Een Boekestijntje

Aardige, enthousiaste man overigens, nooit te beroerd voor een achtergrondgesprekje over smeulende brandjes binnen de Kamer of zijn eigen fractie. Hij twijfelde wel vaker aan het gezag van Mark Rutte, ook voordat hij zich dat voor een open microfoon van EenVandaag liet ontglippen.

Hij had ook moeite met zijn rol als ondergeschikte van buitenlandwoordvoerder Hans van Baalen. Die slokop had alle spannende onderwerpen in zijn portefeuille waar Boekestijn ook verstand van had en dolgraag iets over wilde zeggen. “Maar ik ken mijn plaats,” fluisterde hij dan ergens in de wandelgangen, “mijn tijd komt nog wel.”

Leuke gesprekken waren dat. Toen hij vorig jaar de aanval op het ontwikkelingsbeleid van Bert Koenders opende stelde hij veel in het werk om dat bij Pauw & Witteman te mogen verkondigen. AJ, zoals hij zich graag laat noemen, belde zelf om zijn onderwerp op de kaart te zetten. Een pro-actief Kamerlid, dat hebben wij graag. Jammer genoeg weigerde Koenders met een gewoon Kamerlid in debat te gaan. De minister was alleen bereid de handschoen op te nemen tegen de fractieleider zelf en dat durfde Rutte weer niet aan. AJ haalde de uitzending dus niet. Boekestijn baalde en dat was begrijpelijk. Hij kwam daarna nog wel een paar keer in beeld, maar dat gebeurde eigenlijk alleen als hij een uitglijder maakte. Het waren zulke fraaie glijpartijen dat hij er een eigen werkwoord aan over hield. Over zo’n ‘boekestijntje’ wilden we graag met hem praten. De flater bij EenVandaag en zijn getwitter over ‘een spleetoog meer of minder’, daar mocht hij best meer over vertellen. Maar op die momenten gaf hij helaas niet thuis, wat ook wel weer begrijpelijk was. In een vlek moet je niet wrijven, zeggen ze dan in Den Haag. Inmiddels leek hij zijn bestemming te hebben gevonden. Hij liep zichzelf niet meer te pushen, had zich blijkbaar neergelegd bij zijn positie in de luwte.

Ter compensatie plakte hij artikelen over zichzelf op de deur van zijn werkkamer, maar daar had niemand last van.

Na zijn bezoek aan de koningin kwam het dan toch eindelijk tot het derde boekestijntje. Even voorspelbaar als onvermijdelijk, smste een oud-medewerker van hem. Naar verluidt zat hij voor in de bus met Kamerleden, maar stapte hij als laatste uit. Hij had blijkbaar al een glansrol in gedachten als duider van de zorg van onze vorstin over de hype-cultuur waar we in leven. Frits Wester legde de bal op de stip en AJ pegelde snoeihard in eigen doel. Een half uurtje later begreep hij dat hij fout zat, belde hij met Rutte en gooide zelf de handdoek in de ring. Of zou Mark hem misschien toch een beetje hebben geholpen? Overigens is de tekst over ijdelheid uit de nieuwe bijbelvertaling verdwenen. Nu staat er: “Lucht en leegte, alles is maar leegte.” Veel minder mooie tekst natuurlijk, maar voor een katterige AJ vandaag vermoedelijk zeer herkenbaar.