Een dialoog over de wolf tot de dood erop volgt

De discussie over de wolf doet grotesk aan in een land dat jaarlijks 650 miljoen dieren fokt en slacht

De oproep tot een maatschappelijke dialoog over de wolf in jacht- en landbouwkringen klinkt vriendelijker dan die bedoeld is. Nadat de laatste wolf in Nederland werd doodgeschoten, in 1845, zijn generaties mensen in ons land opgegroeid met het beeld van Isegrim uit het 13e eeuwse epos Van den vos Reinaerde en verhalen zoals de wolf en de zeven geitjes uit 1812 en Roodkapje uit 1697.

De rehabilitatie van de wolf in wetten en verdragen kent strenge bescherming waarin het verstoren, verjagen of doden van de wolf een ernstig misdrijf is. Dat beweegt tegenstanders van de wolf tot het ontwikkelen van geitenpaadjes om de wettelijke bescherming van uitzonderingen te voorzien.

Veehouders en jagers beweren eensgezind dat Nederland te klein is voor de wolf en dat het dier wel degelijk geschoten zou moeten kunnen worden, inclusief bijbehorende wetswijziging. De oproep tot een maatschappelijke dialoog zou de aanloop naar zo’n wetswijziging moeten vormen, met het vermeende massale bloedvergieten door de wolf als argument .

De discussie over de wolf doet grotesk aan in een land dat jaarlijks 650 miljoen dieren fokt en slacht in de veehouderij tegenover de ruimte die 20 wolven innemen. Die wolven hebben dit jaar minder dan 600 dieren gedood, terwijl de mens al meer dan 600.000 schapen doodde, naast de honderden miljoenen overige dieren zoals  kippen, koeien, eenden, kalkoenen en varkens.

Jagers claimden al in 2019 een schadevergoeding wegens ‘gederfde inkomsten’ omdat de wolf ‘hun wild’ zou opeten hoewel de wettelijke status van ‘wild’ res nullius is, aan niemand toebehorend. LTO wilde het ‘teveel’ aan wolven in Nederland afschieten, een oproep die toen al in strijd was met de wet. 

Opportunisme lijkt de boventoon te voeren.

LTO Noord maakte zich in 2016 al hard voor een  nulstand voor edelherten, damherten en wilde zwijnen in de Noordelijke natuurgebieden. Laten die dieren zich zien, mogen ze per direct worden afgeschoten. Daardoor zou er nu een tekort aan prooidieren voor de wolf zijn, wat aangevoerd wordt als reden dat de wolf is aangewezen op gehouden dieren.

Het organiseren van wolvensafari’s  naar slachtoffers van de wolf door LTO om burgers te confronteren met de ‘wreedheid van de wolf’ spreekt boekdelen. Nooit nam LTO het initiatief om slachthuissafari’s te organiseren. Ook op de Hoge Veluwe is opportunisme leidend.

Toen de Provincie Gelderland in samenwerking met alle grote Veluwse terreineigenaren ecoducten realiseerde, waarmee rond de Hoge Veluwe 8 miljoen euro gemeenschapsgeld gemoeid was voor wildpassages met Deelerwoud en Oud-Reemst, besloot de Hoge Veluwe eenzijdig hekken te plaatsen om die wilddoorgangen te blokkeren. Reden: herten vanuit het Deelerwoud zouden de raszuiverheid van de edelherten op de Hoge Veluwe (uitgezet voor de jacht) kunnen schaden. Ondanks deze miljoenenverspilling greep het provinciebestuur niet in. De aversie tegen wolven speelde op dat moment nog geen rol, maar inmiddels grijpt de parkdirectie de komst van de wolf op de Veluwe aan als extra argument om de ecoducten gesloten te houden.

Met omgekeerd effect: de wolf is op de Hoge Veluwe en kan het park niet ongeschonden verlaten, juist door die afsluiting. Met een volgens de parkdirectie op ‘onverklaarbare wijze’ tam geworden wolf in het park, heeft de Hoge Veluwe nu een breekijzer in de ‘dialoog’ die het makkelijker moet maken de wolf te bejagen. Wettelijk verboden, maar onderwerp van discussie. ”Die wolf moet gewoon ophoepelen, maakt me niet uit hoe” liet directeur van Voorst tot Voorst in de pers weten, waarbij hij ook meldde geen enkele aansprakelijkheid te accepteren voor het mirakel van de tamme wolf of verwonding van bezoekers. Wolvenkenners zijn unaniem: een wolf verliest z’n natuurlijke schuwheid uitsluitend wanneer het dier bijgevoerd wordt.

De roep om een dialoog klinkt begripvol, maar is louter gebaseerd op onbegrip en valse voorwendselen.

Vroeger werden schapen ’s nachts beschermd in schaapskooien, maar daar zijn er nog maar 15 van in ons land, waardoor honderdduizenden schapen de nacht door moeten brengen in de openlucht, zonder deugdelijke afscherming.  Rural legends als zou een wolf met een schaap in de bek over een hek van 2,5 meter kunnen springen houden alleen stand in het rijk der fabelen, maar worden voor waar verteld in aanloop naar de gewenste ‘brede maatschappelijke dialoog’. Voor wie de wet respecteert en z’n dieren deugdelijke bescherming biedt is zo’n dialoog niet nodig.

Alleen zij die toestemming willen de wolf te doden hebben belang bij zo’n dialoog die na 150 jaar afwezigheid een nieuwe dodelijke bedreiging vormt voor het grootste roofdier van Nederland. In 1348 vond op de Veluwe de eerstbekende grootschalige wolvenjacht plaats. We lijken sindsdien niet veel wijzer geworden. Gelukkig heeft de rechter het belagen van de wolf met paintballgeweren verboden en heeft de Tweede Kamer het kabinet opgedragen de bescherming van de wolf in stand te laten. Maar de hetze tegen dit prachtige en nuttige roofdier is daarmee nog niet verstomd.