Doe normaal

“Papa, waarom ligt die mevrouw met een baby in haar handen op de grond?” vroeg ze. Het was een mooie zonnige dag, we hebben inmiddels allemaal een tweede auto en een groter huis met tuin. De banen liggen voor het grijpen en de koopkracht is enorm gestegen. En we leven langer en gezonder dankzij medische doorbraken. “Die mevrouw en 65.000 andere Koerdische mensen zijn aangevallen door mensen met chemische wapens. Zij is met haar baby omgekomen na het inademen van giftige gassen.” antwoordde ik. “Waarom heeft niemand ze gered?” “Weet ik niet.”

Toen moest ik denken aan die ene ochtend waarop ik allemaal foto’s en video’s zag van Syrische kinderen en baby’s, omgekomen door Sarin-gas. “Mensen leren niks van geschiedenis, die herhaalt zich toch” en “daarom maakt de opleiding geschiedenis geen fuck uit”, zei een geschiedenisstudent ooit tegen mij. Hij had gelijk.

Sarin is een vluchtig gas, het werkt in op het zenuwstelsel en richt daar schade aan. Je kunt het inademen, maar het dringt ook door je kleren heen en zelfs door je huid. Bij inademing verlamt het de spieren rondom de longen waardoor het slachtoffer stikt in zijn of haar eigen slijm. “Een milligrammetje Sarin en je bent er geweest”, aldus hoogleraar toxicologie Jacob de Boer.

Chemische wapens tonen een gezicht van oorlog dat we in het Westen liever vervangen door ‘slimme’ bommen [moordwapen] en ‘geavanceerde’ verhoortechnieken [marteling], want dat is humaner. Daarom zijn Sarin-gas en alle andere chemische wapens confronterend en ook essentieel. Ze zorgen tegenwoordig voor een relatief klein aantal slachtoffers, maar ze laten ook het ware gezicht zien van oorlog.

Ze laten zien hoe verrot de mensheid kan zijn. Hoe goddeloos en meedogenloos. Hoe ziek ben je als je dit soort wapens uitvindt, vervaardigt en gebruikt? “Ik weet het niet.” zei ik in mezelf.

Ik weet niet waarom onze regering en de Europese Unie er alles aan hebben gedaan om het moeilijk te maken voor kinderen en baby’s om een veilige haven te vinden. Ik weet niet waarom ze dit deden door bewust te bezuinigen op reddingsschepen zodat vluchtelingen ontmoedigd worden met een boot de oversteek te maken. Ik weet niet waarom we deals hebben gesloten met dictators die voor kinderarbeid en zulk soort ellende hebben gezorgd. Ik weet niet waarom onze ondernemers jarenlang grondstoffen hebben geleverd aan het Midden-Oosten voor het vervaardigen van chemische wapens. Ik weet niet waarom tot op vandaag de dag ons land nog wapens exporteert. Ik weet niet hoeveel oorlogen we nog moeten voeden en meemaken. Hoeveel babylijkjes we nog moeten zien.

Wat ik wel weet is dat we in in de 21 e  eeuw aan de verkeerde kant de geschiedenis in zijn gegaan. En dat de dochter van mijn dochter ooit zal terugkijken naar onze tijd, net zoals onze generaties terugkijken naar WWII. Met veel pijn.

Ik weet wel dit: ik hoef die tuin, de tweede auto, de extra tas boodschappen en koopkracht niet. Als ik weet dat dit gerealiseerd is over de ruggen van moeders, kinderen en baby’s die stikken in hun eigen slijm. Die een langzame pijnlijke dood hebben gehad. Liever lever ik al deze privileges in en deel de welvaart met mensen in nood. Dan maar één auto.

Je kunt niet samen op aarde leven en alleen het eigen belang behartigen. Je kunt jezelf geen mens noemen en het geweten hebben van een drol. Hoe lang sluiten wij onze ogen en harten nog voor één van de grootste humanitaire rampen ooit? Doe normaal.