Douchegedrag

Als er al sprake is van een debat dan wordt dat de afgelopen weken aangevoerd door Roos, Baudet, Derksen en Teeuwen. De gebroeders Dalton van het vrije woord. Maar dan zonder de humor. Roos en Baudet werpen zich op als redders van de democratie, Teeuwen als verwarde profeet van het vrije woord maar Derksen zet het veruit meest urgente probleem op de kaart: de teloorgang van het Nederlandse voetbal door het douchegedrag van het Marokkaanse volksdeel. Minister Schippers valt hem jubelend bij, vicepremier Asscher post een hijgerige preek op Facebook terwijl de premier in een poging zijn fiere staatsman uit de broek te halen, rept over een minderheid die het niet moet verpesten voor, nou ja, Marokkaanse jongetjes die willen leren voetballen.

Ik was een jaar of twaalf toen Nederlandse voetbalclubs alle prijzen wonnen die er te winnen waren. En daar bewaar ik warme herinneringen aan. Achteraf bezien heeft Johan Cruijff dat min of meer in zijn eentje gedaan en dat maakt het sprookje alleen maar mooier. Maar de glans is er een beetje vanaf. Dit seizoen, tijdens de klassieker Feijenoord-Ajax wordt een bruine opblaaspop opgeknoopt die doelman Kenneth Vermeer moet voorstellen. Kenneth werkt vroeger bij Ajax en nu bij concurrerende firma Feijenoord. Vandaar. En Kenneth heeft een kleurtje, dus bungelt er een bruine pop aan de tribune. Daar moeten we verder niks achter zoeken. Dat is een supportersdingetje.

Weer een paar weken later vernederen PSV-supporters bedelaars in Madrid door ze te laten kruipen en kronkelen voor wat toegeworpen kleingeld. De Spaanse premier is in alle staten. Dat was weer nadat Feijenoord aanhangers in Rome een historische fontein vernielen en vol pis en plastic achterlaten. De Romeinse burgemeester en wethouders zijn in alle staten. En dan laten we de wijdvertakte corruptie bij wereldvoetbalbond FIFA en de smeergeldaffaires rond toekomstige wereldkampioenschappen in Rusland en Quatar, waar hedendaagse slavernij en dodelijke ongelukken bij de bouw van stadions aan de orde van de dag zijn, maar even buiten beschouwing. Voetbal is niet meer wat het geweest is.

Ook Nederland schrikt de afgelopen veertig jaar ieder seizoen op door supportersgeweld, vernielingen van treinen, cafés en winkels, racistisch geloei vanaf tribunes, veldslagen in stadscentra en in Rotterdam vindt zelfs een heuse bestorming plaats van het Maasgebouw waarbij politiemensen een woedende, doldronken meute met getrokken pistool in bedwang moet houden en zelfs een paar waarschuwingsschoten afvuurt. Ze waren boos. Op het bestuur van hun cluppie. Daar moeten we verder niks achter zoeken. Dat is een supportersdingetje.

Niemand heeft een oplossing. Niemand weet hoe het verder moet. Burgemeesters en bestuurders slaan machteloos krachtige taal uit. Zonder resultaat. Clubkaarten, stadionverboden, spelen zonder publiek, boetes voor clubs, inzet van stewards, supporters onder politiebegeleiding van station naar stadion loodsen, praten, vermanen, meppen met de mobiele eenheid. Niets helpt. Niets werkt. Hamaz, Hamaz, alle Joden aan het gas, klinkt het uit volle borst van de tribunes. Maar Johan Derksen heeft het lek boven water. Het zijn de Marokkanen. Wie anders? Met hun grote bekken, hun korte lontjes en hun onderbroek aan onder de douche. Ze trekken als een sprinkhanenplaag over de vaderlandse velden, een spoor van vernieling achterlatend. Overdreven?

Lees op het sufferdje Jalta de door Bart Schut afgevuurde haathagel. De duivel en zijn ouwe moer worden er bijgesleept: Charlie Hebdo, Molenbeek, Keulen, you name it. De dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen. En volgens Schut, hou je vast: het onvermogen van Marokkaanse ouders hun kinderen op te voeden wat leidt tot criminaliteit, misogynie, autochtonenhaat, afkeer van de democratische rechtsstaat, radicalisering en uiteindelijk terrorisme. Het staat er. Zwart op wit. Een staaltje ‘verschroeide aarde schrijven’ waar geen vraagteken meer op kan groeien. Islam is de kanker. Marokkanen de uitgezaaide gezwellen. Dat staat er niet. Maar hij zegt het wel.

Dappere Derksen die zo helder en moedig ‘het probleem’ benoemd heeft, krijgt een schouderklopje evenals ‘de realist’ Asscher terwijl Farid Azarkan die namens de Marokkaanse gemeenschap bij Pauw de discussie aangaat, weggezet wordt als antisemiet en professioneel klaagallochtoon.

We zijn definitief van het padje af. We laten ons met een referendum opzadelen door twee over het paard getilde ijdeltuiten. Een verwarde komiek begaat de theatrale doodzonde niet leuk of scherp te zijn en wordt als held van het vrije woord op het schild gehesen. En Johan Derksen krijgt een staande ovatie van twee ministers wanneer hij zijn beschamende borrelbabbels publiekelijk laat lopen.

Het voetbal is kapot. Al jaren. Het is een corrupte bedrijfstak waar leuk voetballende tieners voor fenomenale bedragen over de toonbank gaan. Het is omgeven door geweld, racisme en groteske malversaties. Als ik dat eigentijds moet ‘benoemen’, dan hebben we het voornamelijk over roomblank geweld en racisme en volgevreten wittemannencorruptie. Dat is nu even allemaal van tafel. We weten nu waar de schoen wringt. Waar de onderbroek knelt. En we schreeuwen het van de daken over de onschuldige ruggen van 370.000 Marokkanen in Nederland totdat… nou ja, dat laten we straks over aan onze bloedeigen Erdoğan: martelaar van het vrije woord, Wilders. Tot die tijd wordt het volk rijp geblaat door een nieuwe elite die rechtstreeks uit een stripverhaal lijkt weggelopen: de gebroeders Dalton, kantinefilosofen van camping ‘De Hollandse Driekleur’.

Maar daar wil ik niet aan. Ik houd me met de moed der wanhoop vast aan die andere man die op de sierlijke vleugels van Cruijff het Nederlands voetbal groot maakte: coach Rinus Michels. Voetbal is oorlog, zo sprak hij zich onsterfelijk. Ten oorlog dus. Ten strijde. Tegen de bodemloze idiotie en ijdelheid van Roos, Baudet, Teeuwen en Derksen. Tegen de twittertranen plengende volksmenner Wilders. En het volk dat ze vreet.