Dit is waarom jíj moet gaan 'marchen' met de People’s Climate March

Aankomende zaterdag 29 april vindt de ‘People’s Climate March’ plaats in Amsterdam, maar ook in andere steden verspreid over de hele wereld zullen mensen gaan ‘marchen’ om aandacht te vragen voor klimaatverandering. Het woord ‘marcheren’ vermijd ik bewust aangezien dat zo negatief klinkt terwijl ‘lopen’ ook weer niet helemaal de lading dekt. Maar zonder dat dit verandert in een column van Paulien Cornelisse, laat me uitleggen waarom jij, ja jij, zaterdag moet gaan marchen.

Over de urgentie van klimaatverandering kunnen veel knappere koppen dan ik je meer vertellen. Dus daar heb ik het nu niet over. Het gaat mij om de slappe klimaatafspraken die internationaal worden gemaakt. En als je nou denkt: maar we hebben toch een prachtig klimaatakkoord getekend in Parijs? Ja, maar dit prachtige akkoord mist een cruciaal aspect: een stok achter de deur.

De afspraken in het akkoord zijn niet af te dwingen bij de rechter. Dit betekent dat de inhoud van het verdrag meer lijkt op globale doelstellingen dan op harde afspraken. Ieder land kan nog van gedachten veranderen. Neem bijvoorbeeld de Europese Unie. De EU heeft ook een eigen doelstelling vastgesteld, een belofte. De doelstelling van de EU is een 40% reductie van broeikasgassen in 2030 ten opzichte van 1990 (bron: PBL) [1]. 40% is te weinig om de aarde niet verder te laten opwarmen dan 2 ⁰C, maar belangrijker is dat dit niet meer is dan een  belofte. Je bent niet verplicht je beloftes na te komen, vraag maar aan Mark Rutte.

Dit is precies de reden waarom Klaver en Samsom de klimaatwet bedachten. Met de klimaatwet wordt in ons nationale wetboek vastgelegd welke lange termijnafspraken moeten worden nageleefd door de regering, onafhankelijk van welk kabinet zitting neemt. Die afspraken zijn vervolgens wél afdwingbaar bij de rechter.

Maar zover is het nog lang niet. De klimaatwet ligt nu nog op de formatietafel, maar kan er ook zo weer afgeschoven worden. Politici veranderen van gedachten. Ze waaien met de wind mee. Dit werd mooi geïllustreerd toen het ‘Terlouw-manifest’ opgesteld door de politieke jongerenorganisaties niet werd ondertekend door veel van hun moederpartijen.

Dus hoe gaan we zorgen dat politici en beleidsmakers dit keer met onze wind meewaaien? Door te lópen, te marcheren en te marchen. Door jouw stem te laten horen. Door te roepen dat jij actie wilt zien en wel nú. En als je nu denkt dat jouw stem niet gehoord wordt in je eentje? March dan zaterdag met miljoenen mensen over de hele wereld tegelijk met de ‘People’s Climate March’. Dan moeten ze ons wel horen en zien. Dan kunnen wij niet genegeerd worden. Daarom moet jij, ja jij, gaan marchen zaterdag.

[1] http://www.pbl.nl/sites/default/files/cms/publicaties/pbl-2016-wat-betekent-het-parijsakkoord-voor-het-nederlandse-langetermijn-klimaatbeleid-2580.pdf