Dromen van vrijheid is grenzeloos

Tijdens onze vierdaagse ontdekkingstocht door Berlijn liepen we op een avond door de Hackesche Höfe. Dit is een wijk die gekenmerkt wordt door een aantal pleinen die ontstaan zijn aan het begin van de twintigste eeuw. De gebouwen rondom deze pleinen zijn grotendeels herkenbaar aan de typische Jugendstil-elementen en er bevinden zich momenteel diverse kleine theaters, bars en bioscopen. Nieuwsgierig liepen we door een poort een binnenplein op. Het was er donker en mysterieus. De muren van de gebouwen eromheen waren volledig bedekt met graffiti die hier en daar overwoekerd werd door allerlei struikgewassen. Op sommige plekken scheen een rode verlichting omhoog tegen de gevels. Het voelde alsof we op een filmset van regisseur Tim Burton waren beland.

“Excuse me… Why are you taking pictures of this wall?”, hoorde ik opeens een jonge vrouwenstem naast me zeggen. Enigszins verbaasd keek ik haar aan. Ze was vrij klein, droeg een te grote loszittende broek en een wijde, zwarte trui met daarop een obscure afbeelding van een of andere metalband. De capuchon die aan de trui vastzat verborg grotendeels haar hoofd. We raakten in gesprek over de bijzondere graffiti op de muur en de fascinerende plek waar we ons op dat moment bevonden. Haar naam was Larissa en ze bleek eenentwintig jaar te zijn. Verder verraadde haar accent dat ze niet uit de buurt kwam. Verre van dat zelfs. Ze bleek een studente uit Rusland te zijn. Het was haar droom geweest om Berlijn te bezoeken: “I’m free here…”

We besloten om verderop in de wijk nog iets te gaan drinken in een bar. Larissa sloot aan, alsof het een vanzelfsprekendheid was. Ik verbaasde me over haar onafhankelijkheid en zelfverzekerde voorkomen. Ze straalde rust uit en was niet bang om in haar eentje een vreemde wereldstad, ver buiten haar eigen leefgebied, te verkennen. Terwijl we een drankje bestelden vertelde ze kort over haar situatie in Rusland. Larissa was een veelbelovende dj en studeerde in St. Petersburg aan de universiteit. De studie had ze tijdelijk stopgezet vanwege haar verblijf in Duitsland. Ze was enkele dagen met behulp van een reis-app onderweg geweest om haar doel te bereiken. De beloning was het ervaren van vrijheid. Een verlangen dat ze gretig leek te combineren met haar nieuwsgierigheid naar mensen en het ontdekken van de schoonheid die de stad te bieden heeft.

Larissa bleek erg geïnteresseerd en leergierig te zijn. Ze had een voorliefde voor muziek, taal en poëzie. Op een gegeven moment vroeg ze aan ons of ze haar favoriete gedicht in het Russisch mocht voordragen. Na afloop moesten wij dan bepalen of we aan haar intonatie konden merken waar het gedicht over ging. We luisterden aandachtig naar haar voordracht en zonder een woord te hebben verstaan was voor ons meteen duidelijk dat het een gedicht betrof over liefdesverdriet en oorlog. De Engelse vertaling bevestigde dit vermoeden. Ze was opgetogen en vond het een eer dat wij de expressie die ze in dit gedicht had gelegd goed hadden weten te plaatsen. Het gaf maar weer eens aan dat een bepaalde beleving van kunst en het overbrengen van gevoelens universeel zijn. Ook als je elkaars taal niet spreekt.

Toen het afscheid naderde gaf ze aan dat ze onze gastvrijheid erg fijn vond, ondanks de situatie in haar land van afkomst. Ze had de laatste tijd geregeld meegemaakt dat mensen haar veroordeelden om haar afkomst en haar daardoor niet de kans gaven om zichzelf te mogen zijn, als uniek persoontje, met wensen en dromen. Wij gaven op onze beurt aan dat we haar openheid en lef waardeerden en hoopten dat ze een hoopvolle en veilige toekomst tegemoet zou gaan. Ze knikte en lachte schuchter, draaide zich om en wandelde de nacht in. Haar gewenste vrijheid tegemoet.

cc-foto: Luxbao