Een Israëlisch-Palestijnse Confederatie biedt de meeste hoop op duurzame vrede

Ik geloof dat de tweestatenoplossing goed bedoeld is, maar in de praktijk nooit tot vrede zal leiden. Vanuit Israëlisch perspectief is een onafhankelijke Palestijnse staat als direct buurland een angstaanjagend idee. Vanuit Palestijns perspectief is het de vraag in hoeverre Israël te vertrouwen is als buurland, zeker als het aankomt op praktische problemen.

Vergis je namelijk niet. Veel Israëliërs en Palestijnen wonen, werken en leven door elkaar heen. Wanneer er twee compleet gescheiden staten van elkaar zouden zijn, is het heel erg de vraag hoe beide staten omgaan met hun grenzen, met Palestijnse en Israelische vluchtelingen en met de huidige Israëlische nederzettingen op Palestijns grondgebied.

Daarom ben ik meer voorstander van een Israëlisch-Palestijnse confederatie, twee onafhankelijke staten in nationale eenheid. Ik acht de kans op duurzame vrede vele malen groter wanneer je inzet op flexibele samenwerking en gedeelde belangen. In oorlogstijd worden verschillen gigantisch groot gemaakt, maar zowel Netanyahu als Hamas benadrukken dezelfde kernpunten: veiligheid, soevereiniteit en eenheid. Mocht er ooit een doorbraak komen waardoor het geweld over en weer stopt, is perspectief nodig voor zowel de Israëliërs als de Palestijnen.

Voor perspectief zijn nieuwe ideeën nodig. Het vertrouwen in de tweestatenoplossing neemt al jaren af, onder zowel Palestijnen als Israëliërs gelooft nog maar een kwart in deze oplossing voor dit conflict. Dat het vertrouwen tijdens een oorlog laag ligt, is logisch. Maar het vertrouwen in de tweestatenoplossing daalt al jaren, vooral onder (jonge) Palestijnen. Dat is voor mij een teken dat de internationale gemeenschap de afgelopen jaren te weinig heeft gedaan om hoop op vrede en veiligheid te bieden.

Volgens Josep Borrell, vicevoorzitter van de Europese Commissie, is de tweestatenoplossing de enig mogelijke oplossing voor dit conflict en moeten we daar alle politieke energie in steken. Dat een hoge pief van de Europese Unie, het meest geslaagde voorbeeld van een confederatie die voor duurzame vrede heeft gezorgd, al zijn eieren in het mandje van de tweestatenoplossing heeft gelegd, vind ik dan ook uitermate kortzichtig.

Als we conflict over harde grenzen, vluchtelingen, nederzettingen en andere praktische zaken kunnen minimaliseren, als we beide bevolkingsgroepen volgens hun eigen religieuze en culturele normen kunnen laten leven en als we kunnen overbrengen dat Israël en Palestina enorm economisch belang hebben bij het stoppen met oorlog voeren en het samen handel drijven, denk ik en hoop ik, dat de toekomst er beter uitziet voor de regio dan nu het geval is. Dit alles kan worden gerealiseerd in een confederatie en bleek tot dusver onmogelijk met de tweestatenoplossing.