Een oproep aan de komieken van het avondland

Hans Teeuwen riep in een uitzending van Pauw zichzelf en zijn collega’s op het lichtgeraakte staatshoofd van Turkije massaal aan te pakken met de grofste en hardste kwalificaties. Hij kreeg het applaus van allen die zich een bezorgde burger achten. En dat terwijl met hulp van Erdogan in feite toch zichtbaar wordt gemaakt hoe hun liefste wens eruit ziet: dichte grenzen en opvang in de regio.

De vluchtelingen zitten vast in kampen, die ik maar gewoon zonder enige verdere toevoeging kampen zal noemen, waar zij zien hoe die machtige, rijke, borstklopperige Europese landen met elkaar geen functionerende asielmachine kunnen organiseren. Zij lopen ziektes op in de modder van Idomeni. Zij verkommeren aan de kades van Piraeus. Wat zich in Griekenland voordoet lijkt op de grenzen dicht. Min of meer dan. De crisis woedt onverminderd door maar is onzichtbaar geworden aan de rand van onze vinexwijken en forenzendorpen. Daarom zijn de vluchtelingen niet langer de opening van het tv-journaal

Dit alles dankt men aan Recep Erdogan en zijn deal met de Europese Unie. Het nieuwe volkslied van uiterst rechts “Daar moet een piemel in”, is dan ook al sinds februari niet meer gehoord.

Tot een week geleden. Nu moet om zo te zeggen die piemel er weer in. Alleen zijn nu vluchttelingenknuffelaars niet de ontvangende partij maar de Turkse president Erdogan.

Het bezorgd burgerdom kent nog een gebeten hond – of teef, ja laten we haar Duitse herderin noemen, of nog beter in deze dagen van absolute vrijheid, Duitse teef.

Deze Duitse teef dan moest het ontgelden omdat zij in vluchtelingen slachtoffers van een oorlog zag en geen gelukzoekers & uitvreters. Toen zij een tournure maakte na de Keulse oudejaarsnacht en het recept van Halbe Zijlstra opvolgde – deals maken met dictatoren omdat zij de enigen zijn die in een chaotische regio voor stabiliteit zorgen –, was het opnieuw niet goed. En nu heet zij de vrijheid aan te tasten omdat zij het aan het Duitse openbaar ministerie overlaat om te bepalen in hoeverre de komiek Böhmermann vervolgd moet worden wegens belediging van een bevriend staatshoofd.

Wat had zij anders moeten doen? Erdogan deed een beroep op een oude wet, die iedereen vergeten was, namelijk dat er speciale straffen stonden op het beledigen van zo’n staatshoofd én dat de regering moest bepalen of deze regel al dan niet in werking werd gesteld. Zij móest wel handelen. Als zij had aangegeven dat dit niet zou moeten gebeuren, had zij een gevaarlijk precedent geschapen. De Duitse regering had dan de grenzen van de vrije meningsuiting aangegeven. Daar is men bij onze oosterburen gezien hun bijzonder verleden zeer huiverig voor. Mevrouw Merkel deed dan ook twee dingen. Zij stelde vast dat deze oude wet zo snel mogelijk moest worden geschrapt. Daarna liet zij de zaak verder over aan het Duitse Openbaar Ministerie en de rechter. Daarmee toonde zij een zeer zuiver begrip voor de grenzen van de uitvoerende macht.

En nu staat deze teef – om het in de kennelijk moedige taal van het moment te blijven stellen – bekend als de hoer van Erdogan, die de vrijheid van meningsuiting opoffert aan deals met een dictator. Of nee, wacht, schepje er bovenop, zij staat bekend als een loopse teef die baasje Erdogan hijgend oprijdt zodra hij het huis binnentreedt.  Laat ze daar in Anatolië maar goed merken dat wij aan de Noordzee de verlichting wel hebben meegemaakt en zij niet

In werkelijkheid heeft mevrouw Merkel echter de vrijheid van meningsuiting juist beschermd. Böhmermann zal met de schrik vrij komen. Daarna wordt de wet vakkundig geëlimineerd.

Niet dat zij niet met haar collega’s in de 28 landen te kijk staat: de manier waarop men probeert de vluchtelingencrisis aan het oog te onttrekken is het werkelijke schandaal. Dat is de ware ontmaskering van de Europese leiders en hun mooie praatjes.

Wij mogen hopen dat de onverschrokken komieken die gaan benoemen want benoemd moet worden, het totale panorama in ogenschouw nemen en het incident met hun collega Böhmermann plaatsen in het grotere geheel van cynisme, waarvan de dramatiek misschien alleen door iemand met het formaat van William Shakespeare voor het voetlicht te brengen valt. Of door een nieuwe Ayschylos, de toneelschrijver uit de vijfde eeuw voor Christus wiens bekendste stuk over vluchtelingen en asielbeleid gaat. OK, maar dat hoeft harde grappen niet in de weg te staan, toch.

Dat de bezorgde burgers – door hun oogkleppen beperkt in hun gezicht op de werkelijkheid, je dan voor wegkijker uitmaken, – daar moeten ze maar mee leven. Niemand heeft gezegd dat komieken de spraakmakende gemeente altijd maar onder de ingetrokken ballen moeten kietelen zodat de piemel des bezorgden burgers zich kan verheffen.

Ha ha.

Dat is mijn oproep aan de komieken van het avondland