Durfden alle verslaafden maar wat Gordon doet

De opinies gingen weer alle kanten uit nadat onze nationale beroemdheid Gordon bekend had gemaakt zich vanwege een verslaving te laten helpen in een kliniek. ‘Aandachtsgeil’ las ik op Twitter, en eerlijk gezegd vond ik dat nogal misselijkmakend. Gordon houdt van aandacht en ik ook, maar heeft dat iets te maken met onmatig gebruik van alcohol of cocaïne? Onwaarschijnlijk, toch?

Wat mij inneemt voor Gordon is dat hij er tenminste eerlijk voor uitkomt dat hij hulp nodig heeft, en dat hij zich daar ook nog eens niet voor schaamt. Of: dat zijn schaamte niet leidt tot de verheimelijking, die zo kenmerkend is voor verslaving. Durfden alle verslaafden maar wat hij doet: ruiterlijk erkennen dat je een probleem hebt.

Erkennen dat je verslaafd bent en dat je dat niet op eigen kracht de baas kunt worden, is een eerste stap op weg naar mogelijk herstel. Gezien de lage succespercentages in de verslavingszorg ben je er dan nog lang niet, maar professionele hulp inroepen betekent in ieder geval het einde van de ontkenning van je probleem. Ook zo kenmerkend voor mensen met een verslaving: de ontkenning.

Beroemdheden hebben gemiddeld genomen een groter ego dan de onopvallende burgers. Dat maakt de stap om te erkennen dat ze een probleem hebben nog groter. En iedereen die in de verslavingszorg werkt, weet dat een groot ego een succesvolle behandeling vaak in de weg staat. Er zijn ook veel meer beroemdheden gestorven aan een verslaving dan er succesvol behandeld zijn. Publiekelijk althans.

Ik gun het iedereen en dus ook Gordon, dat hij of zij de nederigheid weet te vinden die nodig is voor een succesvolle behandeling. Want zoals ze bij de Anonieme Alcoholisten zeggen: ‘Zo lang andere zaken belangrijker zijn dan je herstel zul je nog veel verliezen…’