De dubbele moraal van GeenStijl

De oproep van een groep vrouwelijke journalisten en opiniemakers aan adverteerders om eens na te denken over de vraag of zij hun zorgvuldige opgebouwde imago willen afficheren op een site waar seksisme en racisme welig tieren, leidt tot grote paniek in het GeenStijl-kamp. De argumenten van GeenStijlers en GeenStijl-fans waarom een dergelijke oproep ‘ kudt ‘ is raken kant noch wal en getuigen vooral van een dubbele moraal.

Zo zegt Roderick Veelo bij PowNews dat hij het onbegrijpelijk vindt dat “journalisten staan te juichen bij een poging de tent van andere journalisten om zeep te helpen”. In het programma Pauw ging Veelo nog een stapje verder en vergeleek de oproep voor de boycot zelfs met de inperking van de persvrijheid door de Turkse leider Erdogan. Ook ex-GeenStijler Annabel Nanninga spreekt bij PowNews over censuur. Dit zijn natuurlijk valse analogieën, niemand probeert GeenStijl het zwijgen op te leggen. Er wordt slechts aan adverteerders de vraag gesteld of zij geassocieerd willen worden met de content op de website. Mochten alle adverteerders tot inkeer komen en zich terugtrekken, dan staat het GeenStijl nog steeds vrij om haar tendentieuze, ongefundeerde en nodeloos kwetsende teksten te publiceren. Het zal alleen minder euro’s opleveren.

De vergelijking met de persbreidel van Erdogan en het gebruik van de term censuur wekken de suggestie dat GeenStijl een journalistiek medium is. Daar valt wel wat op af te dingen. Het medium dat ooit begon als een blog en inmiddels is uitgegroeid tot een veel bezochte site van de Telegraaf Media Groep, schrijft vooral opiniestukken. De items zijn doorspekt met meningen, onderbroekenlol en lijken vooral bedoeld om traffic te genereren. Feitelijke verslaggeving is er op de site amper te vinden. GeenStijl is zelf ook ambivalent als het gaat om haar journalistieke identiteit, zo heeft ze lak aan de Raad voor de Journalistiek. Toen oud PVV’er Sharpe een klacht tegen de website indiende bij de Raad voor de Journalistiek en in het gelijk werd gesteld, liet GeenStijl Rutger Castricum in een filmpje de uitspraak verscheuren.

Als zij zelf onder vuur ligt ziet GeenStijl de Raad voor de Journalistiek plotseling wel als een orgaan dat een ander tot de orde moet roepen. Toen de Volkskrant eens kritiek uitte werd er door GeenStijl terstond een (ongegronde) klacht ingediend. GeenStijlers zien zichzelf ook niet als journalist. In de aanloop naar de verkiezing werd Jan Roos door Eva Jinek geconfronteerd met een compilatie van kwetsende en hufterige uitlatingen van zijn hand. Roos verdedigde zich door te zeggen dat hij geen journalist is maar slechts een rol speelde in een satirisch programma. Een journalist moet volgens Roos namelijk enigszins objectief zijn.

Het is ‘broodroof’, brieste Nanninga in een reactie op de commotie. De oud-medialen zouden Geenstijl kapot willen maken. Maar hoe ziet zij de actie van GeenStijl toen de HEMA de zwarte piet in de ban deed? GeenStijl wilde met de actie #boycotHEMA volgens eigen zeggen het warenhuis ‘slopen’. GeenStijl is er dus niet vies van om zelf een boycotje te organiseren. Het is ongeloofwaardig om je te wentelen in slachtoffergedrag als je hetzelfde ten deel valt. Wierd Duk deelt de angst van Nanninga. Hij ziet dat ‘de macht zich keert tegen een kleine groep’. Met de macht doelt hij op de ruim 100 vrouwelijke opiniemakers en de kleine groep moet de miljoenensite GeenStijl voorstellen. Duk vindt dat je de strijd moet winnen op de inhoud en niet door anderen kapot te maken. Waar was Duk eigenlijk toen GeenStijl besloot om een foto van een kritische Volkskrant-journaliste te plaatsen met de vraag: ‘zou u haar doen’? Waarom wees Duk de GeenStijlers er niet op dat ze de journaliste moesten bestrijden op de inhoud in plaats van haar te slutshamen en als mens kapot te maken? Duk vindt het niet eerlijk dat de macht zich keert tegen een kleine groep maar als de macht zich keert tegen een individu horen we hem niet.

Initiatiefneemster Rosanne Hertzberger zegt over de oproep tot een boycot dat GeenStijl nu eens een koekje van eigen deeg krijgt. Ik zou daar aan toe willen voegen: het werd ook hoog tijd.