Een scheve strijd: ad hominems en het Israël-Palestina debat in de media

Het is alsof scheidsrechters bij wedstrijden tussen Feyenoord en Ajax alleen de Feyenoorders toestaan benen te breken.

Kranten lijken onpartijdigheid te tonen door na een pro-Palestijns opiniestuk vaak een pro-Israëlische reactie te plaatsen, en andersom. Hiermee willen de redacties laten zien dat ze boven de partijen staan door tegengestelde meningen te publiceren. Toch valt er iets op: reacties op Palestina-supporters bevatten vaak ongegronde beschuldigingen van antisemitisme, een drogreden, een ad hominem. Je leest bijvoorbeeld “Is Dries van Agt pas geïnteresseerd in Palestijnen als hij naar de Jood-De-Moordenaar kan wijzen?” Opmerkelijk genoeg plaatsen kranten zulke aanvallen op Israël-supporters zelden, wat vooringenomenheid aantoont. Het is alsof scheidsrechters bij wedstrijden tussen Feyenoord en Ajax alleen de Feyenoorders toestaan benen te breken.

Islamofobie
Waarom deze disbalans? Er zijn genoeg manieren om Israël-supporters aan te vallen. Zo is er een duidelijke correlatie tussen islamofobie en steun voor Israël. Geert Wilders pleit openlijk voor annexatie van Palestijns grondgebied en de etnische zuivering van Palestijnen. Vicepremier Mona Keijzer van BBB doet islamofobe uitspraken op tv, terwijl haar partij actief voor Israël lobbyt. Gert-Jan Segers van de ChristenUnie verdedigt Israël, terwijl hij in opiniestukken vaak negatieve uitspraken doet over moslims.

Segers schreef bijvoorbeeld: “De eerste generatie van Marokkaanse Nederlanders heeft vier keer zoveel kans op schizofrenie dan autochtonen, terwijl de tweede generatie daar zeven keer zoveel kans op heeft.” Hij beweerde ook: “Het hart van de islam ontkent het hart van het christendom: het paasfeest. Dat levert een geloofskloof op die geen interreligieuze dialoog kan overbruggen.” De islam noemde hij “de grote en zelfbewuste uitdager van het Westen.” Palestina-supporters zouden daardoor makkelijk karaktermoord kunnen plegen na zijn pro-Israëlische stukken: “Hij zegt dit niet uit steun voor Israël, maar omdat hij islamofoob is.”

Neem ook deze discussie tussen de islamofoben Wierd Duk en Syp Wynia mee:

Op 1 november 2024 zocht ik in LexisNexis naar artikelen geschreven door Wierd Duk die het woord 'moslims' bevatten. Dit leverde 557 resultaten op. (Opmerking: je kunt ook soortgelijke termen combineren, zoals 'Wierd Duk' met 'Marokkanen' of 'Turken', wat 345 resultaten oplevert.) Veel van deze artikelen bevatten islamofobe uitspraken. Daarnaast is Wierd Duk ook uitgesproken pro-Israël.

Dus beschuldigen de media alleen Palestina-supporters van antisemitisme via interviews en opiniestukken, maar nooit Israël-supporters van islamofobie, terwijl dat wel mogelijk zou zijn.

Oorlogsmisdadigers
Een tweede manier om Israël-supporters retorisch te blesseren, is hen medeplichtig te verklaren aan oorlogsmisdaden. Nederzettingen in bezet gebied zijn volgens de Wet Internationale Misdrijven een ernstig delict, strafbaar met levenslang. Als Israël-supporters de bezetting verdedigen, kunnen zij als medeplichtig worden beschouwd.

Landjepikkers
Een derde mogelijkheid is om Israël-supporters te bestempelen als landjepikkers. Het Internationaal Gerechtshof verklaarde dat de Palestijnen recht hebben op de volledige Westbank, maar Israël onteigent en bouwt nederzettingen. Men zou kunnen stellen dat Israël-supporters tijd rekken om Israël zoveel mogelijk grondgebied te laten annexeren en zoveel mogelijk Palestijnen te verdrijven.

Sociaal-darwinisten
Sommige Israël-supporters zijn zelfs klassieke racistische sociaal-darwinisten, zoals Winston Churchill, die destijds vond dat Groot-Brittannië zich niet schuldig hoefde te voelen over het verdrijven van Palestijnen: “I do not admit that a wrong has been done to those people by the fact that a stronger race, a higher grade race, or, at any rate, a more worldly-wise race … has come in and taken their place.” Sommigen Israël-supporters claimen dat de Joden de woestijn hebben laten bloeien en daardoor recht hebben op het land, in tegenstelling tot de ‘inferieure’ Palestijnen die Palestina zouden hebben laten verloederen. Sommigen – zoals Dirk-Jan van Baar – beweren dat de Palestijnen zichzelf niet kunnen regeren.

De disbalans schendt rechten en legitieme belangen
Er zijn dus genoeg valse manieren om Israël-supporters aan te vallen. Waarom verschijnen zulke stukken dan zelden in de krant? Misschien is er een culturele bias of censuur. In het laatste geval behandelen kranten Israël-supporters met meer respect en handhaven ze de regels van een rationeel debat, terwijl ze dat respect Palestina-supporters ontzeggen.

Het Internationaal Gerechtshof stelt dat staten verplicht zijn te zorgen dat Israël het humanitair recht respecteert, de nederzettingen ontmantelt en de bezetting beëindigt. Landen moeten de Palestijnen helpen bij het realiseren van hun recht op zelfbeschikking, zegt het Hof. Kranten beïnvloeden het publiek door alleen ad hominems tegen Palestina-supporters te publiceren, wat de druk op de regering vermindert. Dus ze schaden de rechten van Palestijnen en de legitieme belangen van Palestina-supporters. Daarom zouden kranten terughoudender moeten zijn in het publiceren van dergelijke persoonlijke aanvallen.