Dichte grenzen, maar hoe zit het met de dieren?

Ik zie bijna iedere dag beelden van dichte grenzen. Hoge hekken, gevaarlijk prikkel- en razordraad. Kilometers en kilometerslange muren en afrasteringen. Allemaal bedoeld om mensen weg te houden van imaginaire lijntjes op een landkaart. Ingegeven door opgeklopte angst voor de mensen die we niet kennen. Nu wil ik het even niet over het vreselijke menselijke leed hebben dat aan de grenzen met rollen prikkeldraad wordt geleden. Ik wil het hebben over de zeer ernstige effecten voor het andere leven op onze planeet. En over dat leven hebben we het steeds niet. Dat blijkt helemaal niet belangrijk!

Als voormalig katholiek jochie heb ik toch echt geleerd dat we heel erg goed moeten zorgen voor alle andere schepselen Gods. Op een of andere manier wordt dat niet begrepen, zelfs niet door mensen die handelen met de bijbel in de hand. Ik noem maar, bijvoorbeeld, Amerikaanse presidenten, maar ook niet door Europese leiders. Juist van hen mogen we toch verstandig handelen verwachten.

Omdat hele grote gebieden worden afgerasterd met “brandgangen”, die hekken en rollen prikkeldraad, is migratie van een groot deel van het dierenleven niet meer mogelijk. Je moet je toch echt afvragen waarom wij dieren straffen, vaak ook ernstige verwondingen laten oplopen, omdat wij bang zijn van de medemens uit een ander land. Wat heeft de vos, het zwijn, de egel, het hert in hemelsnaam misdaan waardoor ze niet van het ene gebied naar het andere mogen lopen om voedsel en partners te zoeken? Hebben we dan helemaal niet in de gaten dat we hun leven aan het verwoesten zijn? En waarom? Voor wat?

Nu kan ik beginnen over in het gedrang brengen van biodiversiteit enzo, want dat is natuurlijk de uitkomst van het opdelen van land in afgerasterde stukken, maar dat wordt een wetenschappelijke discussie. Het gaat hier om de moraliteit.

Dat we leiders kiezen die ons opsluiten in onze eigen mensenreservaatjes, achter hekken en razordraad, dat nog tot daar aan toe. Dat is stom, dom en vooral kortzichtig. Want ja, als je een hek plaatst op de grens kun je er niet in, maar je kunt er ook niet meer uit. Maar dat we zonder blikken of blozen de leefwereld van grote delen van het dierenleven verstoren en zelfs onmogelijk maken is wreed voor de schepselen zonder stem. Dat is eigenlijk onaanvaardbaar. De gevolgen zijn op lange termijn misschien wel groter dan de ongeoorloofde jacht op beschermde dieren. Wat heeft een bedreigde soort immers aan bescherming als het leefgebied wordt afpakt en afgerasterd. Naar mijn mening dus niets.

Nu hebben we allerlei regelgeving met betrekking tot natuurbehoud en biodiversiteit. Daar passen al die honderden kilometers hekken en rollen razordraad niet in. Dat maakt totaal onschuldige slachtoffers: onze mede planeetbewoners zonder stem. Ik vind dat de politiek er iets mee moet, want de mond vol hebben over natuurbehoud en het tegenovergestelde aan grenzen bewerkstelligen is ridicuul. Daarom is deze vraag, vooral binnen de EU, nu van zeer groot belang: Dichte grenzen, maar hoe zit het met de dieren?