Dick Schoof, waarom ben je steeds zo afwezig?

Aan de minister-president van Nederland

Hoi Dick,

Hoeveel profielen heb ik de laatste weken van je gezien? Ik tel er vijf. Laat ik deze vijfde brief aan jou beginnen met je ‘exclusief interview’ in het kerstnummer van Libelle. Mijn eerste reactie was: come on Dick, is dit nu het medium waar je je politieke boodschap kwijt kunt? Was er nou niemand anders in de politieke mainstream geïnteresseerd in jouw ‘exclusiviteit’?

En waar heb je het over? Dat je denkt dat je geschikt bent voor je nieuwe baan. Dat je het leuk vindt om op de bank met Loes naar series te kijken. Alsof er niet een paar crises je kabinet bedreigen. Ik noem Wilders reis naar de bezette gebieden in Israël (kom ik nog op terug). Het moeizaam sleutelen aan de onderwijsbegroting. Hoezo ‘geen racisme’ in het kabinet? Lees mijn studie over de zwarte generaal Othello die in het witte Venetië vermalen werd door racistische mechanismen.

En we raken eraan gewend maar het amateuristisch optreden van asielminister Faber betreffende grenscontroles mag ook niet onvermeld blijven. En dan laat ik nog maar buiten beschouwing haar vernederende houding richting gevluchte Syriërs. Waar was jij? Naast het onnozele interviewprofiel nu ook het profiel van de afwezige premier?

Maar we zijn er nog niet. Wat te denken van de radicalisering binnen de coalitiepartij de VVD die met een motie-Becker de jacht geopend heeft op met name tweede en derde generatie Nederlanders met een migratieachtergrond. Nee, logisch zo staat het er niet. Maar wat dacht je van een Wilders-kabinet met z’n ‘minder, minder’, die de heersende waarden en normen gaat bijhouden van onder andere Marokkaanse Nederlanders?

En jij zegt niets. Ook niet in je wekelijkse ‘gesprek met de minister-president’, die vrijdag daarna. Je sprak bijna de volle 10 minuten over het inslaan van water en het hebben van contant geld vanwege een mogelijke crises. Niet alleen onnozel en afwezig maar bovenal een wegkijker als het gaat om fundamentele zaken die de samenleving in het hart raken?

De reis van Wilders naar de van oorlogsmisdaden verdachte Netanyahu en het bezoek aan bezette, Palestijnse gebieden (een bezetting die door de VN is veroordeeld) is een regelrechte klap in het gezicht van je kabinet. En persoonlijk voor jou als coördinerende MP een nederlaag. Immers Nederland handhaaft internationale verdragen die zich uitspreken tegen oorlogsmisdaden en erkent de onrechtmatigheid van de bezettingen.

Wilders is hoofd van de coalitie PVV, VVD, NSC en BBB maar gedraagt zich, zeker en vooral in Israël, de facto (feitelijk) als leider van je kabinet. Jij kunt wel de jure (volgens het recht) premier zijn maar de macht ligt bij deze van de samenleving vervreemde, haatzaaiende PVV-politicus. Neem jouw positieve suggestie om met de oppositie een breed pakket overeen te komen over de diverse deelbegrotingen. Wat zegt Wilders: geen denken aan, ik heb al genoeg ingeleverd. Na het wegkijken ook een onmachtige premier?

Waarom heb je betreffende Israël geen streep getrokken? En aangegeven dat overschrijden van de streep wegens verregaande obstructie en polarisatie het einde van de PVV-deelname aan het kabinet zal betekenen. Dan kun je alsnog je kabinet reconstrueren. De eenpersoonspartij PVV haalde ruim een kwart van de stemmen. Bij de overgrote meerderheid ligt jouw perspectief. Maar toon dan wel moed. Na onmachtig te zijn, ook angstig?

Dick, ik weet het. Deze vijfde brief is ook geschreven vanuit een teleurgesteld gevoel. Niet alleen bij mij maar vermoedelijk ook bij vele andere Nederlanders. Je weet dat ik in mijn vorige brieven altijd met je hebt meegedacht hoe het land goed op de rails te zetten. Je hebt spannende momenten beleefd waarbij je met je kabinet aan de rand van de politieke afgrond stond. Je hebt het persoonlijk niet gemakkelijk gehad. Ik erken dat. Maar ik roep je nu op alle ellende van een onervaren en partijloze nieuwkomer achter je te laten en echt politiek leiderschap te tonen. Ik moet het je zeggen: soms lijkt het erop of je bovenal een strijd met jezelf voert.

Ik gun je ontspannen feestdagen. Rust goed uit. Neem het boek van Dominique Moïsi ter hand om de door hem beschreven geopolitieke emoties van angst en vernedering te doorgronden om je vervolgens te kunnen richten op hoop en verandering.

Met amicale groeten, tot in het nieuwe jaar,

Giep

PS Verbeeld je een kerststal. Met jouw katholieke achtergrond zie je wellicht als eerste Maria, de moeder. Maar wie ligt er in een voederbak met stro? In de herberg was geen plaats voor hem. Realiseer je hoe het kan aflopen.