Dominique Weesie is een jongekatjesverdrinker

Pesterigheid behoort tot de kern van Powned

De omroep Powned ligt onder vuur omdat medewerker Abel Bijlsma beelden uitzond van een meisje dat haar borsten liet zien in de hoop daarmee een meet and greet met Taylor Swift te krijgen. Dat had Bijlsma haar voorgespiegeld om – zo zei hij – te zien hoe ver de fans van dit fenomeen zouden willen gaan. Nou, ver dus en Powned bracht het allemaal op het scherm met Bijlsma’s mededeling dat het allemaal niet waar was van die ontmoeting. Ha ha ha, kijk toch eens.

Desgevraagd deed Rutger Castricum, het boegbeeld van Powned er het zwijgen toe naar aanleiding van deze berichtgeving. Dominique Weesie, de grote baas, liet maandagochtend nog eens keer weten dat het iedereen vrij staat een klacht in te dienen. Dat is inmiddels op redelijke schaal gedaan, zowel bij de Powned zelf, de NPO als geheel, de ombudsman van de omroep en het Commissariaat voor de Media.

Maandagochtend herhaalde Dominique Weesie zijn standpunt nog eens na afloop van het dagelijks mediaforum op NPO1. En hij voegde er iets aan toe: hij nam afstand van alle morele verontwaardiging rond Bijlsma’s item.

Daarmee liet Weesie zien wat hij wezenlijk is: een jongekatjesverdrinker. Net als Abel Bijlsma.

Heeft Abel Bijlsma minister Klever gevraagd haar boezem aan het volk te tonen voor het vaderland? Heeft hij geprobeerd collega Eva Jinek uit de kleren te praten? Zei hij tegen Rutte: “Laat de kleur van je onderbroek eens zien?” Nee, hij zoekt voor zulke streken naïeve meisjes uit die zich gemakkelijk een rad voor ogen laten draaien. Vervolgens registreert Bijlsma hoe zij zich zelf in verlegenheid brengen. De meisjes staan voor gek op de nationale televisie. Het is de totale vernedering.

Hoe kan zoiets gebeuren? Rutger Castricum staat in sommige kringen bekend als een vernieuwend politiek verslaggever, die de afgelopen jaren sterk is gegroeid. Het is onduidelijk waar deze kwalificaties op zijn gebaseerd. Zijn aanpak is in wezen niet veranderd. Je kunt dat zien aan de interactie tussen hem en de politici die hij benadert. Ze weten dat ze op een of andere manier voor paal gaan worden gezet. Ze reageren vrolijk en joviaal om de schade zoveel mogelijk te beperken. En ook omdat ze denken zich populair te kunnen maken door het spel mee te spelen. Rutger Castricum ontlokt ze dan ook nooit een antwoord van politieke betekenis. Hij zet ze hoogstens te kijk met zijn zogenaamd volkse schaterlach en een schampere opmerking. Hij is een nagemaakte, niet te weinig.

Pesterigheid en jezelf profileren ten koste van een ander behoren tot de kern van de omroep Powned. Abel Bijlsma heeft de lessen van de grote Castricum goed geleerd. Alleen past hij ze toe om gewone mensen in hun hemd te zetten. Makkelijk scoren is dat. En zijn baas ergert zich aan de morele verontwaardiging die dat te weeg brengt.

Bij nader inzien: waarschijnlijk beseffen Weesie en Bijlsma zelf niet eens dat ze jongekatjesverdrinkers zijn. Maar dat doet aan deze onontkoombare conclusie niets af.

Aanvulling: de maatschappelijke druk is Powned toch teveel geworden. De omroep heeft het gewraakte item met de fans van Taylor Swift maandagavond verwijderd. In een verklaring staat onder andere: “Aan de rand van de afgrond groeien nu eenmaal de mooiste bloemen. Maar soms donder je wel eens over het randje. Zo ook met het filmpje over de Taylor Swift-fans. En dan moet je de hand in eigen boezem steken. Daarom hebben we na intern overleg besloten dit item offline te halen.”

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin ook al is de laatste put nu dicht. Tevens noem ik de PVV extreemrechts.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: kiesstelsels en hun invloed op uitslagen.