Een prachtig nieuw tv-seizoen
Niets lijkt deze dagen te dol. Zo verwacht ik elk moment een interview waarin Joe Biden verklaart dat hij zich kandidaat stelt als opvolger van Joe Biden. Nederland wacht ondertussen tot Dickie Schoof en zijn mensen terug zijn van vakantie, de NPO heeft tot volgende zomer alle satire uit de programmering geschrapt, dit scheelt bakken geld en schuddebuiken op de bank kan gewoon elke avond bij Nieuwsuur.
Dat Westerse landen worden geleid door halvegaren, zegt natuurlijk iets over ons. Ikzelf tik bijvoorbeeld mijn zoveelste schijtlollige column, terwijl ik op dit moment ook met vaste hand vanuit het Torentje ons Schip van Staat over de woelige wateren van de eenentwintigste eeuw zou kunnen sturen. Waarom stelde ik me vorig jaar niet verkiesbaar, zodat u tenminste de kans had het landsbestuur aan mij toe te vertrouwen? Ik weet het niet, geen zin waarschijnlijk.
Augustus staat voor de deur, daarna wacht een doldriest politiek najaar. In Nederland draaien we de klok terug naar 2002, toen LPF-ministers rollebollend over straat gingen, Amerika beleeft een herhaling van 2016: Donald Trump tegen een Democratische mevrouw. Net als u zal ik aan het scherm gekluisterd zitten, gebiologeerd door onze eigen ondergang. We bereiken nieuwe dieptepunten, waar commentatoren tot het volgende grote media-evenement niet over uitgepraat raken.
Deze volgende media-gebeurtenis kan Elon Musk zijn die zich naar Mars laat schieten, maar voor hetzelfde geld wurgt Gordon in een dronken bui zijn toyboy. Mij maakt het weinig uit, zolang het scherm mijn brein van een minimum aan prikkels voorziet, slenter ik tevreden het onvermijdelijke tegemoet, daarbij regelmatig denkend aan het televisie-interview dat Theo van Gogh vlak voor zijn dood gaf aan de Nederlandse Moslim Omroep.
“Is er nog hoop?”, vroeg de interviewster nadat de in 2004 vermoorde filmmaker een inktzwart beeld van de eenentwintigste eeuw schetste. “Nee”, glimlachte Van Gogh kalm, “ik geloof niet dat er hoop is.” Gevoelsmatig wist ik dat hij gelijk had, gelukkig was ik begin twintig op het moment dat ik het interview zag, jong genoeg om helemaal niets van mijn leven te maken, en slechts te genieten van de gekte om mij heen. Ik wens u een prachtig nieuw tv-seizoen.