Een straatkat als premier

Om de komende instabiele decennia te overleven, moet Nederland zo listig als een straatkat opereren. In een eerdere column bood ik daarom met tegenzin aan het premierschap op mij te nemen, maar Pieter Omtzigt heeft nog niet gebeld en de BBB koos om onbegrijpelijke redenen voor Mona Keijzer.

Omdat er geen tijd te verliezen is, begin ik op deze plek alvast met regeren. Regeren kan namelijk overal en altijd, het is een kwestie van doen en niet vragen, vraag maar aan Poetin, Xi of Trump. Met zulke figuren hebben we te maken op het wereldtoneel, dan is het onverstandig Laurens Dassen, Jesse Klaver of Rob Jetten te sturen.

Voor de helderheid: een geweldenaar als Poetin, die met ontbloot bovenlijf een paard berijdt, ben ik allesbehalve. Wel bezit ik de vaardigheid om, zoals Gerard Reve het ooit formuleerde, ‘zo veel mogelijk verwarring te zaaien in het kamp van de tegenstander’.

Hoewel de andere landen van de Europese Unie op papier geen tegenstander zijn, is het noodzakelijk iemand naar Brussel te sturen die in de praktijk dingen voor elkaar krijgt. Tegenover mijn collega-EU-leiders benadruk ik daarom tot vervelens toe de buitengewoon onmachtige positie van de Nederlandse minister-president.

“Die rotzakken in de Kamer, ze denken alleen aan Nederland, en staatsrechtelijk moet ik uitvoeren wat zij willen”, snik ik tijdens toppen in het holst van de nacht op schoot bij president Macron. Bondskanselier Scholz reikt me een glas water aan, mompelend dat we iets verzinnen om die lul van een Omtzigt tevreden te houden.

Soms tap ik uit een ander vat: dan maak ik een ietwat manische, machtsdronken indruk op de andere regeringsleiders, waardoor ze twijfelen aan mijn psychische gezondheid en me alvast mijn zin geven om problemen te voorkomen. Zo doe je dat, als straatkat aan het chaotische begin van de eenentwintigste eeuw.