Een ode aan Man Bijt Hond

Geen mannen in pak, of deskundigen met een toelichting. Geen Jut en Jul van het Huishoudbeurs-gehalte die samen lollig doen voor de camera. Geen partijafhankelijke politici, of journalisten met parate kritiek. Geen voxpop van ‘de gewone man op straat’, met een mening die de buurvrouw daarvoor ook al verkondigde. Geen presentatoren met ingestuurde of spontane grapjes, geen gasten met tien minuten spreektijd om zich te presenteren. Geen show, geen belazering.

Geen opgezet acteerwerk voor de ‘oh zo belangrijke’ kijkcijfers, geen scheve montage voor een dosis manipulatie. Geen quiz met een onmogelijke finale, of een loterij met een winnaar die er jaren later echt niet gelukkiger op is geworden. Geen spel, geen opzet. Nee, échte televisie. Spijkerharde Kwaliteit met hoofdletter ‘k’. Vanuit de huiskamer, náár de huiskamer. Vanuit het hart, ríchting het hart. Zo klein, zo lief. Maar tegelijkertijd ook zo sterk, en zo groots. Puur. Authentiek. En bovenal: hartverscheurend.

Onlangs zag ik een verouderde, uitgezakte man vertellen over zijn vrouw, die iedere dag met verheugde klanken “Goeiemorgen!” naar hem riep. Inderdaad: ‘riep’. Sinds haar dood doet hij dat zelf iedere dag richting een prachtige foto van zijn eeuwige liefde op een antiek, eikenhout tafeltje. “Goedemorgen, lieve schat.” Dag in, dag uit.

Met tranen in de ogen en een brok in de keel blijft hij voor zich uit kijken, zonder enige vorm van zelfmedelijden. Hij staat op, en geeft een gemeende, hartstochtelijke zoen op de foto van zijn overleden vrouw. Eén moment, honderd rillingen.  

Het fragment duurde nog geen minuut, maar overklaste moeiteloos de tv-programmering van het afgelopen decennium. Man Bijt Hond, dat je nog lang mag blijven bestaan. Een verademing voor de Nederlandse televisie.