofde lichaam van een klein kind omhooghoudt, gaat door merg en been. Toch werden Israëls oorlogsmisdaden de afgelopen maanden stevig omarmd door verschillende Westerse regeringsleiders. Militaire hulp vanuit onder meer de Verenigde Staten, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en mogelijk Nederland stelde het land in staat tienduizenden kinderen en baby’s te doden of ernstig te verwonden.
Ook op 10 augustus waren er weer restanten van Amerikaans wapentuig te zien te midden van de horror in de gebombardeerde school, vlak nadat de Verenigde Staten opnieuw voor 3,5 miljard dollar aan militaire hulp hadden toegezegd. Een paar dagen later keurde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken zelfs de wapenverkoop aan Israël ter waarde van 20 miljard dollar goed. De medeplichtigheid van de Verenigde Staten en Europa aan de massaslachtingen in Gaza is onmiskenbaar.
Tijdens de recente onderhandelingen over een staakt-het-vuren worden vooral Israëlische dictaten doorgegeven aan Hamas. Mochten deze onderhandelingen de komende dagen onverwacht toch nog een soort van resultaat opleveren, dan zal dat het lijden van het Palestijnse volk vooralsnog nauwelijks verzachten. Gaza is totaal vernietigd en de meerderheid van de Knesset zal zich blijven inspannen om het leven van het Palestijnse volk in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever zo moeilijk mogelijk te maken.
Het bagatelliseren van Israëls misdaden moet stoppen
Ondertussen worden we achtervolgd door de afgrijselijke beelden van de totale ontreddering bij kinderen die zich in de hel op aarde te midden van afgehakte hoofden en ledematen bevinden.
En dan nóg zijn er mensen die deze misdaden goedpraten.
Begrijp me niet verkeerd. Ik snap dat veel mensen Israël als een veilige thuishaven voor het joodse volk beschouwen en een emotionele band met het land hebben opgebouwd. Maar ik weiger te begrijpen dat deze liefde resulteert in het bagatelliseren, rechtvaardigen of zelfs ontkennen van Israëls horrormisdaden.
Dat joodse inwoners binnen Israël zelf niet altijd in staat zijn de oogkleppen af te doen te midden van de onophoudelijke stroom van anti-Palestijnse propaganda, geschiedvervalsing vanaf het basisonderwijs, en een tsunami aan leugens door de huidige racistische en fascistische Israëlische regering, kan ik tot op zekere hoogte nog begrijpen. Maar dat dit soms ook geldt voor mensen die buiten Israël woonachtig zijn, vind ik maar moeilijk te bevatten.
En wat ik ook steeds moeilijker kan accepteren is - in het meest gunstige geval - de both sides benadering van veel onafhankelijke Westerse nieuwsmedia. Natuurlijk snap ik de druk die verschillende maatschappelijke groeperingen uitoefenen op de nieuwsredacties. Je doet het als redactie nu eenmaal nooit goed in je berichtgeving over Israël/Palestina.
Maar dan nog kan het niet zo zijn dat je voor de inval van Rusland in Oekraïne andere journalistieke principes hanteert dan voor de Israëlische misdaden jegens Palestina. Want het eerste dat je als nieuwsredactie te doen staat is je aan de feiten houden… en dus niet marchanderen met die feiten vanuit de gedachte dat we nu eenmaal rekening moeten houden met de visies van tegenover elkaar staande partijen.
Bovendien is ook mét een both sides benadering het primaire perspectief van veel mediaredacties nog steeds het perspectief van Israël, niet dat van Palestina. Tijdens de opening van de nieuwe talkshow Bar Laat werd dat gisteren door Sophie Hilbrand pijnlijk geïllustreerd met haar aankondiging 'straks het laatste nieuws uit Israël'. Thomas Erdbrink maakte deze mogelijk onbewuste miskleun later nog enigszins goed door minister Ruben Brekelmans het vuur na aan de schenen te leggen.
Begin je nieuwsvoorziening met het ware verhaal
In april vorig jaar en april dit jaar schreef ik al dat de Palestijnen de slachtoffers van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog zijn. Ik benadrukte dat de Palestijnen hebben moeten boeten voor de misdaden tegen de menselijkheid die witte Europeanen tegen joodse Europeanen hebben gepleegd. Ook gaf ik aan dat de stichting van de staat Israël in 1948 geen enkele wettelijke grondslag had.
Zo’n driekwart miljoen Palestijnen zijn in 1948 met geweld en dreiging van geweld uit hun huizen verdreven. In 1967 is ook het laatste stukje Palestina door de Israëlische onderdrukkers ingenomen. Het bizarre argument dat we niet tot 1948 maar een paar duizend jaar verder terug moeten gaan, raakt uiteraard kant noch wal. Als we dit non-argument daadwerkelijk zouden aanvaarden, kunnen we een groot deel van Nederland weer teruggeven aan Rome en de Verenigde Staten meteen opdoeken.
