Een sociaal reveil

De politiek en niet de rechterlijke macht heeft als taak om voorwaarden te scheppen voor een zinvol, gezond en veilig leven voor al haar burgers. Als het vertrouwen in de politiek verdwijnt, voeren  maatschappelijk tegenstellingen de boventoon en de onderlinge betrokkenheid wordt verscheurd. Het kan zo ver gaan dat verschillende groepen elkaar naar het leven staan. In deze tijd kan via sociale media gemakkelijk haat worden gezaaid. Mensen worden op sociale media bij voorbaat op een voetstuk geplaatst of veroordeeld zonder dat er sprake is van enig bewijs of enige juridisch houdbare onderbouwing. Het verbaast me bijna dagelijks dat er via de media de grootst mogelijke opiniërende onzin wordt verkocht en geslikt, zonder dat er enige deugdelijke onderbouwing aan ten grondslag ligt.

Het lijkt alsof alles draait om zelfverheerlijking, bevrediging van lusten, koopzucht en sensatiezucht. Er is weinig of geen aandacht voor wezenlijke maatschappelijke dienstverleners zoals politie, hulpdiensten, zorgverleners, vuilnismannen en vuilnisvrouwen, bestuurders van bussen en treinen, medewerkers openbaar groen, eerlijke voedselproducenten enz. Deze mensen worden vaak met minachting bejegend, alsof ze er niet toe doen en alsof ze tot de marge van de samenleving behoren. Iedereen wil gewaardeerd worden en meer zijn dan een nummer in een wereld waar de bureaucratie en ‘alles is te koop’ de overhand hebben. Als het op papier maar klopt.

Maar laten we eens kijken naar hoe het nu in de realiteit verloopt. Mensen ondervinden problemen met de stijgende prijzen, kunnen de kosten niet opbrengen en lopen vast in een nietsontziende bureaucratie. Ze hebben het gevoel dat ze aan de kant worden gezet. Mensen die hulpbehoevend zijn snappen het systeem niet meer, krijgen steeds minder hulp en moeten noodgedwongen een beroep doen op hun sociale netwerk, of ze vereenzamen. Aan de andere kant maken multinationals torenhoge winsten, en hun CEO’s hebben jaarsalarissen waar een ander bijna een heel leven lang voor moet werken. Adviseurs kosten bakken met geld en bepalen de koers van goedwillende ondernemers in een wirwar van regels en procedures.

De gewone mens moet zijn stem laten horen, zonder meteen te vervallen in het aanwijzen van zondebokken. Natuurlijk, we hebben normen, wetten, maatregelen en de handhaving ervan nodig, maar de echte verandering gebeurt in ons gedrag en de wijze waarop we met elkaar omgaan en elkaar aanspreken en ondersteunen. Echt samenleven betekent dat we allemaal onze bijdrage willen leveren. Echt samenleven betekent dat we elkaar willen horen en een echte dialoog aangaan in plaats van alleen maar onze stem te verheffen en met de vinger wijzen naar de schuldige anderen. Opnieuw leren samenwerken en samenleven in een tijd waarin alleen het extreme lijkt te worden gehoord.