Doe het niet!

“We moeten iets doen” is het meest gehoorde argument voor militaire interventie in Syrië. Want het doden van honderden burgers met gifgas is op de een of andere manier veel erger dan het doden van honderdduizend burgers met kogels en bommen. Moorden met lood is oké, moorden met gas mag niet. In wat voor vreemde wereld leven wij toch.

Bloed moet. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry sprak zijn afschuw uit over al die kinderlijkjes zonder wonden, al was het allemaal wat overtuigender geweest als niet deze week die foto’s uit 2009 van Kerry aan tafel met de Assads waren opgedoken. Gewoon gezellig een avondje uit in Damascus, in een restaurantje een vorkje prikken met Asma en Bashir. En natuurlijk met zijn vrouw Theresa Heinz, de ketchupkoningin.

Misschien waren Kerrys’ woorden nog indrukwekkender geweest als gisteren niet het bericht naar buiten was gekomen dat de Amerikanen in 1983 Saddam Hoessein hielpen met… u raadt het al, een gifgasaanval. Weliswaar was dat ‘slechts’ op die schurkachtige Iraniërs, maar een beetje wringen doet het toch.

Al-Nusra Een kniesoor die erop let. Net als erop wijzen dat het lijkt alsof de Amerikanen over een nacht ijs gaan wat betreft het bewijs tegen het regime van Assad. Nu geloof ik best dat er vorige week een gifgasaanval heeft plaatsgevonden in Damascus en ook wel dat troepen van het Assadregime erachter zaten, maar waterdicht is de zaak zeker niet. Want hoe zat het ook weer met die twee Al-Nusra strijders die vorige week met twee kilo sarin-gas probeerden de Turkse grens over te steken om Syrië binnen te dringen?

En kan het zo zijn dat de aanval is uitgevoerd door een ‘rogue faction’ binnen het Syrische leger, een eenheid buiten de controle van Assad? De mogelijkheid is geopperd, zelfs dat dit zou zijn gebeurd met medeweten of op bevel van Saoedi-Arabië. Mocht dit uiteindelijk waar blijken te zijn, gaan ‘wij’ dan Mekka en Medina bombarderen? (Geen zorgen de heilige plaatsen zijn veilig, het Amerikaanse leger is al decennia niet veel meer dan de ‘rapid reaction force’ van het Saoedische koningshuis in het Midden-Oosten.)

De Amerikanen houden vooralsnog hun kaarten dicht bij de borst als het gaat om het bewijs tegen Assad. Blijkbaar heeft Kerry geen zin zich even belachelijk te maken als zijn voorganger Colin Powell toen deze de Veiligheidsraad (en de hele planeet) voorloog over Saddams nucleaire, biologische en – jawel – chemische wapens. Een leugen, een oorlog. De Amerikanen weten er alles van en de Vietnamezen helaas ook. Ach, wie kent vandaag de dag nog de ware toedracht over het Tonkin-incident?

Sektarische oorlog Maar zelfs al is het waar, al heeft Assad hoogstpersoonlijk bevolen massaal gifgas te gebruiken tegen de opstandige wijken in en net ten oosten van de Syrische hoofdstad, dan nog moet het westen zich niet mengen in de sektarische oorlog die daar nu woedt. Als straks de bommen worden geworpen vanuit F16s, Rafales en Tornado’s, zijn er twee mogelijke uitkomsten: of het verandert het verloop van de strijd of het doet dat niet. In het laatste geval zullen wij in het Westen met een onbevredigd gevoel blijven zitten. ‘Mission not accomplished’, niets voor Amerikanen eigenlijk, die houden alleen van winnaars. Reken er maar op dat de roep om verdere escalatie dan zal klinken.

Veranderen luchtaanvallen wel wat op de grond, bijvoorbeeld als de slagkracht van het regeringsleger erdoor ernstig wordt aangetast en aan de andere kant het moreel en de vechtlust van de rebellen een grote vlucht nemen, lijkt het erop dat vooral de jihadisten hiervan zullen profiteren. Dit moet tegen elke prijs worden voorkomen. De strijders van het aan Al-Qaida gelieerde Al-Nusrafront (en andere schimmige terreurmilities) zijn absoluut niet geïnteresseerd in mensenrechten, vrijheid of democratie. Zij hebben een ‘puur’ soennitisch kalifaat voor ogen, waarin geen ruimte is voor Alawieten, sjiieten en Koerden, die zij als afvallig beschouwen.

Nu al trekken de jihadi’s een bloedspoor door de Syrische gebieden die zij ‘bevrijden’. Moord, plundering, verkrachting… er is geen oorlogsmisdaad denkbaar of de Al-Nusrastrijders (waartoe ook de meeste van onze jongens, de Hollandse vrijheidsstrijders behoren – voel u vrij aanhalingstekens te plaatsen waar u dat maar wilt) maken zich er op grote schaal aan schuldig. Dit heeft al geleid tot een burgeroorlog binnen de burgeroorlog, een plaatselijk bloedige strijd tussen jihadisten en rebellen die niet hun visie delen van een pure, op de regels van de sharia gefundeerde, islamitische staat. Veel militaire waarnemers vrezen dat na een overwinning op Assads leger deze strijd zal ontaarden in een tweede burgeroorlog, waarbij voor velen de overwinning van de jihadi’s bij voorbaat vaststaat.

Al-Qaida En wacht even, Al-Qaida (en dus Al-Nusra) was toch de vijand in de War on Terror? Kan het zo zijn dat de Amerikaanse luchtmacht haar drones erop uitstuurt om jihadistische milities te bestrijden in Jemen, Pakistan en Somalië terwijl haar bommenwerpers in Syrië diezelfde strijders aan de macht helpt? Wie had ooit gedacht de dag mee te maken dat de US Air Force luchtsteun verleent aan de troepen van Al-Qaida. En wat te denken van de mogelijke consequenties voor de rest van de regio?

De oorlog waait nu al over naar buurlanden Libanon en Irak. Turkije bemoeit zich er steeds nadrukkelijker mee, net als Iran en de Golfstaten. Hoe reageren Rusland en China straks op een Westerse aanval? Wat gebeurt er als Israel wordt geraakt door een Syrische vergeldingsslag? Is het teveel gevraagd van onze leiders goed over deze kwesties na te denken voor zij hun onderbuik (heerlijk, mag ik dat woord ook eens gebruiken) laten spreken?

Maar goed, dit soort overwegingen zijn voor cynici van middelbare leeftijd en azijnpissende Realpolitiker. Als de hipsters maar blij zijn, Kony 2012 bleek het toch niet helemaal. Waar ligt dat Oeganda eigenlijk precies? Als je dat niet weet kun je het net zo goed negeren tot je op Youtube een nieuwe Zaak ontdekt. Syrië is veel dichterbij, gaat maar niet over en we hebben er beelden van. Dus is het zoveel gemakkelijker voor de pacifisten van GroenLinks om met een gerust hart andermans kinderen de dood in te sturen. En als straks de zwarte vlaggen wapperen over het Syrische landschap, als de laatste christenen er zijn vermoord, als de Alawieten de zee, de Koerden Irak en iedere vrouw haar niqab in is gedreven, dan kunnen wij trots zijn. We hebben iets gedaan.

Het was niet eens zo heel ver van Damascus dat een jonge man lang, lang geleden in het ook toen al zo roerige Midden-Oosten zei: “Vergeef hen, want zij weten niet wat zij doen.” Met wat er op het punt staat te gebeuren in Syrië voorspel ik dat deze woorden nog eens heel groot gaan woorden.

cc-foto: skoop