Waar het om gaat is; onze nieuwsmedia en politici moeten simpelweg beginnen met het vertellen van de feiten over de ondemocratische en misdadige ontstaansgeschiedenis van het huidige Israël. Dat is weliswaar geen leuk verhaal… én een verhaal waarmee je bij sommigen ergernis oproept; maar het is wel het ware verhaal. Er is dan ook geen sprake van 'een conflict' over land, er is simpelweg sprake van decennia van bezetting, onderdrukking, vernedering en het van hun land verdrijven van Palestijnen.
Vanuit deze feitelijke basis kan je verder praten. Je kan begrip tonen voor het gegeven dat de joodse slachtoffers van de door witte Europeanen gepleegde genocide na de Tweede Wereldoorlog een veilig thuis zochten in historisch Palestina. Je kan invoelen dat de terreuraanval van 7 oktober bij talloze joodse wereldburgers de verschrikkingen van de Holocaust weer top-of-mind heeft gemaakt. Ook kan je onderkennen dat veel slachtoffers van Europa’s antisemitisme werden voorgelogen over 'een land zonder volk voor een volk zonder land.' En je kan accepteren dat veel christenen een verbondenheid voelen met het Bijbelse Israël.
Met de juiste historische context als startpunt, kan je ook discussies voeren over hoe er in heel Israël/Palestina, van de rivier tot aan de zee, een veilige toekomst kan worden gecreëerd voor álle inwoners van historisch Palestina, inclusief Palestijnse vluchtelingen in de omringende landen. Over hoe joden, moslims, christenen en zij die zich anders identificeren in de toekomst in vrijheid, veiligheid en volledige gelijkheid met elkaar samen kunnen leven.
Ontkracht de talloze mythes
Maar de kern is: begin met het vertellen van de voor sommigen ongemakkelijke waarheid. Ontkracht de talloze mythes die achtereenvolgende Israëlische regeringen ons hebben willen doen geloven. Mythes die Israël als slachtoffer en Palestijnen als daders presenteren.
Vanuit dat eerlijke verhaal kan je vervolgens zonder terughoudendheid betogen dat legitieme verzetsbewegingen eveneens de plicht hebben zich te houden aan het internationale recht. En dat het ondemocratische Hamas en andere Palestijnse groeperingen op 7 oktober 2023 afgrijselijke oorlogsmisdaden hebben gepleegd. Verzetsbewegingen mogen zich weliswaar richten op militaire doelen, maar niet het terreurwapen gebruiken tegen onschuldige Israëlische burgers.
Dat eerlijke verhaal dwingt je echter ook te benoemen dat het Palestijnse volk al decennialang slachtoffer is van een aaneenschakeling van door Israël gepleegde '7 oktobers', vanaf de jaren veertig van de vorige eeuw tot en met het huidige decennium. Ook de martelingen en verkrachtingen die Palestijnse gijzelaars de afgelopen maanden in Israëlische gevangenkampen hebben moeten ondergaan, zijn niet nieuw. Deze praktijken vinden al decennialang plaats, al werd dat door de meeste van onze media en politici genegeerd.
En waarom gebruiken media en politici eigenlijk voortdurend het door de Israëlische onderdrukkers gebruikte woord 'vergelding'? Het consequent gebruiken van dat woord drukt Israël in de rol van slachtoffer in plaats van dader. Het wordt dan ook tijd dat het recht op zelfverdediging door media en politici eens in de juiste context wordt geplaatst. Israël heeft weliswaar het recht én de plicht de eigen burgers te beschermen, maar de apartheidsstaat heeft niet het recht de eigen illegale bezetting van Palestijnse gebieden met barbaars geweld te verdedigen. De door Israël gevoerde oorlog in Gaza heeft daarom verdomd weinig met zelfverdediging te maken.
Start dus met het eerlijk benoemen van de feiten, om vanuit dat zuivere startpunt naar oplossingen te zoeken. Dat geldt uiteraard helemaal voor politici.
En blijf vooral vragen stellen! Ook vragen die bijna nooit worden gesteld. Bijvoorbeeld over hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat we de (il)legitimiteit van de inmiddels ontelbare buitenrechtelijke executies door Israël vrijwel nooit ter discussie stellen. Is dat alleen omdat we Palestijnen en andere niet-witte wereldburgers veelal onbewust als minderwaardig beschouwen? Want hoe anders zouden onze nieuwsplatforms reageren als een Amerikaans of Europees politicus, legerleider, journalist, hulpverlener of ambteloos burger op vergelijkbare wijze uit de weg zou worden geruimd? Bedenk daarbij ook dat zelfs kinderen in Gaza door Israëlische sluipschutters gericht zijn doodgeschoten.
Als je mensen van strafbare feiten verdenkt, arresteer je ze, stel je ze niet bloot aan mensonterende martelpraktijken en geef je ze een eerlijk proces. Zo werkt het nu eenmaal in democratische rechtsstaten, waartoe we Israël beslist niet kunnen rekenen.
Is het morele verval van veel Westerse landen nog te stoppen?
