Deze pandemie is geen sneltest

Zaterdag 27 februari was het een jaar geleden dat het coronavirus officieel ons land bereikte. In een Tilburgs ziekenhuis testte een man destijds positief. De nieuwsberichten op radio en tv werden toen al ruim een maand gedomineerd door de uitbraak van het onbekende virus en de wereldwijde verspreiding ervan. Wat vermoed werd gebeurde: het bleef niet bij die ene besmetting. Nu zijn we ruim een jaar verder en staat de teller volgens cijfers van het RIVM op ruim 1,1 miljoen geregistreerde besmettingen. Uit cijfers van bloedbank Sanquin blijkt daarnaast dat 15 procent van de bloeddonoren antistoffen in het bloed heeft. Dit zou landelijk zelfs neerkomen op een totaal van zo’n 2,6 miljoen besmette Nederlanders.

Uit deze cijfers kunnen we onder andere concluderen dat ze een verbindend karakter hebben: we zijn namelijk allemaal betrokken bij deze pandemie. Al lijdt het eerder getoonde collectieve saamhorigheidsgevoel momenteel onder een gebrek aan zekerheid en vooruitzicht. We durven immers nog steeds niet te ver vooruit te kijken en te dromen. ‘De ademruimte die ik eerder wel had, is het afgelopen jaar voor een groot deel weggevallen. Wat overblijft zijn de verantwoordelijkheden…’ , schreef communicatiemedewerker Sanne-Sofie Grif (26) onlangs in de Volkskrant , na een oproep aan jongeren om te verwoorden hoe ze, na een jaar van crisis, deze tijd ervaren.

De betrokkenheid om zo goed mogelijk te kunnen omgaan met de verantwoordelijkheden die we hebben, komt voort uit ieders intrinsieke verlangen naar een prettig leven en een hoop- en succesvolle toekomst. Ondanks de zeven maanden die de leerlingen in het VO inmiddels online thuisonderwijs hebben gevolgd het afgelopen jaar, hebben ze vrijwel allemaal op hun eigen manier de persoonlijke doelen op onderwijsgebied niet uit het oog verloren. Ze willen ‘gewoon’ over naar een volgend leerjaar of slagen voor het, inmiddels aangepaste, eindexamen. Het vergt echter in een normale situatie al de nodige daadkracht om deze doelen te verwezenlijken, laat staan in een onzekere tijd als deze, waarin een grote mate van flexibiliteit wordt verlangd en gezondheid een prominente rol speelt.

Inmiddels mogen de leerlingen weer een of meerdere dagen fysieke lessen volgen op school. Hoewel het schooljaar alweer ruim over de helft is en we elkaar dus weer af en toe ook in een echt klaslokaal mogen treffen, zijn we er nog lang niet. De huidige besmettingscijfers zorgen immers nog steeds niet voor een jubelstemming. Zolang de vaccinaties voor onderwijspersoneel nog niet in beeld zijn, is het wachten op de beloofde sneltesten die het onderwijs een stap verder kunnen gaan helpen om een veiliger schoolklimaat te creëren. Ook dit kan helaas nog een tijd gaan duren.

In dagblad Trouw kwam ik namelijk een verbazingwekkend artikel tegen. Hierin werd beschreven dat de overheid ‘een pakhuis vol’ met sneltesten heeft klaarliggen: inmiddels zo’n 26 miljoen stuks. En hier komen blijkbaar zelfs elke week miljoenen sneltesten bij. Om deze zo zorgvuldig mogelijk in te kunnen zetten, worden er eerst testpilots ingezet – een soort ‘testtests’, zeg maar. De eerste proeven hiermee zijn inmiddels gestart op zo’n twintig middelbare scholen in ons land. In het stuk wordt verder doodleuk vermeld dat de resultaten van deze testfase zeker nog maanden op zich zullen laten wachten. Ter vergelijking: in Italië kunnen leerkrachten al sinds afgelopen najaar preventief een sneltest laten afnemen.

De bureaucratie zorgt er in ons land helaas dus voor dat we naar alle waarschijnlijkheid pas rond de zomermaanden sneltesten mogen afnemen, wanneer de vakanties aanstaande zijn. Concluderend betekent dit dat we de komende maanden dus zullen moeten vertrouwen op elkaars betrokkenheid en verantwoordelijkheid om het schooljaar tot een gezond en succesvol einde te brengen. En dat de zogenaamde sneltests hun naam geen eer aan zullen doen.