Eindelijk: stemmen wat je maar wil

Zolang ik me kan heugen, ik ben 35, worden verkiezingen gedomineerd door de vraag wie de grootste partij wordt. Ik vond dat altijd een wat masculien ogende obsessie, maar het overgrote deel van de kiezers, aangewakkerd door peilers en politieke duiders leek daar anders over te denken. Telkens weer leek de fotofinish een doel in zichzelf. Wie herinnert zich niet de schijnbewegingen van Mark Rutte en Diederik Samsom in 2012 die elkaar te vuur en te zwaard leken te bevechten om de positie in het torentje, maar in de week na de verkiezingen al gebroederlijk in datzelfde torentje zaten te werken aan een bruggenbouwerscompromis met behulp van het Wouter Bos kwartetspel.

Polderen klinkt als droge voeten houden, maar betekent niets meer of minder dan pappen en nathouden. De verkiezingen van 2021 zullen wezenlijk anders zijn. Er is dit jaar geen strijd om wie de grootste partij zal worden. Kiezers hebben dus geen enkele reden om nu strategisch te stemmen op wie ze denken dat de sterkste man van de kermis zal worden. Wel zijn temidden van alle schijnbewegingen nu al een aantal zaken duidelijk. Allereerst doen de huidige politieke verhoudingen vermoeden dat er geen dichtgetimmerd regeerakkoord tussen 4 of 5 partijen te maken zal zijn. Mark Rutte, die geen specifieke ideologie lijkt aan te hangen, anders dan de wens om aan het roer te blijven, pleit al voor een tussenformatie met een akkoord op hoofdlijnen.

Die hoofdlijnen bewegen zich wat hem betreft rond een route om terug te keren naar business as usual, maar dat ligt minder voor de hand voor wie de urgentie voelt van de klimaatcrisis, de biodiversiteitscrisis, de stikstofcrisis en alle andere signalen die erop duiden dat we onze hand ernstig overspeeld hebben in de afgelopen jaren. Economische groei had lang het karakter van bomen die tot in de hemel groeiden, van een perpetuum mobile met fossiele brandstoffen als heimelijke brandstof, maar de grenzen van het onmogelijke zijn inmiddels ver overschreden.

Dat heeft ervoor gezorgd dat in de Nederlandse politiek twee  denkrichtingen overblijven: die van de partijen die zich in de ontkenningsfase bevinden en de kiezer daarmee in slaap proberen te sussen, en anderzijds de roep om radicale verandering om het tij te keren in het belang van duurzaam herstel. Met daartussenin Mark Rutte die in staat en bereid lijkt de kleur van zijn omgeving aan te nemen als dat hem maar in het torentje houdt.

Rechts van hem de klimaatontkenners die menen dat de problemen opgelost kunnen worden via zinsbegoocheling. PVV en Forum voor Democratie hebben zichzelf daarin inmiddels zover buiten de orde geplaatst dat ze naar verwachting geen rol zullen spelen in de nieuwe formatie. En links van hem 50 tinten groen van licht tot zeer donker, waarvan de Partij voor de Dieren de enige groene partij is die op duidelijke winst staat als donkergroen anker van de vaderlandse politiek.

Al in 2009 pleitte Mark Rutte voor afschaffing van de bio-industrie. Daar is nog steeds niets van terechtgekomen onder invloed van het gehaktballenfundamentalisme. De kiezer doet er daarom naar mijn oprechte overtuiging het beste aan zijn idealen te volgen, niet in te druisen tegen de eigen natuur en een partij te stemmen die nieuw élan kan brengen.

Alles wijst erop dat de VVD de grootste partij op rechts zal worden, en dat de Partij voor de Dieren de meest succesvolle partij op groen zal zijn. Voel je vrij om je hart te volgen, om te kiezen voor de belangen van onze kinderen en voorbij te zien aan de kortetermijn-mensenbelangen die tot dusver het politieke debat overheersten. Als jouw idealen voldoende doorklinken in de verkiezingsuitslag, zal de traditionele politiek zich heel snel conformeren, vooral omdat de ontkenners door de realiteit ingehaald worden. Samen kunnen we kleurloze polderpolitiek weer perspectief bieden, en werken aan een wereld die de belangen van ál haar bewoners, mens en dier, koestert.

Heerlijk, stemmen wat je hart je ingeeft, geschiedenis schrijven voor een duurzame wereld, een goed  voorbeeld vormen voor je kinderen en aan de wieg staan van een akkoord op hoofdlijnen met afspraken hoe we de grootste uitdagingen van onze tijd te lijf gaan. En de rest: daar wordt met wisselende meerderheden in de Kamer over besloten.

17 maart begint de victorie! Sluit je aan!