Drama's met verwarde mensen voorkomen: hoeveel mag dat kosten?

Een verwarde man die flatbewoners dreigt op te blazen. Een jonge moeder die haar pasgebo-ren baby hulpeloos achter laat. Een vader die zijn kinderen en hun moeder vermoordt. Drama’s waarbij mensen die hopeloos in de knel zitten, zowel voor zichzelf als voor anderen levensbe-dreigend zijn. Het welzijnswerk heeft van oudsher deze groep kwetsbare mensen onder haar hoede. Maar in deze sector wordt flink het mes gezet. Te duur, zo luidt de conclusie. Maar hoe-veel mag het dan wel kosten? Wat hebben we ervoor over om nieuwe drama’s met verwarde, radeloze of agressieve mensen te voorkomen?

Wat dat betreft ben ik jaloers op de aandacht voor de gezondheidszorg. Als je werkt in de welzijnssector wordt je broekriem steeds harder aangetrokken maar word je geacht gewoon door te ademen. Je werkt aan schrijnende problemen maar steeds vaker sta je door geldgebrek aan de zijlijn. Dit leidt niet alleen tot meer ongelukkige burgers maar ook tot slachtoffers. De bezuinigingen in de GGZ zijn desastreus voor psychiatrische patiënten, zo waarschuwt ook de politie. 

Het welzijnswerk krijgt zware problemen op haar bordje waarbij mensenlevens op het spel staan: er sterven nu al 1800 mensen in een jaar door zelfmoord en bijna 50 mensen komen per jaar om door huiselijk geweld of zogenaamde ‘familiedrama’s’. Daarnaast hebben welzijnsprofessionals hun handen vol aan verwaarloosde kinderen, opgesloten vrouwen, vervuilde ouderen en agressieve pubers. Maar het vlees wordt van de botten geschraapt: veel sociaal werkers, jongerenwerkers, maatschappelijk werkers, jeugdzorgmedewerkers en andere welzijnsprofessionals zien hun collega’s gedwongen vertrekken terwijl het werk niet minder wordt.

In de praktijk zijn de gevolgen van de bezuinigingen nu al zichtbaar. Een sociaal werker vertelde me onlangs: “Ik vermoed dat er geweld dreigt bij de familie waar ik over de vloer kom voor de schuldhulpverlening. Maar ik kan niet op dit niet-pluis gevoel ingaan; we hebben voortaan veel korter de tijd voor de cliënten”. Of een schoolmaatschappelijk werker die vertelde over een jongen die onlangs zelfmoord had gepleegd: “We dachten eigenlijk allemaal al heel lang dat hij in de knoop zat. Maar mijn collega’s en ik hadden nog niet de tijd gehad om dat echt eens goed met elkaar te bespreken en een goede aanpak af te stemmen.”