Een warmere stad

Omdat ik nauwelijks nog familie heb, doe ik mijn best om de stad Utrecht als een warm bad te laten voelen.

In een Facebookgroep voor de stad Utrecht plaats ik een filmpje over een kunstwerk waaraan ik een bijdrage lever. Het is een korte video die ik even snel met mijn telefoon maakte, kijkers zien mijn pratende hoofd en op de achtergrond het werk dat we in de stralende najaarszon op een grasveld met een groep vrijwilligers aan het opbouwen zijn. “Leuk als je vanmiddag komt kijken”, zeg ik uitnodigend tegen mijn stadsgenoten.

Onaardige reacties volgen, dit weet je van tevoren wanneer het over kunst gaat, ik ben een subsidieslurper die er bovendien 'goor' uitziet, daar zijn reageerders het over eens. Nuchter stel ik voor mezelf vast dat ik ruimschoots voldoende vrouwelijke aandacht krijg, waarschijnlijk juist omdat ik niet als een steriele D66-professional oog. Was mijn liefdesleven de club en ik de trainer, dan stonden we ongeslagen bovenaan.

Toch kan ik niet al mijn vrije uren vullen met mijn liefde voor vrouwen, er is meer nodig voor een gelukkig bestaan, omdat ik nauwelijks nog familie heb, doe ik daarom mijn best om de stad Utrecht, waar ik nu bijna tweeëntwintig jaar woon, als een warm bad te laten voelen, hetgeen niet makkelijk is in een tijd waarin het grote geld de dienst uitmaakt en mensen uit protest daartegen op radicaal-rechtse partijen stemmen.

Neem de Democraten in Amerika, zij laten de oren dusdanig naar het bedrijfsleven hangen, dat hun kiezers van de weeromstuit een schaamteloze miljardair tot president kiezen. Ook Nederlandse progressieve politici blijven kletsen over bijvoorbeeld het klimaatprobleem, terwijl genoegzaam bekend is dat het electoraat dit niet vreet. Niemand is tegen schonere lucht, maar met VVD-leeghoofd Ed Nijpels als warm pleitbezorger ervan, voelt men onbewust dat men genaaid wordt.

Ondanks alles zet ik mij in voor een betere wereld en een warmere stad, mijn haar waste ik die ochtend trouwens gewoon: