Eenzaamheid is term op zich geworden

Ik heb ervaring met eenzaamheid. Iedereen lijkt te denken dat eenzaamheid onder ouderen hetzelfde is als bij de rest van de eenzamen. Eenzaamheid heeft zo langzamerhand een plaats in de belevingswereld van de burger gekregen. De term zit in het vocabulaire. Experts die met de term jongleren. Ze schuiven aan bij praatprogramma’s. Een bal die tussen de gasten heen en weer gegooid wordt. Resultaat en rendement van de aanpak van het probleem lijkt een ondergeschoven kind. Coalitie erbij organiseert in samenwerking met welzijnsorganisaties een samenkomen waar men over eenzaamheid kan komen praten. Is dat niet eigenlijk als zeggen: “We weten niet hoe we het probleem moeten keren.”

Alleen oudere eenzamen laten zich makkelijker verleiden om mee te doen met sociale activiteiten. Bij de jongere eenzamen krijgt men een nee. Die zijn liever alleen. Die zijn zich bewust dat het meer lijkt te gaan om de camera, of om de welzijnswerker die meekijkt hoe twee eenzame mensen met elkaar contact maken. De vergulde blik van medeleven wanneer een eenzaam persoon een praatje met een ander maakt. Alsof de eenzame persoon in de dierentuin zit en de ander de voyeur is. Jongere eenzamen geven daar de middelvinger bij. Die hebben daar een ego bij dat hen deze weg niet laat accepteren. Arie Ouwerkerk van Coalitie Erbij (tegen eenzaamheid) zegt daarop: “Als je een avond organiseert voor eenzame jongeren dan komt er niemand opdagen.”

Mediaberichtgevingen over het probleem hebben zelfbewustzijn aangemaakt. De eenzamen beseffen dat ze een groep binnen het geheel zijn. Allen met individualiteit. Dat maakt dat men begint in te zien wat men eigenlijk wel wil en wat niet.

Bemoeizorg en de vrijwilliger zijn dit jaar de populaire termen. De installatiemonteur wordt gevraagd om eenzaamheid te rapporteren als hij het tijdens zijn werk tegenkomt. Wethouder Hugo de Jonge van Rotterdam claimde 11 augustus al het probleem gekeerd te hebben. Alles valt of staat met de vrijwilliger. Geen vrijwilliger dan kan het probleem ook niet gekeerd worden. Dan kunnen we wijzen als het niet gelukt is.

Het punt is dat het steeds lastiger wordt om vrijwilligers te vinden en dat steeds meer eenzame mensen vanuit thuis hun leven willen besturen. Het is geen fundamentele oplossing die op de lange termijn kering geeft. De hulplijn wordt steeds vaker gebeld. Koffieinloops worden vaak door eenzelfde groep bezocht en daar zit weinig beweging in. Animo daartoe neemt af.

Winters vlakken deelname aan activiteiten af en in het voorjaar kan men weer overnieuw beginnen. Bemoeizorg versus de zelfredzaamheid. Ben je van de ene aanpak dan ben je tegen de andere. Men vangt elkaar de vliegen af. Als de aanpak van de ander maar niet succesvol is. Praten, praten, en nog eens erover praten en ondertussen wordt het probleem alleen maar groter.

Uiteindelijk gaat het om twee eenzame mensen met elkaar in contact te brengen zodat twee eenzame mensen minder eenzaam zijn. Daar lijkt iedereen aan voorbij te gaan.