Waar ik in het verleden nog met volle overtuiging dacht te kunnen beweren dat Westerse democratieën zoveel humaner, vredelievender en rechtvaardiger zijn dan autocratische en dictatoriale regimes op verschillende continenten, brokkelt die overtuiging inmiddels af. Ja, we hebben nog steeds een forse voorsprong waar het gaat om de vrijheid van meningsuiting, hoewel ook die onder druk is komen te staan zodra je opkomt voor de rechten van het Palestijnse volk.
Het morele verval werd misschien wel het best geïllustreerd door de schokkende beelden van 24 juli. Was dit de applausmachine van de Doema? Het Nationaal Volkscongres in Beijing? De Opperste Volksvergadering van Noord-Korea?
Nee, het waren een paar honderd Republikeinse en Democratische politici die in het Amerikaanse congres oorlogsmisdadiger Benjamin Netanyahu als de nieuwste superheld toejuichten. De moordenaar van minstens 17.000 Palestijnse kinderen en baby’s. De man die de openluchtgevangenis van meer dan 2 miljoen burgers volledig met de grond gelijk heeft gemaakt. De premier die in het bezette Gaza vrijwel alle moskeeën, kerken, scholen, universiteiten, ziekenhuizen, sportcomplexen en kantoren van hulpverleners heeft vernietigd. De man die verantwoordelijk is voor de polio-uitbraak in de kuststrook én de meest omvangrijke moordpartijen op journalisten en hulpverleners uit de geschiedenis.
Zelden waren beelden zo surrealistisch als die van het Amerikaanse congres op 24 juli.
Hoe valt dit te verklaren? Volgens The Guardian kregen de huidige Amerikaanse congresleden in totaal zo’n 58 miljoen dollar van AIPAC en andere pro-Israël groeperingen. Uitschieters waren de Democratische congresleden Shontel Brown met 4,5 miljoen, Haley Stevens met 5,4 miljoen en Glenn Ivey met 7,2 miljoen.
Maar het kan nog erger. Tijdens de Democratische voorverkiezingen begin augustus in kiesdistrict St. Louis won kandidaat Wesley Bell van 'squad'-lid Cori Bush dankzij 8,5 miljoen dollar aan campagnebudget van AIPAC. Jongstleden juni besteedde AIPAC zelfs 15 miljoen dollar om de Democratische kandidaat George Latimer in staat te stellen 'squad'-lid Jamal Bowman in New York te verslaan. Zoals bij veel lezers wel bekend komen 'squad'-leden op voor de rechten van het Palestijnse volk.
Ligt grootschalige corruptie aan de basis van het morele verval van de Amerikaanse politiek en de totale vernietiging van Gaza? Het lijkt een wel heel makkelijk te trekken conclusie. Bovendien zijn veel Europese landen te laf om de Amerikaanse regering en politici tegenwicht te bieden.
Sleurt Israël ons mee in een totale oorlog?
Dat de Israëlische regering met tegenzin deelneemt aan de onderhandelingen in Doha en Caïro, bleek wel uit de door Israël gepleegde moord op de hoofdonderhandelaar namens Hamas, Ismail Haniyeh. Het is aan de relatieve terughoudendheid van genderapartheidsstaat Iran te danken dat de West-Aziatische regio nog niet verder is ontvlamd.
Mochten de onderhandelingen opnieuw geen resultaat hebben, dan kan niet meer worden uitgesloten dat Israëls talloze provocaties van de afgelopen maanden resulteren in een serieuze tegenaanval door Iran en haar bondgenoten in de regio. Met als mogelijk gevolg het uitbreken van een totale oorlog die een groot deel van de regio in vuur en vlam zet. Er zijn zelfs deskundigen die vermoeden dat Netanyahu zo’n grootschalige oorlog mede wil uitlokken om zijn vriend Donald Trump terug in het Witte Huis te krijgen.
Netanyahu en zijn ministersploeg tonen keer op keer aan niet alleen de onderdrukkers te zijn van de Palestijnen, maar ook de vijanden van de eigen Israëlische bevolking. Zo is het vrij krijgen van de Israëlische gijzelaars nog geen moment prioriteit geweest voor de regering Netanyahu. Als de internationale gemeenschap zich daadwerkelijk laat meesleuren in Netanyahu’s totale oorlog, dan gaan we die ook in Nederland voelen. PVV-minister Faber kan zich dan gaan opmaken voor misschien wel tienduizenden of meer nieuwe vluchtelingen, veroorzaakt door de door haar partijleider zo bewonderde oorlogsmisdadiger in Jeruzalem.
Roept de internationale gemeenschap Netanyahu en zijn misdadige ministersploeg niet heel snel tot de orde, dan kunnen we zelfs niet uitsluiten dat deze regering op termijn ook het voortbestaan van de staat Israël zelf in gevaar brengt. En ik kan me toch niet voorstellen dat zij die de horrormisdaden van hun geliefde Israël bagatelliseren, rechtvaardigen of ontkennen dát als een gewenste uitkomst beschouwen.