Een niqab is niet eng

Inmiddels volg ik de discussie over de naleving van de wet op gezichtsbedekkende kleding enkele weken met interesse. Nederland ligt weer overhoop. Staan burgemeesters boven de wet of niet? Enkele burgemeesters hebben reeds aangegeven dat de handhaving van deze wet in hun stad geen prioriteit verdient. Terecht, lijkt mij. Onlangs kwam nog naar buiten dat de politie 16.000 zaken laat zitten vanwege personeelstekort. Moeten we de politie dan ook echt gaan vragen om speciaal de straten op te gaan zodat zij boetes van €400,00 uit kunnen schrijven aan vrouwen die hun gezicht hebben bedekt? Wat bereiken wij daarmee en ten koste waarvan?

Vrij land Als je het mij vraagt, had deze wet er in eerste instantie überhaupt niet mogen komen. Niet in een vrij land als Nederland. Niet als wij lopen te pronken over hoe tolerant we zijn, dat hier (bijna) alles mag en kan. Als we een land zijn waar je legaal prostituees mag bezoeken en je jointje legaal mag kopen en roken. Als je topless op het strand kan liggen en als je legaal mag trouwen met iemand van hetzelfde geslacht. Als we een individualistisch land zijn met oog voor elkaar. De vrijheden, beperkingen, waarden en normen van elkaar echt kunnen respecteren.

Die wet, die kwam van de PVV. Gebaseerd op angst. Onderbuikgevoelens. Het is er voor de ‘bescherming van de democratische rechtsstaat’. Stel dat je de PVV hierin volgt. In Nederland zijn er ongeveer 150 vrouwen die gezichtsbedekkende kleding dragen. Sinds wanneer zijn we zo een bang landje geworden dat we denken dat onze democratische rechtsstaat niet door 150 Kamerleden én de Eerste Kamer én ons kabinet én 17 miljoen mensen wordt bepaald, maar door mogelijk 150 vrouwen? Wat een onzin. Plaatsvervangende schaamte, echt.

En heeft iemand ooit contact gehad met een vrouw die gezichtsbedekkende kleding draagt? Ik was gisteren nog mijn portemonnee verloren. Ik was even slordig als altijd, tas open gelaten, portemonnee valt er uit terwijl ik met mijn hondjes bezig ben. Bij thuiskomst merkte ik dat mijn tas opvallend licht was en ondanks een uitgebreide zoektocht kon ik mijn portemonnee nergens op straat vinden. Totdat ik werd gebeld door een vriendelijke vrouw die mijn portemonnee (met daarin mijn visitekaartjes) had gevonden in de buurt van mijn kantoor. Toen ik daar aan kwam, zag ik twee vrouwen. Een vrouw droeg een lange sluier, gezicht zichtbaar, en de ander een niqab, gezichtsbedekkende kleding. Alleraardigste vrouwen. Ik stelde nog voor om ze ergens af te zetten omdat ze door mij de bus hadden gemist, maar dat hoefde niet. Ik miste geen cent uit mijn portemonnee.

Individuen Een paar maanden terug is dezelfde portemonnee gestolen, door een man, bij mij op kantoor, onder mijn neus, terwijl de beste man mij bezig hield met een babbeltruc. Ook toen werd ik gebeld door een vrouw en kon ik mijn portemonnee ophalen. De moraal van deze voorbeelden? Ook vrouwen met gezichtsbedekkende kleding, zijn gewoon vrouwen. Net zoals ik. Net zoals jij misschien. Ook zij zijn individuen. Individuen waar veel mensen vooroordelen over hebben vanwege hun kledingvoorkeur en religie. En mijn grootste angst?

Vanwege onze focus op vooroordelen en hokjes, lopen we het risico dat we mensen niet meer als individuen kunnen behandelen. En vanwege diezelfde focus, lopen we het risico dat we door babbeltrucjes de echte risico’s over het hoofd kunnen zien. Niet zien dat ons vertrouwen in elkaar ons wordt afgenomen, onder onze neus, terwijl wij toekijken. Laten we ons daarom niet blindstaren op symbolen, maar elkaar waarderen als individu en elkaar echt leren kennen. Het zal ons verbazen hoe verrijkend we kunnen zijn voor elkaar.