Dromerige Doornroosje ontwaakt

Lief zusje,

Vandaag wil ik iets met je delen wat mij al een hele poos bezighoudt. Een tijdje geleden stuurde ik een dichter een handgeschreven liefdesbrief, een spontane uiting van mijn verlangens.

‘ ‘s avonds als ik in bed lig, dwalen mijn gedachten af naar jou. O cherie, dan verlang ik zo erg naar je. Terwijl ik daar lig in het maanlicht, en mijn hemellichaam schitterend in het donker, en mijn lippen zwijgen als een ster in de nacht, lijkt de tijd stil te staan. Je voelt dan zo dichtbij en tegelijkertijd zo ver weg.’ ‘

Zo stak ik van wal. Nadat hij mijn brief gelezen had, vroeg hij: ‘Meen je wat je schrijft of speel je een erotisch spelletje?’ Een passend antwoord bleef voor mijn gevoel uit, misschien dat ik het antwoord al wel wist, maar het nog niet wilde onderkennen. Ik had de brief geschreven in een opwelling, nadat ik ‘Brieven aan Olga’ had gelezen. De liefde zoals Wolkers en Annemarie die in hun brieven beschreven had mij betoverd, evenals de romantiek van het brieven schrijven zelf. Het deed me denken aan vroeger.

Als jong meisje penden mijn vriendinnen en ik heel wat af. We schreven elkaar over paarden, de dood, de oude Egyptenaren, muziek, Mary Shelley’s Frankenstein, de natuur, poëzie, sprookjes en natuurlijk over de liefde. Zo romantisch als wij waren schreven we de brieven in de kleuren rood en zwart bij kaarslicht aan ons bureau of stiekem onder schooltijd.

Ineens werd het mij duidelijk: wat ik nodig heb is een muze, [geen huis-tuin-en-keuken-muze] een feeërieke muze. Een ongepolijste fijnbesnaarde man aan wie ik liefdesbrieven kan sturen en gedichten kan opdragen, zoals Neruda dat deed aan Matilde in honderd liefdessonnetten.

Maar waar vind je zo’n muze? Op zoek gaan naar de liefde schijnt niet te werken, ze zeggen dat de liefde je overkomt. Wordt mijn muze dan ook als een boomblaadje aangevoerd door

de wind zoals in ‘Practical Magic’, terwijl ik op mijn bordeaux fluweel satijnen bed op hem wacht en word ik wakker gekust als prinses? Dat kan Duizend-en-een-nacht duren als je het mij vraagt, omdat alle mannelijke muzen tegenwoordig zijn opgeslokt door hun mobieltjes en gevangen zitten de torentjes van sociale media.

Een muze die mij ziet, hoort, ruikt, voelt en proeft, die mij gedichten voorleest met kleddernatte afdalingen, mij sprookjes vertelt over mythische waterwezens en met mij picknickt in het avonddonker bij kaarslicht, tussen de brullende kikkers in mijn moestuin kan ik dus wel op mijn bellydance-buik schrijven.

Terwijl, een betere plek is toch nauwelijks denkbaar: er groeien de heetste pepers, de salie geurt, in de lucht zweven ganzen, een kwikzilverig roodborstje hipt van tak tot tak, onder de tuintafel snort een wilde kat…

Toen ik vandaag ronddoolde in mijn moestuin en even wegdroomde dacht ik nog dat mijn zoektocht de uitgelezen kans is voor een nieuw programma met mij in de hoofdrol: ‘Buikdanseres zoekt muze.’ Maar het lot kent onverwachte wendingen: vandaag is Doornroosje ontwaakt, niet in een kasteel, maar hier in de moestuin, want plotseling besefte ik iets belangrijks. Jij, zusje. Jij bent altijd al een muze voor mij geweest.

Het was jij die mij leerde om oog te hebben voor een aardbeienplantje dat zijn eerste bloemetjes krijgt. Het was jij die me liet zien hoe geluk te vinden is in de eenvoudige momenten, in de geur van melisse en munt die de tuin vult en in het zachte gekwaak van eendjes en nijlgansjes die vrolijk in het water dobberen. Echter toen je ziek werd zusje, bleef die schoonheid om me heen bestaan, maar toen jij mij achterliet op aarde, lukte het mij niet meer om diezelfde schoonheid in al zijn pracht en praal te ervaren.

Want zusje, O zusje, het was uitgerekend jij die me ook leerde dat het leven soms komt met hele scherpe hoeken en randen. Hoeken en randen die zo pijnlijk zijn dat ze een hart heel erg kunnen beschadigen, zo erg, dat het enige wat een mens kan doen om aan die verschrikkelijke pijn te ontsnappen, is zichzelf verdoven. En dat is precies wat ik heb gedaan, zusje. In plaats van mijn verdriet toe te laten, heb ik het diep weggestopt. Al mijn verdriet borg ik op in een kistje, omringd door zware sloten, en gooide de sleutels weg, hopend dat niemand, vooral ikzelf, ze ooit zou vinden.

Ik wist niet hoe ik om moest gaan met dit grote verdriet, hoe ik die scherpe pijn moest voelen zonder eraan onderdoor te gaan. Dus sloot ik mezelf ervoor af. Het was alsof ik mezelf in slaap had gesust – ik leefde in een illusie. Lange tijd zat ik gevangen in een wereld waar pijn niet bestond, maar waar ik ook geen ruimte maakte voor heling. Ik dacht dat dit mijn manier was om te overleven, maar in werkelijkheid stond ik stil, terwijl de wereld om me heen verderging.

En op een dag begon ik langzaamaan te ontwaken. Het was geen plotseling moment, maar een langzaam besef dat ik niet eeuwig kon blijven weglopen voor mijn verdriet. Ik moest het onder ogen zien, de pijn die ik al die tijd had vermeden. Pas toen ik dat deed, voelde ik de diepte van het leven weer – de liefde, de vreugde, de vrolijkheid en ja, ook de helse pijn die altijd aan de oppervlakte op me had gewacht.

Inmiddels weet ik dat het verdriet om jou, net als het gemis, nooit helemaal zal verdwijnen. Tegelijkertijd weet ik ook dat de fijne en mooie momenten die we samen hebben meegemaakt altijd in mijn herinneringen zullen voortleven.

En terwijl ik hier nu zit aan de picknicktafel in de tuin, al schrijvende en af en toe opkijkend naar de gouden zonsondergang wil ik je laten weten dat ik je zal blijven schrijven. Alles wat ik meemaak wil ik je vertellen. Hopende dat mijn woorden je zullen bereiken en je me met inspiratie zult antwoorden, want wachten op een mannelijke muze die zijn blik heeft verloren in de digitale wereld, blind voor mij en de wonderen om hem heen, leidt er misschien wel toe dat hij mogelijk nooit op mijn deur klopt.

En zo zusje, mijn allerliefste zusje, zo blijf je ook altijd bij me, als een liefdevolle kracht die mij altijd inspireert, een ware muze.

Met liefde,
Je dromerige zus, genietend van de zonsondergang.

P.S. Ik lees mama tegenwoordig voor. We zijn nu bezig met het boek De Reus uit de Rif van Mohammed Benzakour. Ik zal haar ook mijn brieven aan jou voorlezen.