Een Egyptisch sprookje

‘The bride will be on time’, staat er. Ik kijk nog eens goed, maar zie geen tijd vermeld op de uitnodiging voor het huwelijksfeest. Zou het acht uur zijn? Negen uur? Na wat heen en weer berichten met andere gasten lijkt zeven uur wel veilig.

Onderweg in de auto ontvangen we de eerste foto. Van bruid  en bruidegom, swingend op de speciaal aangelegde dansvloer. Ze zijn er al. De zaal in het luxueuze hotel in Caïro is prachtig versierd. Grote witte doeken hangen losjes gedrapeerd aan het plafond. Personeel loopt af en aan. Achter een brede cocktailbar shaken hippe jongens minutieus iedere exotische cocktail die je maar wilt. De DJ is een klasse apart. Zijn honorarium trouwens ook. Naadloos mix-et hij de nummers in elkaar over.   “Where have you been all my li-hife?” is het enige dat ik wil weten. 

Het is een feest van herkenning met weer de meest prachtige jurken, waanzinnige hakken, perfect gekapte lokken. De lichtshow flitst met gemak mee op de beats per minute. Een cameraman begeeft zich discreet tussen de vele gasten, zijn apparatuur ziet er professioneel uit. Niks geen gezellige home-video. In de hoek waar wij staan zwaait ook nog eens een lange camera-arm dreigend boven onze hoofden heen en weer. Alsof ik op de set van een speelfilm ben beland en Brad Pitt ieder moment binnen komt wandelen. Het zou me niet eens verbazen. In de hal worden de eerste voorbereidingen getroffen voor een magistraal buffet. 

Ik weet niet hoe het precies komt. Misschien is het de snibbige opmerking van de vrouw naast me, dat het feest niet in de dure maar in de ‘kleine’ zaal plaatsvindt. De goedkope zaal. Midden in deze goedkope zaal moet ik ineens aan haar denken. Aan het meisje in de groezelige pyjama. Twee lange en drukkend hete verkiezingsdagen heeft ze er gestaan, op de rotonde bij ons huis. Wapperend met de Egyptische vlag. Het stof prikte in haar neus en irriteerde haar ogen, het bedekte haar haren en maakte haar pyjama bijna zwart. Het lawaaiige Caïro-verkeer zoefde aan haar voorbij, ze ademde wolkjes vervuilde uitlaatgassen in. Allemaal in de hoop een paar vlaggen te verkopen. Ik zou willen dat ze vanavond even om een hoekje kon gluren. Ze één seconde lang zou kunnen genieten. Ik zou de schittering in haar ogen willen zien, bij de aanblik van zoveel glanzende prinsessenjurken. Al zou ze zich waarschijnlijk niet op haar gemak voelen. 

In de file terug naar huis mijmer ik vanaf de achterbank nog wat na. Ik kijk naar buiten en zie een Egyptisch gezin in een doorgeroeste Lada, een ontbrekend raam afgeplakt met tape. Het is een wonder dat het ding nog rijdt. Vader zit achter het stuur, moeder is ondanks het late uur druk bezig haar vier zoontjes in bedwang te houden. Die op de kale achterbank op en neer stuiteren. Autogordels al jaren geleden weggerot of gewoon verdwenen, een voering die aan alle kanten uitsteekt. Een van de jongetjes steekt zijn tong naar me uit. Wanneer ik lachend hetzelfde doe, zie ik ineens vier gezichtjes tegen de ruit geplakt. Als de file maar niet plotseling gaat rijden, want dan stoten ze hun hoofd. 

Het was een heerlijke avond. Een sfeervolle, bij vlagen magische avond. Heel even mocht ik deel uitmaken van een modern Egyptisch sprookje. “Sprookjes bestaan niet”, zeggen ze wel eens, als je nog kind bent. Maar dat is niet waar. Ze bestaan wel degelijk. Alleen niet voor iedereen.