Droom van een 'vrije' psycholoog

Nadat ik met mijn bandje heb opgetreden bij een havenfeest loop ik naar de parkeerplaats aan de rand van het dorp. Het begint plotseling te stortregenen. Ik kan nog net een bushokje bereiken om te schuilen. In het bushokje zit een oude man met een baard, achter hem hangt een reclameposter met een afbeelding van een jonge man met een mobiel en de tekst ‘Geloof je het selfie?’

We raken in gesprek. De man heeft vroeger filosofie gestudeerd en een tijdje bij een Ministerie gewerkt. Hij vertelt dat hij momenteel zijn geld verdient met het vervullen van dromen. Hij pakt een heupflesje whisky uit zijn binnenzak, neemt een flinke slok en biedt mij het flesje aan.

“Je proeft de zee”, zegt hij. Wat is jouw droom?” De man overvalt me met deze persoonlijke vraag, maar ik antwoord met enige schroom dat ik heel graag een keer had willen optreden met een beroemde band als de Beatles.

Het begint steeds harder te regenen. De man blaast door zijn tanden en vraagt:

“Heb je niet iets anders?”

Ik antwoord: “Oké, ik heb een probleem met mijn werk. Ik ben vrijgevestigd psycholoog maar dreig nu wegbezuinigd te worden.”

“Ben je te duur?” vraagt de man.

“Nee!”

“Zijn jullie klanten ontevreden?”  “Nee, dat ook niet, maar nadat onze hulp na veel gedoe werd opgenomen in het basispakket wilde Minister Schippers dat wij een deel van het werk zouden overnemen van GGZ-instellingen en dat een deel van ons werk overgenomen zou worden door POH-GGZ’s.”

“Wat zijn dat?”

“Praktijkondersteuners GGZ bij de huisarts. Sommige huisartsen noemen ze al ‘onze huispsycholoog.’

“Maar die POH’s hebben toch veel minder opleiding dan jullie?”

“Dat klopt maar volgens Minister Schippers heeft kwaliteit niets met opleiding te maken.”

“Maar jullie krijgen dan toch meer patiënten van de GGZ-instellingen?”

“Neen, die komen niet……”

Hij kijkt naar de selfieposter. “Hmm, vreemd” zegt de man. Maar wat was dat voor gedoe?”

Ik leg hem uit: “Grote GGZ instellingen vonden dat onze hulp eigenlijk door hen gedaan moest worden.”

De man zegt: “Ik begrijp het niet, deze minister wil toch graag dat er minder patiënten in de gespecialiseerde GGZ komen zodat er meer geld overblijft voor de behandeling van ernstige problemen?”

Ik antwoord: “Dat klopt maar het lijkt er soms op of deze minister er alles aan doet om mensen met minder ernstige problemen ook naar grote GGZ instellingen te krijgen.”

De man met de baard kijkt me ongelovig aan. “Maar hoe dan?”

Ik leg hem uit dat veel GGZ-instellingen eigen organisaties zijn begonnen, vaak met Italiaanse namen. De POH-GGZ wordt dan door die instelling aan de huisarts geleverd en is dan vaak de toegangspoort tot de GGZ-instelling.”

“Maar wat vinden de zorgverzekeraars daar dan van, dat kost toch alleen maar meer geld?”

Ik antwoord: “Dat is een goede vraag maar tot nu toe lijken de zorgverzekeraars het prima te vinden. Zij noemen deze hulp dan bijvoorbeeld preventie. De allergrootste zorgverzekeraar wilde zelfs huisartsen verplicht stellen om met een GGZ-screener te werken.”

“Wat is een GGZ-screener?”

“Dat is een digitaal vragenlijstje ontwikkeld door twee grote GGZ-instellingen dat door patiënt ingevuld moet worden om te kijken wat de meest passende hulp is. Daar was veel kritiek op door professionals uit het veld maar minister Schippers juichte dit juist toe.”

“Ik snap dat wel”, zegt de man met de baard: “Minister Schippers  en de zorgverzekeraars willen op deze manier helpen voorkomen dat er te veel patiënten in de duurdere GGZ terecht komen!”

Ik vertel hem dat recent is gebleken dat deze GGZ-screener verkeerd stond afgesteld en dat er daardoor juist meer patiënten  werden geadviseerd om hulp te zoeken bij de duurdere GGZ-instellingen….

De man met de baard vouwt zijn handen voor zijn gezicht, wrijft in zijn ogen en denkt diep na. Het is intussen weer droog geworden. Dan neemt hij nog een laatste slok whisky en vraagt:

“Heb je het telefoonnummer van Paul McCartney”