Een niet-werkend middel tegen vlooien en de enorm hoge kosten van dierenartsen, de overheid moet ingrijpen

In de Libelle van deze week: of de oude kat naar het asiel moet, want de kosten van de dierenarts zijn niet meer op te brengen. Prijzen van €300 euro per consult en meer zijn niet op te brengen voor mensen met een smalle beurs.

Waarom is de dierenarts zo wanstaltig duur? Omdat men erop rekent dat de mensen hun portemonnee gaan trekken als het om hun four-legged-child gaat? Want dat zijn honden, katten, cavia’s en konijnen: kinderen op vier pootjes die je groot laat worden, die je vertroetelt en koestert in de hoop dat ze zo lang mogelijk- in goede gezondheid- bij je blijven. Waarom komt er geen verplichte ziektekostenverzekering voor kleine gezelschapsdieren? En waarom is de controle op dierenmedicamenten zo slecht?

Om dicht bij mezelf te blijven. Mijn kleine Yorkie droeg jarenlang een vlooienband. Het ding was op den duur niet echt effectief meer. Het advies was om over te stappen op druppels.
- Neen geen Frontline, want dat werkt niet-, zei de arts.
- Maar Frontline wordt nog steeds door de dierenwinkels verkocht. Is dat geen geldklopperij dan?
-Eh, neen, wij verkopen het alleen niet, zei de arts. U krijgt een ander middel. Zit in ons plan.

Volgens de instructies moest ik een scheiding maken op de rug en druppelen vanaf de schouder tot de basis van de staart. Het arme dier sidderde van pijn, en ik mocht twee dagen niet aaien. Ay, mi mamma! We hebben het geweten. Binnen twee weken zaten de vlooien aan zijn pootjes en op zijn buikje. En het ergste was dat constante krabben en ronddraaien. Ik weer dokter bellen.
- U doet het niet goed.
De paraveterinaire aan het woord. Of ik wil langskomen, dan laat zij zien hoe het moet.

Waar ik tekortschoot? Dat weet ik dus niet. Want het medicijn werkte ook nadat het door de medewerker was aangebracht maar ampertjes een week. Het waren boze en barre tijden. Het hele huis stonk afwisselend naar schoonmaakazijn of rozemarijnolie. Mijn vingers waren rood en gebarsten vanwege het vele boenen en schoonmaken. Eén vlooienplaag en van epische proporties.

In februari was de maat vol. Vier lange, natte maanden in deze ellende. En mijn kleine schat die voor mijn ogen total loss werd gebeten door de vlooien. Ook de rest van de familie zat onder de vlooienbeten. Ik belde de arts. Of wij vlooienbonbons konden ophalen. Na veel soebatten kregen wij de bonbons. Binnen twee dagen was het dier vlooivrij.

Maar de ellende was nog lang niet voorbij. De bijwerkingen van de druppels zijn niet mis. Wonden (hot spots op de huid), ontstekingen aan zijn buikje. En de schade in het huis. Kleding die wekenlang in donkere zakken moest zitten. Spullen die weggesmeten werden omdat het niet gezond was om met die dingen in huis te leven.

En dan: het middel werkt niet. Al sinds 2011, toen de eerste klachten door boze gebruikers op websites van dierenartsen in onder meer Engeland verschenen. In 2023 meldden de gebruikers ook op Nederlandse websites dat het middel na korte tijd stopt met werken, dat de dieren zweren krijgen op hun huid, dat ze gek worden van de jeuk. En dat de artsen tegen de jeuk dan opnieuw medicijnen voorschrijven, met nog veel meer bijwerkingen. Om die bijwerkingen te stoppen werden dan weer andere nieuwe medicijnen. En dat mag je je dier niet aandoen.

Ik heb op de rem getrapt. Maar wat als je dat niet kan? Niet durft om tegengas te geven en te vechten voor je dier. De druppels worden in Frankrijk gemaakt. Ja, ze hebben in Nederland ook een vestiging. Eén website. Eén telefoonnummer. Maar: knap mens die iemand daar te pakken krijgt.

Ik heb de NVWA gebeld. Want de Europese Consumentenwaakhond blijkt een tandeloze tijger.
-Wij kunnen niets voor u doen. Jammer dat u zulke vreselijk hoge kosten moest maken.

Conclusie? Een huisdier afleveren bij het asiel of laten inslapen omdat er geen geld is? Zelf niet eten om zo de rekening van de dierenarts te kunnen betalen. Dat kan niet.  De overheid moet dit fixen. Zorgen dat er deugdelijke en betaalbare ziektekostenverzekering voor huisdieren komt. Het is bijna niet voor te stellen dat de overheid geen idee heeft van wat er allemaal voor ondeugdelijks aan medicijnen voor dieren verkocht worden.  En ook dat moet aangepakt worden.

Het gaat uiteindelijk om het welzijn van mens én huisdier.