Tijd voor meer vrouwen met macht

Door: Agnes Jongerius Kirsten van den Hul

In 1975 werden de Rooie Vrouwen opgericht om te strijden voor gelijke behandeling en gelijke beloning. En voor een herverdeling van macht. Ruim veertig jaar later is die strijd niet minder actueel. Nederland doet de laatste jaren zelfs stappen terug, blijkt uit het afnemende aantal vrouwen op hoge posities. Linke soep, want menig onderzoek laat zien dat waar vrouwen goed vertegenwoordigd zijn er betere resultaten worden geboekt. PvdA vrouwen Agnes Jongerius (Europarlementariër) en Kirsten van den Hul (Tweede Kamerlid) luiden daarom op de dag van het Rooie Vrouwen festival de noodklok: emancipatie gaat niet vanzelf.

Deze maand publiceerde het World Economic Forum de jaarlijkse Global Gender Gap Index. Nederland kelderde van de 16e naar de 32ste plaats. Reden: de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in inkomen en politieke macht is toegenomen. Deze conclusies staan niet op zich: ook de European Equality Index laat dit jaar een terugval zien als het gaat om onze verdeling van macht en vrije tijd.

In politiek Den Haag wordt daar vaak lacherig over gedaan. Maar in plaats van roepen dat die rapporten niet deugen, of dat lijstjes toch niks zeggen, doen we er beter aan eens goed in de spiegel te kijken. De huidige Tweede Kamer telt minder vrouwen (en mensen van kleur) dan in de vorige bezetting. Van de 150 zetels worden er 53 bezet door vrouwen. In het Europees Parlement zijn slechts 9 van de 26 Nederlandse Europarlementariërs vrouw.

Veel organisaties zeggen dat ze geen geschikte vrouwen kunnen vinden. Of, zoals onze premier , dat de man/vrouwverdeling slechts bijzaak is, want ‘kwaliteit staat voorop’. Het is een veelgehoord argument om gebrek aan diversiteit goed te praten. Volkomen onterecht, want uit onderzoek van onder meer de Wereldbank blijkt dat besluitvorming beter wordt als er meer vrouwen meepraten. Zo bleek in India dat waar door quota meer vrouwen in lokaal bestuur actief waren, corruptie afnam en meer werd geïnvesteerd in onderwijs. Maar ook bedrijven met een groter aandeel vrouwen in de top presteren beter, zo bewees onderzoek van Credit Suisse en Catalyst.

Emancipatie is daarmee niet alleen een morele kwestie, maar juist ook een kwestie van kwaliteit. In andere landen snappen ze dat veel beter dan bij ons. Kijk naar Canada, waar Trudeau een veelkleurig kabinet samenstelde. Of naar Frankrijk, waar ook Macron koos voor evenveel mannen als vrouwen.

Het harde werk van Rooie Vrouwen als Hedy d’Ancona en Joke Smit, aan wie we veel te danken hebben, is nog lang niet af. Sterker nog: we doen stappen terug. Daarom knokken wij er elke dag in Den Haag en Brussel voor om emancipatie terug op de politieke agenda te krijgen. Dat begint met meer vrouwen aan tafel. En daar kunnen wij vrouwen zelf wat aan doen. Maar we hebben ook mannen met macht nodig die bereid zijn hun macht te delen. Niet omdat het moet, maar omdat het werkt.