Een prijs voor het ongemak

De stad Parijs wilde Pia Klemp afgelopen week als kapitein bij Sea-Watch een heldenpenning geven.

Ze weigerde dit:

Ze wordt geprezen om haar acties, maar weigert dit? Dit is toch een erkenning  voor haar heroïek?!

Een prijs geeft erkenning, maar maakt haar ook uitzonderlijk. Ze geeft aan dat het normaal is wat ze doen. Er verdrinken tienduizenden mensen per jaar in de Middellandse Zee en zij zet zich maximaal in om dit te verhelpen. Ze handelt consistent met mensenrechten, gericht op universele waardigheid voor iedereen.

En Parijs is als gevende instantie zélf ook onderdeel van het probleem, in haar ogen. Pia wil dit niet legitimeren door hun gezag te erkennen.

Mensen klampen zich vaak vast aan anderen. Aan Pia, maar ook aan Greta Thunberg bijvoorbeeld. Voor hoop, erkenning. Maar deels ook om de confrontatie met zichzelf te vermijden. Zo van: “het probleem wordt opgelost, zie je wel? De jeugd! Die geweldige schipper!” De ander lost het wel op. Terwijl ze/we zelf op posities zitten waar ze/we nog veel meer het verschil kunnen en moeten maken, maar dit nalaten.

Misschien is de prijs ook wel meer een uiting om het ongemak van het eigen falen te uiten, dan een oprechte erkenning?

Helaas haken best veel mensen bij dit soort confrontaties af, worden cynisch, boos. Terwijl dit ongemak eigenlijk prima is en precies is wat we nodig hebben voor verandering. Laten we het omarmen. In de spiegel kijken. Nóg beter worden.

Is een penning voor het ongemak niet iets?

Ik weet wel een winnaar..