Een korte reflectie op het karakter van Israël als ‘joodse staat’

Bij het klakkeloos gebruik van de woordverbinding ‘joodse staat’ begint de verwarring, zo niet de misleiding. Israël is inderdaad een ‘joodse staat’, een staat echter die geleid wordt door een variant van het jodendom die aangemerkt moet worden als de ‘Blut und Boden’-variant van het jodendom. Die variant is beter bekend onder de naam Zionisme en dat levert een nauwkeuriger, pregnanter en toepasselijker aanduiding op van Israël: het land is een Zionistische staat. De millennia oude humanitaire traditie in het jodendom is niet leidend voor die staat en nooit leidend geweest, hooguit voor individuen of NGO’s in dat land. Het Zionisme, het jodendom van Blut und Boden, domineert er de politiek en het beleid. 

En het Zionisme gaat helaas verder dan alleen de verering van Blut und Boden, het kent er, in de vorm van Israëli en Palestijnen ook Über- en Untermenschen, de basisnotie voor Apartheid, en Lebensraum, in de vorm van wat eufemistisch ‘nederzettingen’ worden genoemd, volksplantingen in het territoir van anderen. 

Bij elkaar genomen is Israël een verschijningsvorm van het verdringingskolonialisme, de verovering en bezetting van andermans gebied, primair met de bedoeling de ander te verdringen en niet, zoals in het klassieke kolonialisme om de ander ‘slechts’ blijvend te onderwerpen en economisch uit te buiten, maar voor het overige permanent, zij het meest gescheiden, vooral boven hem aangesteld te leven, zonder verdrijvingsoogmerk.

Het oogmerk van het Zionisme daarentegen is blijvende bezetting van het gebied, en blijvende verdringing en verdrijving van de bestaande bevolking, de Palestijnen. En dat oogmerk is niet geheim, het wordt openlijk beleden en niet alleen beleden maar ook in praktijk gebracht. 

Het maakt van Zionisme en fascisme een eeneiige tweeling. De Zionistische staat en zijn leiders zijn een vloek voor alle mensen van goede wil, Israëli uitdrukkelijk daaronder begrepen.