Een kwestie van respect

De afgelopen zondagavonden heb ik gekeken naar de prachtige tv-serie ‘bloedbroeders’. In de documentaire verdiepen de Turks-Nederlandse journalist Sinan Can en de Armeens-Nederlandse acteur Ara Halici zich in de gebeurtenissen in het Ottomaanse rijk van precies 100 jaar geleden. Het mooie van de serie is dat deze niet alleen draait om de vraag of en hoe er genocide op de Armeniërs gepleegd is, maar laat zien dat de omgang met het verleden voor beide mannen een worsteling is. Nu en dan is de spanning tussen Sinan en Ara duidelijk zichtbaar, terwijl de twee op andere momenten – vooral wanneer de familiegeschiedenis even heel dichtbij komt – elkaar juist proberen te ondersteunen.

Het is geen nieuwe discussie, ook niet voor de PvdA. In 2006 stelden Nebahat Albayrak en Frans Timmermans in een opinieartikel al dat het Nederlands debat over de Armeense genocide, en dan vooral over de precieze woordkeuze die daarbij gebezigd wordt, wat bizarre trekjes kan krijgen. Terwijl het juist de rol van politici moet zijn om bruggen te slaan en mensen tot elkaar te brengen. Terecht wezen zij er ook op dat het bepaald niet uniek is dat landen moeite hebben om de zwarte bladzijden uit de eigen geschiedenis onder ogen te zien. Wat te denken van ons eigen koloniale verleden?

Natuurlijk, misstanden zijn niet te vergelijken, maar het niet willen erkennen van fouten uit het verleden is zeker niet alleen aan Turken voorbehouden.

Met andere partijen sprak de PvdA-fractie daarbij de wens uit dat de aankomende herdenkingsbijeenkomsten bijdragen aan respect en acceptatie tussen betrokken gemeenschappen, ook in Nederland. Het klinkt ambitieus, maar wie de heftige, soms emotionele, maar altijd respectvolle gesprekken tussen Sinan en Ara op televisie heeft gevolgd, weet dat het kan. Dat dialoog ook echt tot wederzijds inzicht kan leiden.

Laten er nog vele van dat soort gesprekken volgen.

Dit opiniestuk verscheen eerder op de website van de PvdA